Column Saskia
Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (2.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
Als baby sliep ‘ie op mijn borst. Maandenlang. Omdat ie vaak zo onrustig was en ik het reflux gegorgel niet trok. Met een zorgvuldig gestapelde stellage van twee voedingskussens zorgde ik dat we redelijk veilig de nacht doorkwamen.
Daarna sliep ie in zijn ledikant, eerst op onze kamer, daarna op zijn eigen kamer en zat ik standaard vanaf een uur of vier in de groene schommelstoel met een ontblote borst om de nacht nog wat te rekken. Toen werd ie veel ziek (oorontstekingen). Toen werd ik veel ziek en bracht ik koortsachtige nachten door in het zolderbed terwijl mijn man hem troostte.
Toen legden we een luchtbed op zijn kamer en probeerde ik mezelf te sussen met de gedachte; het komt vanzelf, echt. De slaapcoach die we bij de eerste ingezet hadden, wilde ik niet meer. Haar negeren van mijn vele vragen over of het echt wel oké was om bij een hard huilende baby uit het zicht te blijven, omdat je de shuffle methode toepaste, zorgden met terugwerkende kracht voor veel spijt over de keuze haar in te schakelen. Ik had een kindje dat bijna doodging bij de bevalling, getraumatiseerd was door zijn komst op deze wereld. Dan kon het laten huilen terwijl ik er naast zat en steeds een positie verder weg van mijn kind innam toch niet goed zijn?
Toen kwam de tijd waarin ie drie tot vier keer per nacht riep of huilde en iemand op een festival tegen mij zei; ‘je bent zeker zo iemand die meteen naar hem toe gaat, dan is het je eigen schuld’ en ik dacht poeh ja, hij is een kind van anderhalf die nog weinig snapt van het leven, natuurlijk ga ik naar hem toe’ maar er ergens in mij toch een stemmetje opstak dat het inderdaad misschien wel allemaal mijn eigen schuld was.
Toen had ik mijn eerste traumatherapie sessie en sliep ie die nacht erna door en werd die gedachte dat het allemaal mijn schuld was sterker.
Toen hadden we soms twee, drie dagen achter elkaar een rustige nacht en begon ik langzaamaan te hopen dat het einde in zicht was. Wat vervolgens steeds toch niet zo bleek te zijn en die onderbroken nachten ineens nog drie keer loeizwaarder leken.
Toen kwam de fase waarin ik hem ging ontlopen. Hij hing zo aan mij, ik wilde, durfde hem niet in bed te leggen omdat het soms uren duurde voor hij sliep en ik bang was dat het zoveel van me zou vragen dat ik niets meer te geven zou hebben. Ik liet mijn man het doen. Wekenlang, misschien wel maandenlang.
Toen werd het oktober en maakte ik bij een therapeut met poppetjes een familieopstelling van mijn ouderlijk gezin en ik weet niet precies hoe en wat maar ineens kwam er in de dagen erna een switch. Ik begon te genieten van hem in bed leggen. Het met liefde te doen. In plaats van angst.
‘op een festival zei iemand tegen mij: ‘je bent zeker zo iemand die meteen naar hem toe gaat, dan is het je eigen schuld’
Toen leken alle fases nog een keer verkort voorbij te komen, werd ie ziek, viel ie hard op zijn hoofd, sliep ie weer slecht in en toen legden we hem bij zijn broer op de kamer en gebeurde het.
Na tweeëneenhalf jaar, dat zijn dertig maanden ofwel ongeveer 900 nachten, waarin ik hem liefde en vertrouwen gaf maar even vaak ook angst en wanhoop, waarin ik dacht dat het nooit zou stoppen, ik soms dacht dat we het gehad hadden en het dan toch weer begon, nu durf ik hardop te zeggen: onze jongste slaapt door.
Soms horen we hem nog een kreet slaan ’s nachts, vaak moet ik er een keer uit om te plassen, maar er zijn ook nachten waarop ik wakker word en op mijn telefoon kijk en het al zeven uur ’s ochtends is. ZEVEN UUR.
Het is onvoorstelbaar wat dit met mijn lijf doet. Ik kan weer iets meer dingen onthouden. Ik kan de jongens optillen zonder dat ik meteen last heb van mijn bekken. En als mijn man tien minuten later thuiskomt van zijn werk dan gepland zeg ik achteloos ‘kan gebeuren’ in plaats van dat ik hem tierend opwacht omdat ik mezelf bijna niet meer overeind kan houden.
Mijn man zegt vaak dingen middenin in een proces die ik op dat moment niet geloof, maar ook in deze moet ik hem gelijk geven: het begint echt allemaal met slaap.
Voor iedereen die nog ergens middenin deze fase hangt, bij wie de fase al veel langer duurt dan twee en een half jaar en voor iedereen die denkt dat er nooit een einde aan komt: I FEEL YOU!
Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Drie leuke zonen, een huis aan de Loosdrechtse Plassen en allebei een goedlopende carrière: het leven van Kim Kötter en Jaap Reesema lijkt het perfecte plaatje. “Mensen zien alleen dat alles klopt, maar dat is omdat wij keihard werken.”
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Samen onder de dekens kruipen, de dag nabespreken en lekker dicht tegen elkaar aan in slaap vallen: jarenlang hét romantische ideaalbeeld van samenwonen. Maar uit recent onderzoek blijkt dat de realiteit voor veel stellen anders is. Sterker nog: apart slapen is helemaal geen taboe meer. En dat is misschien wel beter voor je nachtrust én […]