Fotografie: Paulien van Beusekom
Bij ons in de wijk komt er iedere avond een ijscoman langs. Hij arriveert met luid geklingel. Geklingel zo hard dat het je uit je diepste REM-slaap zou halen, ook als je gehele onderkomen uit triple A isolatiemateriaal bestaat. En dat is nou precies het probleem.
Want deze ijscoman arriveert laat. Ergens tussen negen en tien uur ‘s avonds. Nu in de zomervakantie, maar ook eerder in het jaar, toen het rond die tijd al aardedonker was en alle kindjes in de wijk allang op één oor lagen, omdat de volgende dag een schooldag was.
Voordat mijn vriend en ik een kind kregen, woonden we hier ook al. Of deze ijscoman er toen ook was? Ik heb geen flauw idee. Waarschijnlijk wel, maar toen maakten we ons nog niet druk om dat soort dingen. Al stond er iemand midden in de nacht in onze voortuin te klingelen, het interesseerde ons niks. Waarschijnlijk stonden we zelf ergens in een voortuin te klingelen. Het was een ander leven. We waren nog geen zeikerds geworden.
Dat is blijkbaar wat het ouderschap met je doet. Het maakt een zeikerd van je. Ik ben nu die vrouw die al om half tien in bed ligt en bij het minste of geringste geklingel ‘die rotijsco!!!!!’ naar haar vriend appt. Echt, ik ben me volledig bewust van de zeikerd die ik ben. Maar ik heb een verklaring. Ook ik als überzeikerd heb het recht mij te verdedigen. Het zit zo: zodra je een baby krijgt, hangt je geluk aan een zijden draadje. En met geluk bedoel ik: de kans op een goede nacht. En met goede nacht bedoel ik: dat je baby niet na uren sussen, wiegen en troosten eindelijk in slaap valt en dan bruut gewekt wordt door zo’n rot ijscoman!!!!!
De ijscoman is als ware een metafoor voor alle piepkleine factoren die om zeep kunnen helpen waar je zo hard voor gewerkt hebt. Zulke factoren kennen we maar al te goed. Slaapt je kind lekker, besluit zijn darmkanaal plots heel heftig te gaan functioneren. Luier vies, kind huilen. Moet ‘t kind helemaal uit bed, verschoond worden, is-ie klaar wakker en wil-ie spelen. Om 2 uur ‘s nachts. Of je kind werkt eindelijk eens goed zijn prakje naar binnen, na wekenlange strijd tijdens het avondeten. Precies dan bijt-ie hard op z’n lip, spuit het bloed eruit, krijst-ie alles bij elkaar en ontwikkelt-ie opnieuw een afkeer tegen eten. Het zijn van die kleine boosdoeners die alles dreigen te verzieken. De ijscoman is voor mij zo’n vleesgeworden boosdoener.
Ik hoop van harte dat ik met de tijd minder panisch word. En minder zeikerig. Dat ik moet lachen om zo’n poepluier in de nacht. En het helemaal niet erg vind om vervolgens uren met haar te spelen. Dat ik gewoon mijn schouders op kan halen als mijn kind haar vers bereide avondeten linea recta op de grond kwakt, zonder dat ik dingen gil over niet genuttigde vitamines en mineralen. Dat ik ‘s avonds op de bank niet meer zit te stressen over of mijn kind wel door zal slapen, maar gewoon nog een zak chips open trek. Of… ik noem maar wat… een ijsje ga halen.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.