Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
De keizersnede is een medische ingreep waar over de gehele wereld nogal op verschillende wijzen tegenaan wordt gekeken. Zo bevalt in de Verenigde Staten ongeveer een op de drie vrouwen met een keizersnede en in Brazilië is dit meer dan de helft. Hier wordt een natuurlijke bevalling zelfs als een tweederangs bevalling gezien en is een geboorte via een keizersnede haast een soort statussymbool.
In Nederland vinden er significant minder keizersneden plaats dan in andere landen (ongeveer 17%). Ik voerde hier een interessant gesprek over met een paar Zuid-Afrikaanse moeders. Onder het genot van een glas wijn bespraken we onze bevallingen. Zo doen vrouwen dat. Al gauw bleken deze dames groots fan van de keizersnede. Allemaal hadden ze hun baby’s via een keizersnede op de wereld gezet.
De motivatie bleek vooral ergens in het midden te hangen tussen ‘waarom moeilijk doen als het makkelijk kan’ en ‘waarom zou ik moedwillig mijn lijf ruïneren voor een kind’. Eén van de moeders gruwelde zelfs van het idee van een natuurlijke bevalling. ‘Jak’, zei ze met afschuw. ‘Nee, ik wilde mijn baby echt niet via dié uitgang naar buiten’. Alsof we het over de Coentunnel hadden. En te eng vond ze het ook. Bah nee, de gedachte alleen al. Dus nee, beter gewoon lekker onder het mes.
Een andere vrouw in het gezelschap was ook zeer te spreken over haar keizersnede. Haar ogen begonnen te glanzen toen ze er weer aan dacht. Ineens keek ze me vol verwachting aan. ‘Wacht, ik heb jou nog nooit mijn bevallingsfilm laten zien!’ zei ze. Ik mompelde nog iets over dat we elkaar überhaupt nog niet zo heel goed kenden, dat ik bijvoorbeeld ook nog niet wist of ze broers of zussen had, wat voor werk ze nou precies deed, maar voor ik het wist kreeg ik haar telefoon in m’n hand gedrukt. De video speelde al af en ik keek zo haar buikwond in. Ik stamelde iets in de trant van: ‘Goh, prachtig…wat een wonder toch’ en probeerde ondertussen vriendelijk glimlachend mijn wijnglas bij te vullen. Het zou nog een lange middag worden.
Ik ben er eentje in de categorie beiden. Eén zoon kwam via de natuurlijke route (GATVER, IEL, WAT ENG) op een baarkruk in een opgepropt Amsterdams appartementje, en één zoon via een geplande keizersnede in het ziekenhuis. Beide bevallingen waren totaal unieke ervaringen. Beiden wonderbaarlijk, onvergetelijk en emotioneel. Bij de natuurlijke bevalling waren fases van angst (ik kan dit niet), pijn (dit gaat nooit passen) en euforie (het past toch!). Bij de keizersnede momenten van zorgen (ik voel niks), angst (ik voel mijn baby niet) en euforie (ik hoor mijn baby huilen!). Bij de natuurlijke bevalling herstelde ik vrij snel. Bij de keizersnede hadden de doorgesneden buikspieren wat langer tijd nodig.
Omdat ik mezelf tijdens het gesprek met de moeders betrapte op allerlei oordelen over het met walging en afschuw benaderen van een natuurlijke bevalling, probeerde ik het eens van een andere kant te bekijken. Het is makkelijk oordelen wanneer je in een land woont als Nederland waar de natuurlijke bevalling wordt aangemoedigd, toegejuicht en waar er vertrouwen wordt uitgesproken in de vrouw en de kracht van het menselijk lichaam. Wanneer dit in twijfel wordt getrokken of zelfs wordt ontmoedigd, kan ik me voorstellen dat je dit heel anders benadert. En dat je er alles aan wil doen om je kind zo veilig mogelijk op de wereld te zetten. Dus dat je daar net zo goed trots op bent en mag zijn, daar is geen twijfel over mogelijk.
Afgelopen week deed ik een bezichtiging voor een nieuwe woning in Kaapstad. Het was druk. Een populair huis blijkbaar. De eigenaren hadden dat waarschijnlijk ook wel door, er was nauwelijks opgeruimd en er zaten remsporen in het toilet. Ik stapte de slaapkamer binnen en prompt keek ik in een korte tijd voor de tweede keer in de buikwond van een relatief wildvreemde vrouw. Daar hing het, boven het bed, een groot canvas met een haast levensgrote foto van een keizersnede. Eén van de kinderen des huizes werd net vers uit de buik getild en als een soort Simba in sfeervol operatielicht aan de wereld getoond. En dat laat je lekker hangen wanneer jan en alleman je woning komt bekijken. Want je bent er trots op. Terecht ook.
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.