Fotografie: Paulien van Beusekom
Toen ik net zwanger was, vond ik een internetpagina met allerlei percentages in een schema. Die percentages gaven per dag aan hoeveel kans op een miskraam er nog was. Iedere dag was het getal iets lager. Eigenlijk was het een heel akelig schema, maar toch keek ik er elke dag even naar.
Ik keek ook iedere dag in de app ZwangerHap. Dat is een app van Het Voedingscentrum waarin je kunt zien wat je als zwangere vrouw allemaal niet mag eten (lees: veel) omdat het gevaarlijk kan zijn voor je baby. Na een tijdje dacht ik de app uit mijn hoofd te kennen. Ik wist precies welke vissoorten ik allemaal niet mocht en welke af en toe – en die laatste at ik ook niet. Voor de zekerheid.
Toch maakte ik eens een cruciale fout. Ik stond met mijn zwangere pens op een werkevent waar ze minuscule hapjes serveerden, enkel bestaande uit vergeten groenten. Ik had er net eentje geïnhaleerd toen een collega riep: “Dat mag jij niet hoor, daar zit tuinkers op en dat is kiemgroente.” De tuinkers in kwestie bleek garnering van 1 millimeter te zijn, maar desalniettemin voelde het alsof ik mijn baby had vergiftigd met mijn gulzigheid.
De verloskundige vertelde me in die periode dat ik niet meer op mijn rechterzij mocht slapen. Ik zou zo namelijk de bloedstroom naar mijn baby kunnen belemmeren door met mijn volle gewicht op een belangrijke ader te liggen. Ik vond het een moeilijke opdracht. Steeds als ik keurig op mijn rug in slaap viel, werd ik wakker in een totaal andere houding. Als dat toevallig mijn rechterzij betrof, was ik direct ernstig van slag. Ik voelde me dan een hele dikke kip die een van haar kuikens had geplet.
Het was in die tijd ook Oud & Nieuw. Op een forum voor zwangeren las ik dat ongeboren baby’s gehoorschade kunnen oplopen als de moeder langdurig wordt blootgesteld aan lawaai. Ik besloot dat ik tijdens Oud & Nieuw maar héél even buiten bij het vuurwerk zou gaan kijken. Uiteindelijk bleef ik de hele avond binnen.
Tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap was ik voortdurend bang dat ik een blaasontsteking had. Ik moest namelijk om het half uur plassen. De huisarts zei dat het erbij hoorde, maar ik had een interview gelezen met een vrouw die haar baby bij 38 weken zwangerschap was verloren vanwege een verwaarloosde blaasontsteking. Haar huisarts zei ook dat veel moeten plassen erbij hoorde. Ik ging daarom nog 47x naar de huisarts. Ik had geen blaasontsteking.
“Ik ben blij als ik bevallen ben. Dan ben ik tenminste niet meer heel de tijd bezig met wat ik allemaal fout kan doen”, verzuchtte ik destijds. Yeah right. Net alsof dat gevoel stopt op het moment dat de baby er is. Integendeel. Moeders worden tijdens hun zwangerschap negen maanden lang gek gemaakt met wat ze allemaal fout kunnen doen, dus natúúrlijk gaan ze daar na de geboorte van hun kind mee verder. Voor dat eeuwige schuldgevoel is zelfs een term: mom guilt. Vaders lijken daar toch stukken minder last van te hebben. De term dad guilt bestaat niet eens. Gek hè?
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Groep 8 kamp: het is de laatste keer met z’n allen weg voordat de grote sprong naar de middelbare school wordt gemaakt. Wat Keesje alleen niet had verwacht, was dat ze halverwege dat kamp in de auto zou stappen om haar zoon op te halen.
Op vakantie ga je voor je rust, voor zon, zee, strand, quality time met je gezin. Niet om ineens 2000 kilometer van huis naast een oude bekende te zitten. Zeker niet een oude bekende in de vorm van een ex.
Sommige kinderen weten al op hun derde exact wat ze willen, hoe ze het willen, en vooral: hoe jij het moet doen. Het zijn geboren leiders. Of ze zijn gewoon bazig.
Mascha (46) is moeder van een zoon (19) die al bijna een jaar geen contact meer met haar wil. Ze heeft er veel verdriet van, maar wil haar zoon ook de ruimte geven om dingen te verwerken.
Leuk, zo’n schoolreisje met een groep kinderen met hoge verwachtingen en hulpouders die blijkbaar nóg hogere verwachtingen hadden van hun tijd samen.
We leven in een tijd waarin ouderschap onder een vergrootglas ligt. Wat we onze kinderen te eten geven? Daar heeft iedereen wel een mening over. Vooral als het om ‘ultra-bewerkt eten’ gaat. Zo ook diëtist Kelsey.