Fotografie: Paulien van Beusekom
We vierden de verjaardag van mijn dochter. Onze kleine tuin stond propvol visite. Rosie genoot van alle aandacht en het uitpakken van zo’n triljoen cadeaus. Ze kreeg een Peppa Pig-knuffel zo groot als zijzelf, een poppenbuggy -waar Peppa nu heel de dag in rondgereden wordt, en een fiets.
Die laatste kreeg ze van ons. Ik heb zelden zoveel frustratie gevoeld als tijdens het inpakken van die fiets. Van meer ervaren ouders heb ik al gehoord dat het inpakken van fietsen steeds lastiger zal zijn naarmate het kind (en dus de fiets) groter wordt. Zin in.
Rosie had de tijd van haar leven op haar feestje. Ze vrat een groot stuk taart helemaal op (inclusief een niet-eetbaar decoratiestuk), reed al haar bezoek met haar nieuwe fiets tegen de schenen en lachte daar hard om, en trok nieuw gekregen kleertjes direct aan. Tot ze een fleurige zomerslaapzak uitpakte, die aantrok en erachter kwam dat ze zo nauwelijks nog in staat was tot het breken van enkels met haar fiets. Toen moest-ie weer uit.
Rosie vond haar feestje enig. Haar vader en ik ook, al hadden we wel allebei knallende koppijn na afloop. Iets met totale overprikkeling. Het deed me denken aan het feit dat we ergens in de toekomst kinderfeestjes moeten gaan geven. Geen verjaardagen met grotendeels volwassenen waar we zelf ooit een vriendschap mee hebben gesloten, maar partijtjes met drukke kinderen waar ons kind een vriendschap mee sloot (of een Pokémonkaart mee ruilde, of weet ik veel waar kinderen hun vriendschappen tegenwoordig op baseren).
Dat je dan met tien hyperactieve kinderen naar een of ander krijspaleis moet. Of nog erger: een zwemparadijs. Dat je je in een bikini moet hijsen en dan ook nog iets van autoriteit moet uitstralen. Wat sowieso niet lukt, omdat je pertinent onhoorbaar bent in een zwemparadijs. Iets met verschrikkelijke akoestiek en galmend gegil. Desondanks ben jij verantwoordelijk voor al die kinderen, die onophoudelijk over spekgladde tegels rennen. Je kan alleen maar hopen dat die kinderen een paar uur later zónder gebroken ledematen achter hun broodjes knakworst zitten – die jij met je gare zwembadhoofd nog moet gaan staan maken.
Ik besefte me dat ik liever verantwoordelijk ben voor enkelblessures door mijn tikkeltje sadistische dreumes, dan voor botbreuken op een zwembadvloer. Nee echt, ik hoop de tekst ‘ik zeg niet wat we gaan doen maar neem je zwembroek mee’ nooit te hoeven gebruiken. Ik pak liever nog tien fietsen in.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Van de sinds zaterdag vermiste kinderen Jeffrey (10) en Emma (8) ontbreekt nog altijd elk spoor. De politie zet het onderzoek voort en benadrukt dat de zaak topprioriteit heeft. Ook meldt de woordvoerder dat er intensief contact is met de Duitse autoriteiten.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
Stel je voor: een anticonceptiepil die wél z’n werk doet, maar zónder al die vervelende bijwerkingen waar veel vrouwen normaal gesproken een hele dag chagrijnig van worden. Geen moodswings, geen opgeblazen buik, geen hoofdpijn.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!