Fotografie: Paulien van Beusekom
We vierden de verjaardag van mijn dochter. Onze kleine tuin stond propvol visite. Rosie genoot van alle aandacht en het uitpakken van zo’n triljoen cadeaus. Ze kreeg een Peppa Pig-knuffel zo groot als zijzelf, een poppenbuggy -waar Peppa nu heel de dag in rondgereden wordt, en een fiets.
Die laatste kreeg ze van ons. Ik heb zelden zoveel frustratie gevoeld als tijdens het inpakken van die fiets. Van meer ervaren ouders heb ik al gehoord dat het inpakken van fietsen steeds lastiger zal zijn naarmate het kind (en dus de fiets) groter wordt. Zin in.
Rosie had de tijd van haar leven op haar feestje. Ze vrat een groot stuk taart helemaal op (inclusief een niet-eetbaar decoratiestuk), reed al haar bezoek met haar nieuwe fiets tegen de schenen en lachte daar hard om, en trok nieuw gekregen kleertjes direct aan. Tot ze een fleurige zomerslaapzak uitpakte, die aantrok en erachter kwam dat ze zo nauwelijks nog in staat was tot het breken van enkels met haar fiets. Toen moest-ie weer uit.
Rosie vond haar feestje enig. Haar vader en ik ook, al hadden we wel allebei knallende koppijn na afloop. Iets met totale overprikkeling. Het deed me denken aan het feit dat we ergens in de toekomst kinderfeestjes moeten gaan geven. Geen verjaardagen met grotendeels volwassenen waar we zelf ooit een vriendschap mee hebben gesloten, maar partijtjes met drukke kinderen waar ons kind een vriendschap mee sloot (of een Pokémonkaart mee ruilde, of weet ik veel waar kinderen hun vriendschappen tegenwoordig op baseren).
Dat je dan met tien hyperactieve kinderen naar een of ander krijspaleis moet. Of nog erger: een zwemparadijs. Dat je je in een bikini moet hijsen en dan ook nog iets van autoriteit moet uitstralen. Wat sowieso niet lukt, omdat je pertinent onhoorbaar bent in een zwemparadijs. Iets met verschrikkelijke akoestiek en galmend gegil. Desondanks ben jij verantwoordelijk voor al die kinderen, die onophoudelijk over spekgladde tegels rennen. Je kan alleen maar hopen dat die kinderen een paar uur later zónder gebroken ledematen achter hun broodjes knakworst zitten – die jij met je gare zwembadhoofd nog moet gaan staan maken.
Ik besefte me dat ik liever verantwoordelijk ben voor enkelblessures door mijn tikkeltje sadistische dreumes, dan voor botbreuken op een zwembadvloer. Nee echt, ik hoop de tekst ‘ik zeg niet wat we gaan doen maar neem je zwembroek mee’ nooit te hoeven gebruiken. Ik pak liever nog tien fietsen in.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Denk je iets liefs te doen, is je schoonmoeder er al een heel jaar boos om. Annet can’t win.
Elke generatie moeders denkt stiekem dat zij het echt anders doet dan de vorige. En dat klopt ook best. Waar oma nog geloofde in “niet lullen maar poetsen”, en onze eigen ouders ineens álles gingen overanalyseren, blijken Gen Z-ouders hun eigen route te kiezen.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Ben je uitgerekend in december? Wat is dan mooier dan een naam die perfect past bij deze gezellige feestmaand?
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.