Tara: ‘Stond ik ineens te kolven in de sauna’
Na maanden in een babybubbel te hebben geleefd, keek ik er onwijs naar uit: ik ging voor het eerst een hele dag zonder baby op pad. Oké, een beetje spannend was het ook, maar ik was er aan toe. Het werd een dagje spa.
Ik had zelfs een massage geboekt, want ik had nogal last van een vastzittende rug. Het ding met bevallen is dat het niet bepaald een ontspannende werking op de spieren heeft. Een watermeloen door een brievenbus persen komt blijkbaar met knopen. In je hechtingen én in je rug. Goed, ik ging dus naar de spa. Eén dingetje… ik kolfde nog. De hardcore variant: iedere drie uur. Leek me geen probleem, ze hebben overal toch een kolfruimte tegenwoordig? Een mailtje heen en weer bevestigde wat ik al dacht: ja hoor, die hadden ze, lieten ze weten.
‘Waar is de kolfruimte precies?’, vroeg ik bij binnenkomst gelijk. Het jonge meisje achter de receptie keek me vertwijfeld aan: ‘Kolfruimte?’ Het was me direct duidelijk: kolven kwam in haar vocabulaire niet voor. Deze meid was zo jong dat ze nog nooit een seconde in haar leven had hoeven nadenken over stuwing, zoogcompressen en tepelkloven. Good for her. ‘Je kunt dat het beste even bij de infobalie in de spa vragen’, was haar in onwetendheid drenkende advies. Prima, dacht ik nog. Tot ik minuten later, inmiddels gehuld in badjas en foeilelijke spaslippers, richting de betreffende infobalie liep. Er stond een knul achter die ik een jaar of 19 schatte. ‘Hallo, ik ben op zoek naar de kolfruimte.’ ‘Koelruimte?’ ‘Nee, kolf. Ik wil graag kolven. Ik had vooraf gemaild, er zou een kolfruimte met koelkast zijn.’ Hij draaide zijn computerscherm naar me toe en typte voor mijn neus het woord ‘kolfruimte’ in de Google-zoekbalk. De moed zonk me in de foeilelijke spaslippers. ‘Hmm, nee dit hebben we niet. Sorry.’ Hij keek me aan, wachtend tot ik hem vriendelijk zou bedanken en weg zou lopen. En hoe graag ik dat ook had willen doen om van het gelazer af te zijn, was ik genoodzaakt om voor mezelf en mijn twee tikkende tijdbommen op te komen. En zo stond ik een 19-jarige knul uit te leggen waarom een borstvoedende vrouw niet zomaar even een dagje niet kan kolven. En dat moedermelk niet goed blijft in een bloedhete spa. En dat hij me dus niet zomaar even kon afserveren met ‘hebben we niet’. Zijn antwoord? ‘Ik haal er wel een collega bij’. Even later kwam hij inderdaad terug met een collega, een mannelijke vijftiger. ‘Mevrouw zoekt een kolfruimte’, zei de jonge knul tegen zijn oudere collega. ‘Een wat?’
Heb ik uiteindelijk ooit de kolfruimte van deze spa gezien, vraag je je af? Nee, zeker niet. Ik heb gekolfd in een kleedhokje. Wat behoorlijk onhandig was en een tikkeltje gênant, aangezien mijn kolfapparaat klinkt als… hoe zal ik dit netjes zeggen? Een dildo! Ik weet niet wat er gênanter was: mensen horen gniffelen aan in het naastgelegen kleedhok of een tienerjongen voorlichten over het implosiegevaar van melkmakende tieten.
Mijn spadag was een stressdag geworden, en tóch kroop ik die avond zeer relaxed mijn bed in. Eenmaal thuis had ik namelijk driftig een enorme klaagmail zitten tikken. Ik was full Karen-mode gegaan op de spa in kwestie. Misschien waren het de hormonen, maar ik was kwaad. Ze mochten weleens weten hoe vrouwonvriendelijk het was om anno 2023 geen kolfruimte te hebben. Of alleen personeel rond te hebben lopen dat denkt dat kolven een kruising is tussen midgetgolf en curling. En ik kan je vertellen: dat luchtte op. Het ding met Karen-mailtjes tikken is dat het een behoorlijk ontspannende werking op de spieren heeft. Spadag geslaagd!
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (6 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk.
