Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (11 en 8) uit een vorige relatie én is in november bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.
De afgelopen weken ging het in het nieuws over de zorgverlening tijdens bevallingen, en dan voornamelijk over het zetten van een knip, ja of nee. Op zich prima om dat soort dingen eens tegen het licht te houden. Het is voor een vrouw erg vervelend als de controle van haar wordt afgenomen tijdens de bevalling. Natuurlijk zijn er écht wel uitzonderingen. Wanneer het slecht gaat met de baby, bijvoorbeeld (of met de vrouw zelf). Maar het is algemeen bekend: vrouwen die het gevoel hadden dat hen de controle werd afgenomen, kijken met een minder prettig gevoel op de bevalling terug.
Afgelopen week stond ik een tijdje met twee collega’s te kletsen. De een zwanger, de ander moeder van twee. We hadden het over bevallen en voor we het wisten waren we de tijd vergeten en werd ik opgehaald door een leerling die op me zat te wachten. Begin met een moeder (to be) over bevallen, en je hebt een onderwerp waar je met gemak uren over kunt kletsen. Iedereen heeft weer een ander verhaal, fijn of niet. We kennen allemaal vrouwen die een horrorbevalling hadden, maar we kennen ook vrouwen die het een fluitje van een cent vonden. Bijna elke vrouw, hoe oud ook, herinnert zich haar bevalling. Het is zo’n mijlpaal in je leven, zo groots en bijzonder. Het is een gebeurtenis die ons voor altijd bijblijft. Als je iets vervelends hebt meegemaakt tijdens je bevalling, vergeet je dat niet. Daarom is het zo belangrijk dat je – mocht dat kunnen en lukken – de regie kunt behouden. Ingrijpen door een zorgverlener kan soms als onnodig worden ervaren (nogmaals, de uitzonderingen daargelaten), en ik begrijp echt wel dat sommige vrouwen daar last van hebben én houden. Natuurlijk wil je dat je baby gezond ter wereld komt, dat staat niet eens ter discussie en dat begrijpt iederéén. Toch?
‘Natuurlijk wil je dat je baby gezond ter wereld komt, dat staat niet eens ter discussie en dat begrijpt iederéén. Toch?’
Maar goed, laatst was er dus een dame die haar verhaal deed. Ze vertelde dat ze onnodig was ingeknipt en het daar nog altijd moeilijk mee had. Veel lichamelijk ongemak én er was niks overlegd, waardoor ze het gevoel had dat ze de regie was verloren. Ieder normaal denkend persoon wéét dat er geen compleet gesprek wordt gevoerd op het moment dat een knip nodig is, maar meestal wordt het wel netjes aangegeven door zorgverleners. Ook als de situatie stressvol is. Deze keer was dat niet zo geweest en dat voelde niet fijn voor de artikelschrijfster. Toen kwamen de Facebook-moeders de hoek om zeilen. Gerda zei dat daar vroeger niet om gezeurd werd. Een andere dame zei: wat een flauwekul. Wat moet dat moet. Weer een ander reageert met: Ach, rot toch op joh! (want dat is zo lekker normaal om te zeggen) Ga niet zeiken om een knip of een prik. Weer een ander: Dan krijg je lekker een totaalruptuur, zeikwijf. Of: Ik heb het alle vijf de keren op pure kracht gedaan. Ik had geen knip nodig (applaus voor deze supermoeder). Maar dan deze: Je wil een dode baby, zeker?
Veel reacties op Facebook zijn discutabel. Grof, dom, onvriendelijk of kwetsend. Alsof de moeder uit het artikel liever een dood kind had gebaard, in plaats van te zijn ingeknipt. Wat bezielt je om op zo’n manier te gaan reageren op een artikel waarin een vrouw eerlijk haar verhaal vertelt en daarmee waarschijnlijk durft te verwoorden waar veel vrouwen last van hebben – geen regie hebben over hun bevalling én hun lijf.
‘Het zou ons sieren als we andere moeders die met een rotgevoel op hun bevalling terugkijken, geen zeikerds noemen’
Een bevalling vergeet je nooit meer, ook al ben je bevallen van zes kinderen. Ik had drie droombevallingen en het zijn de meest bijzondere momenten uit mijn leven. Iedere bevalling is uniek en speciaal en het zou ons moeders sieren als we andere moeders die – om wat voor reden dan ook – met een rotgevoel op hun bevalling terugkijken, geen zeikerds noemen. Het is juist belangrijk om er met elkaar over te kunnen praten, want juist met andere ervaringsdeskundigen is dat fijn.
Meer Ellen? Volg haar op Instagram. Je leest haar vorige columns hier terug.
Drie leuke zonen, een huis aan de Loosdrechtse Plassen en allebei een goedlopende carrière: het leven van Kim Kötter en Jaap Reesema lijkt het perfecte plaatje. “Mensen zien alleen dat alles klopt, maar dat is omdat wij keihard werken.”
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Samen onder de dekens kruipen, de dag nabespreken en lekker dicht tegen elkaar aan in slaap vallen: jarenlang hét romantische ideaalbeeld van samenwonen. Maar uit recent onderzoek blijkt dat de realiteit voor veel stellen anders is. Sterker nog: apart slapen is helemaal geen taboe meer. En dat is misschien wel beter voor je nachtrust én […]