Een jaar van rouw: ‘Ik heb even met papa gebeld’, zegt Willem (3)
Tabitha (44) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar
geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je
als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.
En dan heb je opeens een papa, die er niet meer is. Die niet meer met je praat, je niet meer knuffelt,
niet meer naar school brengt, niet meer een Lego-garage met je bouwt, waarbij je niet meer op schoot kunt zitten en met wie je niet meer kunt lachen. Het is een papa die écht niet meer tastbaar is. Toch houden, zowel Teun als Willem, hun vader levend op hun eigen manier.
Zo wordt op Teuns school het milieu besproken en gaf zijn juf aan dat je bijvoorbeeld de tweede auto weg kan doen. Teuns reactie: “Wij hebben onze tweede auto ook verkocht, toen papa dood was.” Hij praat erover in de klas. Hij is open en de kinderen weten het. Ik vind dat heel knap. Teun is wel een kletsmajoor, maar er gebeurt nog zoveel meer in zijn koppie.
Laatst bracht ik hem naar bed en toen zei hij opeens: “Papa kon heel goed grote sneeuwballen maken. Ik kon dat helemaal niet zo goed.”
“Weet je dan nog dat jullie sneeuwballen gooiden tijdens de wintersport?” vroeg ik hem.
Hij herinnert het sneeuwballen gooien vooral voor ons huis, in de tuin.
“Mama en Willem stonden voor het raam en wij gooiden de ballen naar jullie.”
Dikke pret. Zo gaat dit bij Teun, opeens na weken, maanden poppen de herinneringen op in zijn hoofd.
Willem heeft minder herinneringen, maar is ook dagelijks met zijn vader bezig. Als zijn beste vriendinnetje bij ons speelt, scrolt hij met de iPad op schoot door de foto’s. “Kijk”, hoor ik Willem zeggen, “dat is mijn papa, en dat ook. Hier ook.”
Lees ook – ‘Hoe zou het zijn als hij samen met ons ouder was geworden?’
Langzaam ontstaat er een scheurtje in mijn hart, dit is zo pijnlijk. Zijn papa, waar hij zo trots op is. En terecht. En zijn vriendinnetje mag hem leren kennen, via de foto’s. En later als hij groter is, hopelijk ook nog via de vele verhalen.’s Middags in de supermarkt doet Willem een telefoongesprek na. Als hij ophangt, zegt hij: “Ik heb even met papa gebeld… Hij was aan het tekenen voor mij.”
Als de jongens ’s avonds in bed liggen zet ik het nummer Visiting Hours van Ed Sheeran keihard op.‘I wish that heaven had visiting hours. So I could just swing by and ask your advice. What would you do in my situation? I haven’t a clue how I’d even raise them. What would you do? ‘Cause you always do what’s right.’
Had ik Franks telefoonnummer in de hemel ook maar. Dan zou ik zeker bellen om te vragen hoe het met hem gaat en vertellen over onze mannetjes die hem iedere dag levend houden. Vergeten doen we hem nooit.
