Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (8) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Hij was niet thuisgekomen ’s ochtends. Storm, onze non-avonturier – al doet zijn naam misschien anders vermoeden. Het is een watje eersteklas, schrikt overal van, maar is ontzettend lief en kan heerlijk onbeholpen knuffelen. Natuurlijk zijn katten weleens vaker de hort op, maar niet hij, niet onze mafkees, die graag buiten is, maar altijd rondom huis blijft. Een rondje buiten lopen en met brokjes rammelen leverde niets op, net als een grondige zoektocht binnen.
Ik maakte me meteen volop zorgen. Mijn gevoel zei dat het niet goed zat. Was het de angst die sprak, of voorvoelde ik dingen? Ik probeerde mezelf tot rust te manen, rustig adem te halen, en dan te voelen wat er boven zou komen. Ik geloof erin dat je dingen diep van binnen vaak al weet, als je er de tijd voor neemt om ze te kunnen en willen horen. Maar ik kreeg het niet voor elkaar. Mijn man maakte zich totaal geen zorgen. “Die komt wel weer terug.” Maar ik geloofde er niets van.
We zouden die ochtend naar het graf van mijn vader gaan. Met een knoop in mijn maag stapte ik in de auto. Misschien zou Storm als we terug kwamen weer gewoon in de tuin liggen. We liepen het kerkhof op – een prachtige, ruim opgezette plek vol bomen en wandelpaadjes. Voor het eerst sinds de begrafenis zag ik het graf van mijn vader. Ik keek naar het aangeharkte zwarte zand, de bloemen in potjes, en het glimmende gouden bordje met zijn naam. J. H. M. Temme, stond er. Ik keek, en ik wachtte. Op verdriet, op rouw, op het besef dat hij daar echt lag. Maar er kwam niets. Zelfs onze gedeelde achternaam deed afstandelijk aan. Alsof ik de hele situatie niet op mezelf kon betrekken.
Thuisgekomen deed ik vol verwachting de poort open. Ik keek rond – de tuin was leeg. De knoop in mijn maag groeide. De rest van de dag bestond uit zoektochten door de buurt, waarbij ik zoveel geluid maakte met het doosje kattensnoepjes dat een wildvreemde kat me begon te volgen tot hij iets lekkers kreeg. “Ik maak me wel echt zorgen, mam”, aldus onze oudste in de avond. “Hij moet echt terugkomen”, zei de jongste. In bed ging ik verder met zorgen maken. Tot mijn man vlak voor middernacht in hoog tempo de trap op kwam. Hij bracht de verlossende boodschap: Storm is er weer! Compleet opgelucht haastte ik me naar beneden, en daar zat hij. Onrustig, gestrest, maar verder helemaal in orde. Zat ik er dus compleet naast, met mijn ‘er is iets vreselijks gebeurd’-gevoel.
Ondanks dat ik door het dolle heen was, begon er ook iets te knagen. Waarom moest ik de hele dag tegen mijn tranen vechten bij de gedachte dat ik Storm nooit meer zou zien, terwijl ik met droge ogen bij de laatste rustplaats van mijn vader stond? ‘Het verdriet komt nog wel’, zeggen mensen in mijn omgeving. Maar wat als dat nou niet zo is? Wat zegt dat dan over mij? En precies daar zit de rottigheid. Dat ik het mezelf niet toesta om dingen wel of juist niet te voelen, omdat ik bang ben dat dat bevestigt dat ik een slecht mens ben. Gevoelens zijn vaak al ingewikkeld genoeg – als ik mezelf ook nog eens afstraf omdat ik ‘niet de juiste emotie’ ervaar, maak ik het mezelf wel heel lastig.
Ik krijg maar niet blijvend in mijn hoofd vastgezet dat ik een goed persoon ben. Af en toe beklijft het, maar lang niet altijd. Naast dat een compleet gebrek aan zelfvertrouwen natuurlijk enorm niet-sexy is, is het ook nog eens worsteling in het dagelijks leven. Moet ik hier iets mee? En zo ja, wat dan? Weer therapie? Coaching? Iets holistisch? Ik ga de komende tijd alles op een rijtje zetten en dan mijn gevoel volgen. En hopen dat ik er niet weer naast zit.
Meer columns van Lara vind je hier.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Over seks praten we liever niet op het schoolplein, maar zelfs binnen een jarenlang huwelijk blijft het vaak een taboe. Terwijl het, volgens relatietherapeuten, juist enorm veel zegt over de gezondheid van een relatie.