Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
De stilte is oorverdovend. De kinderen zijn niet thuis en ik ben boven de was aan het ophangen. Het grauwe licht van buiten maakt het donker en de regen die klettert tegen de ramen. Het voelt leeg, zwart en zwaar.
Vanmiddag zat ik voor de tweede keer in een week bij de huisarts. Er is iets gaande in mijn buik, maar wat dat precies is, weten we nog niet. Het is eigenlijk gek dat ik zo lang met klachten en pijn blijf rondlopen omdat ik het idee heb dat als er dadelijk niets is, ik “zo’n” aansteller ben. Dan behoor ik tot de vrouwen die klagen om “niets”…
Dus wacht ik te lang, zo lang dat ik het eigenlijk niet meer trek en direct antwoorden nodig heb. Het maakt me angstig, dat mijn lijf mij in de steek kan laten, terwijl ik moeder ben. Ik voel me op dit soort momenten echt “alleen”. Morgen zijn de kids er weer… wat als ik er dan nog steeds af lig? Dat ik niet goed voor ze kan zorgen? Ik ben verantwoordelijk voor ze.
Natuurlijk hebben ze een vader die ik in geval van nood kan bellen, maar die draagt geen zorg over hoe het met mij gaat. Mijn ouders wonen te ver weg om even snel hierheen te komen, hoewel ze dat graag doen. Sterker nog, regelmatig zijn ze hier om me te helpen. Daarom dat ik me bezwaard voel om hen nog vaker in te moeten schakelen. Mijn vriendinnen zijn er ook nog, ik weet dat ik hen kan inschakelen morgen, als het niet gaat. Als ik nu bel, dan staan ze voor de deur. Al is het voor een knuffel en een luisterend oor.
Dus waarom doe ik dat niet? Hoe kan het dat je bij de mensen die jou zo liefhebben, waar je in twee tellen zelf voor de deur zou staan als zij je nodig hebben, je jezelf te veel voelt als je hen nodig hebt? Ik ben ergens in mijn leven aangeleerd dat er een balans moet zijn, geven en nemen van twee kanten. En nu heb ik het gevoel dat ik teveel vraag. De scheiding, knokkelkoorts en nu dit. Kan ik dan wel genoeg terug geven, er genoeg voor hen zijn? Het voelt scheef en oneerlijk.
Op avonden zoals deze is het moeilijk niet terug te vallen in oude denkpatronen. Jezelf en jouw behoeften wegcijferen voor de ander. Invullen wat de ander zal vinden en denken over jou. Dat het lijkt alsof jouw gevoel en jouw gedachten te veel zijn.
Ik ga mezelf nu echter niet afleiden, vind mezelf niet zielig en ga deze gevoelens en gedachten ook niet uit de weg. Dit alles voelt heel klote, maar mag er wel zijn. Het hoort erbij, het is ook wie ik ben. Ik geef alles in mij de ruimte en zorg voor mezelf. Stress en negativiteit gaat mij niet helpen en maakt me zeker niet beter. Dus kamillethee, vroeg naar bed en dan morgen dat vangnet gebruiken dat zo liefdevol altijd aanwezig is.
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Lauren is dolblij met haar zwangerschap en droomt al maanden over de perfecte naam voor haar dochtertje: Lia. Maar tijdens een familiebezoek gooit haar stiefmoeder onverwacht roet in het eten met een emotioneel verzoek. Wat doe je als iemand anders jouw babynaam opeist?
Heb je naaste lief? Tuurlijk, maar begin vooral bij jezelf. Pas als je voldoende aandacht aan jezelf hebt besteed, heb je ruimte voor anderen, zo simpel is het.
Er zijn eindeloos veel opvoedstijlen. De één zweert bij duidelijke regels en structuur (denk: streng maar rechtvaardig), de ander houdt het liever zacht en empathisch (categorie gentle parenting). Maar wat als de sleutel tot zelfverzekerde, evenwichtige kinderen niet ligt in streng of zacht, maar in iets heel anders?
Iedere editie vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Deze keer Malou en haar nieuwe buren.
Schoonmoeders: je houdt van ze, je tolereert ze, of… je blokkeert ze. Op TikTok vroeg Courtney Knoblach haar volgers om hun meest gestoorde schoonmoederverhalen te delen en die stroomden massaal binnen.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.