Fotografie: Paulien van Beusekom
We vierden de verjaardag van mijn dochter. Onze kleine tuin stond propvol visite. Rosie genoot van alle aandacht en het uitpakken van zo’n triljoen cadeaus. Ze kreeg een Peppa Pig-knuffel zo groot als zijzelf, een poppenbuggy -waar Peppa nu heel de dag in rondgereden wordt, en een fiets.
Die laatste kreeg ze van ons. Ik heb zelden zoveel frustratie gevoeld als tijdens het inpakken van die fiets. Van meer ervaren ouders heb ik al gehoord dat het inpakken van fietsen steeds lastiger zal zijn naarmate het kind (en dus de fiets) groter wordt. Zin in.
Rosie had de tijd van haar leven op haar feestje. Ze vrat een groot stuk taart helemaal op (inclusief een niet-eetbaar decoratiestuk), reed al haar bezoek met haar nieuwe fiets tegen de schenen en lachte daar hard om, en trok nieuw gekregen kleertjes direct aan. Tot ze een fleurige zomerslaapzak uitpakte, die aantrok en erachter kwam dat ze zo nauwelijks nog in staat was tot het breken van enkels met haar fiets. Toen moest-ie weer uit.
Rosie vond haar feestje enig. Haar vader en ik ook, al hadden we wel allebei knallende koppijn na afloop. Iets met totale overprikkeling. Het deed me denken aan het feit dat we ergens in de toekomst kinderfeestjes moeten gaan geven. Geen verjaardagen met grotendeels volwassenen waar we zelf ooit een vriendschap mee hebben gesloten, maar partijtjes met drukke kinderen waar ons kind een vriendschap mee sloot (of een Pokémonkaart mee ruilde, of weet ik veel waar kinderen hun vriendschappen tegenwoordig op baseren).
Dat je dan met tien hyperactieve kinderen naar een of ander krijspaleis moet. Of nog erger: een zwemparadijs. Dat je je in een bikini moet hijsen en dan ook nog iets van autoriteit moet uitstralen. Wat sowieso niet lukt, omdat je pertinent onhoorbaar bent in een zwemparadijs. Iets met verschrikkelijke akoestiek en galmend gegil. Desondanks ben jij verantwoordelijk voor al die kinderen, die onophoudelijk over spekgladde tegels rennen. Je kan alleen maar hopen dat die kinderen een paar uur later zónder gebroken ledematen achter hun broodjes knakworst zitten – die jij met je gare zwembadhoofd nog moet gaan staan maken.
Ik besefte me dat ik liever verantwoordelijk ben voor enkelblessures door mijn tikkeltje sadistische dreumes, dan voor botbreuken op een zwembadvloer. Nee echt, ik hoop de tekst ‘ik zeg niet wat we gaan doen maar neem je zwembroek mee’ nooit te hoeven gebruiken. Ik pak liever nog tien fietsen in.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Sommige babynamen lijken uit het niets op te duiken — en binnen de kortste keren hoor je ze overal. Dat geldt ook voor deze naam, die de afgelopen weken een opvallende opmars maakte. En je gelooft nooit waar de inspiratie vandaan komt!
Je staat op het punt om je oudste kind voor te stellen aan zijn of haar nieuwe broertje of zusje. Een spannend moment. Voor jullie als ouders, maar vooral voor die grote broer of zus in spe. Want hoe gaat je kind reageren? Met open armen? Met argwaan? Of met een driftbui? Een groeiende groep […]
Tegenwoordig groeien kinderen op in een digitale wereld waar virtueel geld bijna net zo echt aanvoelt als briefjes in hun spaarpot. Veel ouders denken dat ze goed zicht hebben op wat hun kind online doet, totdat ze plotseling geconfronteerd worden met een onverwachte creditcard rekening. Het overkwam Samira.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoon (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Voormalig schaatskampioene Ireen Wüst (39) en haar partner Letitia de Jong (32) delen vol trots dat hun dochter Pip is geboren op 17 juni. Op Instagram laten ze weten: “We zijn helemaal in de wolken!”