Tabitha (44) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar
geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je
als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.
Lees verder onder de advertentie
En dan heb je opeens een papa, die er niet meer is. Die niet meer met je praat, je niet meer knuffelt,
niet meer naar school brengt, niet meer een Lego-garage met je bouwt, waarbij je niet meer op schoot kunt zitten en met wie je niet meer kunt lachen. Het is een papa die écht niet meer tastbaar is. Toch houden, zowel Teun als Willem, hun vader levend op hun eigen manier.
Zo wordt op Teuns school het milieu besproken en gaf zijn juf aan dat je bijvoorbeeld de tweede auto weg kan doen. Teuns reactie: “Wij hebben onze tweede auto ook verkocht, toen papa dood was.” Hij praat erover in de klas. Hij is open en de kinderen weten het. Ik vind dat heel knap. Teun is wel een kletsmajoor, maar er gebeurt nog zoveel meer in zijn koppie.
Laatst bracht ik hem naar bed en toen zei hij opeens: “Papa kon heel goed grote sneeuwballen maken. Ik kon dat helemaal niet zo goed.”
“Weet je dan nog dat jullie sneeuwballen gooiden tijdens de wintersport?” vroeg ik hem.
Hij herinnert het sneeuwballen gooien vooral voor ons huis, in de tuin.
“Mama en Willem stonden voor het raam en wij gooiden de ballen naar jullie.”
Dikke pret. Zo gaat dit bij Teun, opeens na weken, maanden poppen de herinneringen op in zijn hoofd.
Willem heeft minder herinneringen, maar is ook dagelijks met zijn vader bezig. Als zijn beste vriendinnetje bij ons speelt, scrolt hij met de iPad op schoot door de foto’s. “Kijk”, hoor ik Willem zeggen, “dat is mijn papa, en dat ook. Hier ook.”
Langzaam ontstaat er een scheurtje in mijn hart, dit is zo pijnlijk. Zijn papa, waar hij zo trots op is. En terecht. En zijn vriendinnetje mag hem leren kennen, via de foto’s. En later als hij groter is, hopelijk ook nog via de vele verhalen.’s Middags in de supermarkt doet Willem een telefoongesprek na. Als hij ophangt, zegt hij: “Ik heb even met papa gebeld… Hij was aan het tekenen voor mij.”
Als de jongens ’s avonds in bed liggen zet ik het nummer Visiting Hours van Ed Sheeran keihard op.‘I wish that heaven had visiting hours. So I could just swing by and ask your advice. What would youdo in my situation? I haven’t a clue how I’d even raise them. What would you do? ‘Cause you alwaysdo what’s right.’
Had ik Franks telefoonnummer in de hemel ook maar. Dan zou ik zeker bellen om te vragen hoe het met hem gaat en vertellen over onze mannetjes die hem iedere dag levend houden. Vergeten doen we hem nooit.
Wat een gezellige pakjesavond zou moeten worden, liep uit in een familiedrama. Kelly had nooit een goede band met haar schoonzus en zwager, maar toen er kinderen in het spel kwamen, ging het van kwaad tot erger. De boel escaleerde tijdens pakjesavond.
Liefde is een mysterie, maar de sterren hebben stiekem al een paar antwoorden voor ons. Want wist je dat sommige sterrenbeelden zó goed bij elkaar passen dat ze een gouden medaille verdienen?
Laten we eerlijk zijn: alle kinderen hebben hun momenten waarop ze liever luisteren naar het buurmeisje van drie dan naar hun eigen ouders. Maar als je een kind hebt met een bepaald sterrenbeeld, kun je je borst natmaken. Deze zijn pas écht eigenwijs.
Kinderen die in het Engels tot 20 tellen, maar geen bal kunnen vangen of blokken stapelen – het klinkt grappig, maar experts maken zich zorgen. De schermtijd van jonge kinderen schiet omhoog, en dat laat z’n sporen na.
Wat als je ontdekt dat het kindje dat je liefdevol in je armen wiegt genetisch niet van jou is? Dit overkwam twee koppels in Californië, nadat hun IVF-kliniek een gruwelijke fout had gemaakt: ze hadden elkaars embryo’s ingebracht gekregen.