Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Er zijn dingen die je als moeder het liefst zo lang mogelijk uitstelt. Het weggooien van die stapel nietszeggende verftekeningen, het inruilen van een ledikant voor een ‘groot’ bed (inclusief vrij in en uitklimmen op zeer ongewenste tijdstippen) of het aanschaffen van een eerste paar echte veterschoenen omdat klittenband nog zo lekker klein voelt. Maar de allergrootste: de eerste knipbeurt van je kind. Zeker als dat kind gezegend is met een blonde krullenbos waar de gemiddelde engel jaloers op zou zijn.
Mijn zoon, drie jaar oud, heeft van die krullen waar vreemden op straat hun hand naar uitsteken (waarbij ik dan vriendelijk maar kordaat de corona-afstandsregel van 2020 weer even in herinnering breng). Een soort Cupido in peutervorm, met een loopfiets in plaats van pijl en boog. Maar na maanden van “zo schattig dat hij niet meer kan zien waar hij loopt”, moest ik eraan geloven. Niet in de laatste plaats omdat ik zelf al een paar keer met een keukenschaar lukraak een lok had weggewerkt, wat hem, als de wind verkeerd stond, een vreemd soort asymmetrische look gaf.
Dus daar gingen we, op naar een gespecialiseerde kinderkapper. Of nou ja, een kapper die zichzelf zo noemt. Het concept was duidelijk gericht op afleiding: tractorstoeltjes, een motorfiets waar je op mocht zitten én een flatscreen waarop de volledige Paw Patrol-marathon draaide. Mijn zoon zag het in eerste instantie wel zitten. Hij racete vrolijk op z’n denkbeeldige Harley door de kapsalon terwijl hij een hysterisch kleurige cape omgeknoopt kreeg.
De kapster leek zich niet zozeer bewust van het feit dat ze ooit bij een specifieke kinderkapper had gesolliciteerd. Er was geen begroeting, geen lach, geen opmerking over zijn prachtige krullen. Alleen een knikje, een ferme ruk aan de kam, en het geluid van een plantenspuit die, vrees ik, oorspronkelijk bedoeld was voor kamerplanten. Binnen tien seconden was het hoofd van mijn kind veranderd in een druipende spons. Hij keek me aan alsof hij net in een sloot was geflikkerd. Ik probeerde luchtig te doen. “Zo, dat is… lekker fris hè?” Geen reactie. Alleen nog meer spray. En een verbijsterde peuter die probeerde door zijn natte wimpers de heldendaden van Chase en Marshall te volgen.
Gelukkig vroeg de kapster in kwestie nog wel even aan mij wat de bedoeling was. ‘Er mag eigenlijk… niks af’, stamelde ik een beetje ongelukkig. ‘Of nou ja, niet niks natuurlijk, hij moet gewoon weer een beetje kunnen zien waar hij loopt weet je wel, en het mag wel iets symmetrischer, want het is een beetje scheef zoals je ziet, maar die krullen, ik ben bang dat ze niet meer terugkomen, zie je…’ Ik ratelde maar door. De kapster antwoordde vrij kordaat: ‘Die krullen raakt ie uiteindelijk toch wel kwijt’. Wrong answer. Kon ik nog weg?
Ze ging aan de slag. Haar kniptechniek was minstens zo kordaat en efficiënt als haar communicatiestijl. Er was geen uitleg, er werd niets benoemd of aangekondigd. Het hoofd van mijn zoon werd met lichte druk alle kanten op geduwd. De enige communicatie was een kort “klaar” terwijl ze de cape van hem aftrok alsof ze net een konijn uit een hoed had getoverd. Mijn zoon keek me aan alsof hij niet zeker wist of hij net een traumatische ervaring had gehad of dat het gewoon woensdag was.
Hij had, thank god, nog steeds krullen. Sterker nog: hij lijkt nog steeds op een engel. Eentje met iets kortere lokken en een iets ondeugendere blik. Een Cupido met karakter. En af en toe een duivelsvertoning, dat wel. Maar hé, dat zat waarschijnlijk nooit in het haar.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Leonie en Maarten waren altijd aan het kibbelen over geld. Om nog maar te zwijgen over de stress en haast en al het gedoe dat opvang en school opleveren. Ze besloten: hij zou stoppen met werken en voor de kinderen zorgen en zij ging fulltime werken.
Je zou denken dat zelfstandigheid bij je kind vooral komt door een heleboel taken en zelf overal over mag beslissen. Dat ze van alles zelf moeten doen, zelf moeten kiezen en zoveel mogelijk vrijheid krijgen. Maar verrassend genoeg werkt het juist andersom! Te veel keuzes en te veel zelf moeten beslissen kunnen kinderen juist overweldigen. […]
Elke generatie heeft zo z’n eigen stijl van ouderschap, maar de kloof tussen millennials en boomers is enorm. Boomers groeiden op met tough love: strenge regels, bijna geen schermtijd (want dat was er gewoon nog niet) en het idee dat kinderen zo snel mogelijk zelfstandig moesten worden. Nu hun kids zelf ouders zijn, kijken boomers […]
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.Er zijn dingen die je als moeder het […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Femke, die in de clinch ligt met haar zoon over zijn vervolgopleiding.
Huisdieren, ze zijn onderdeel van je gezin. Vaak zelfs eerder deel van jullie gezin dan je kinderen. Je houdt zielsveel van ze, maar soms drijven ze je zo tot waanzin dat je ze eigenlijk gewoon per direct bij het asiel wilt afzetten. Deze week Erna en de hond Zoran.