Saskia: ‘Hij was nog maar de grootte van een artisjok’

“De eerste keer dat we er waren was ik 22 weken zwanger van onze eerste. Onwetend van wat me te wachten stond, ging ik op de behandeltafel liggen. De haptotherapeut was een lieve vrouw met een zachte stem. Zo iemand bij wie je je meteen op je gemak voelt. 

Contact maken

‘Haptonomie gaat over contact maken’, legde ze uit. ‘Over een stukje aandacht en aanraking om te verbinden met je kind. Hechting begint niet pas als de baby geboren is, het begint al in de buik.’ Het klonk zo simpel, maar voelen en verbinden in plaats van overdenken was iets waar ik als zwangere vrouw in deze tijd vol prikkels mee worstelde. 

Terwijl ik op tafel lag en uitkeek op het grote A3 fotoboek met beelden van een bevalling dat we in een latere sessie door zouden bladeren, stonden mijn man en de lieve vrouw naast me. Mijn man nodigde me uit om contact te maken met onze zoon door zijn handen rustig op mijn buik te leggen. 

Lees ook – ‘Attachment parenting: is het iets voor jou?’

De artisjok

Hij was nog maar de grootte van een artisjok. Toch voelde ik hoe dat kleine artisjokje zich in de handen van mijn man liet zakken. ‘Beweeg je handen maar eens naar de andere kant van haar buik en nodig hem uit met je mee te gaan.’ ‘Uhu, dat is vast te mooi om waar te zijn’, dacht ik. 

Terwijl hij zijn handen langzaam en zacht over mijn buik liet glijden, voelde ik de grootste verschuiving in mijn buik die ik tot dan toe had ervaren. Alsof hij zich afzette, bewoog ons kind onmisbaar dwars door mijn buik achter de handen van mijn man aan. Verbluft keek ik hem, door mijn betraande ogen, aan. Het was magisch en logisch tegelijk. 

“Door de volledige narcose miste ik de geboorte van ons kind en de geboorte van mijzelf als moeder.”

Écht voelen

Vier weken na de beladen bevalling ben ik weer in de praktijk, want naast goed praten en rationaliseren, wil ik vooral durven en kunnen voelen. ‘Hoe voelt je buik?’, vraagt ze als ik op de bank lig. ‘Leeg’, zeg ik huilend. ‘Ja’, zegt ze rustig, terwijl ze wat talkpoeder op haar handen doet en haar handen vervolgens soepeler over mijn buik laat glijden. ‘Je lijf weet nog niet dat je kind uit je buik is.’

Door de volledige narcose miste ik de geboorte van ons kind en de geboorte van mijzelf als moeder. Daarom krijg ik een oefening mee naar huis, om ons kindje heel bewust de beweging van van mijn buik naar mijn borst te laten. Mijn lijf te laten weten, voelen dat hij er is. 

Overwinning

Thuis zullen mijn man en ik een rustig moment pakken om ons kind op mijn buik te leggen. Hij zal zich opkrullen alsof hij er nog in zit. Ik zal huilen. Ik zal voelen. Ik zal nog meer huilen. Ergens zal mijn hoofd het over willen nemen: wanneer ga je hem nou naar je borst brengen? Maar mijn tranen, mijn gevoel, mijn weten zullen het winnen. 

Precies op het moment dat ik voel ‘nu’ zal mijn man vragen of hij hem op mijn borst zal leggen. De timing van dingen die je niet kunt plannen is altijd wonderlijk. En dan zal ik hem zien komen, met zijn donkere haartjes en gave gezichtje. Met iedere snik zal er iets meer ruimte ontstaan in mijn gehavende lijf. Hij is er. We zijn veilig. En met hem op mijn borst soes ik voor het eerst in vier weken rustig weg.”

Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.