Fotografie: Paulien van Beusekom
Als moeder schaam je je voortdurend. Als je je kind weer eens krijsend op de vloer van een supermarkt treft, als-ie dat ene knusse restaurantje achterlaat alsof er een kernbom is ontploft of als-ie een scheet laat tijdens die belangrijke Zoom-meeting die je wel even vanuit huis dacht te kunnen doen.
Maar er zijn ook zaken waar je je helemaal niet voor hoeft te schamen, omdat ze hartstikke normaal zijn, maar die je tóch als gênant ervaart. Althans, dat heb ik.
Zo moest ik een lange tijd wennen aan -hou je vast- tegen mijn kind praten in het openbaar. Dat klinkt vast bespottelijk, maar het is echt zo. Ik zet namelijk een stemmetje op als ik tegen mijn kind praat en het voelde verdomd kwetsbaar om mijn kinderstemmetje ineens buitenshuis te gebruiken. Dat je ineens zaken als “kijk Rosie, daar loopt een woef, dat is een lieve woef” zegt en dat passanten dat daadwerkelijk kunnen horen. Vond ik lastig. Vooral omdat een kind vaak weinig tot helemaal niks terug zegt. Dan kan het zomaar lijken alsof je tegen een lantaarnpaal staat te wauwelen. Met je woef.
Ik vind het ook gênant om met een lege buggy over straat te lopen. Dat gebeurt vaak als ik mijn kind naar de opvang heb gebracht of haar ga ophalen. Ik zie dan gewoon dat mensen naar mij kijken en denken: waarom loopt dat mens met een lege buggy over straat? Is ze haar kind ergens vergeten? Of heeft ze helemaal geen kind, maar een of ander raar complex of gekke fetisj waar buggy’s mee gemoeid zijn? Ze denken dát of ze vragen zich af waarom die vrouw met die buggy zo beschaamd om zich heen aan het kijken is. Waarschijnlijk dat laatste.
Op vakantie kreeg ik er een nieuw ding-waarvoor-ik-me-schaam-terwijl-dat-niet-hoeft-omdat-het-normaal-is-ding bij. Dat had alles te maken met het buffet. Je weet wel, zo’n all inclusive-buffet in een massaal restaurant. Een vreetschuur, noem ik het ook wel. Mijn 1-jarige dochter is nog niet bepaald in staat om zelf een bordje vol te scheppen. Dat heeft alles te maken met de hoogte waarop al het etenswaar geëtaleerd stond, maar ook zeker met die opscheptangen in combinatie met haar nog onderontwikkelde motoriek.
Enfin, ik schepte iedere avond een bordje voor haar vol. Dat vond ik dus gênant. Weer dacht ik dat mensen naar me keken. En dan met name naar hetgeen dat op mijn bordje lag. Vaak iets als: drie patatjes, één kipnugget, een bergje pasta zonder saus en een banaan -want mijn dochter heeft een bananen-obsessie. Voor mijn dochter een hele normale maaltijd, maar voor een vrouw van dertig is dat toch anders. “Dit is voor mijn kind hoor”, wilde ik het liefst schreeuwen als iemand naar mijn bord keek. Ik deed het niet. Dat leek me -wederom- gênant.
Terwijl ik met een vriendin en onze kinderen op een terras zat, besprak ik al deze schaamtes. Ze is een doorgewinterde moeder van drie en schaamt zich absoluut nergens meer voor. Haar kinderen renden rondjes om de tafels, struikelden af en toe over de ledematen van andere gasten en blèrden de hele boel bij elkaar. Mijn kind hobbelde er geamuseerd achteraan. Mijn vriendin leek er blind voor te zijn. Ze kletste vrolijk verder. “Ik schaamde me vroeger ook nog wel hoor. Maar tegenwoordig deert niks me meer. Zo zou ik voorheen nooit in het openbaar aan de billen van mijn kinderen hebben geroken.” Terwijl ze het zei, viste ze behendig een van haar rennende dochters van het terras en bracht het achterwerk naar haar neus. “Heeft Milaatje gepoept?” riep ze vervolgens, in een kinderstemmetje dat nog veel bespottelijker klonk dan dat van mij. “Kun jij even op de rest letten, terwijl ik Mila verschoon?” Ze was net binnen en -PATSKLEDDERBOEM!- plots een enorm kabaal. Onze kinderen hadden een ober met een vol dienblad onderuit geschoffeld. Ik keek naar de buggy naast me. Snel naar huis lopen met het lege ding leek me ineens een heel aantrekkelijk idee.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.