Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (30) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (3,5 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Probeert op veel te weinig slaap, als eersteklas chaoot, wat van het moederschap te maken.
Mijn baby gaat naar school. Goed, hij is natuurlijk geen baby meer. Gewoon vier, als hij eenmaal echt naar school gaat. Maar het voelt wel echt alsof mijn baby naar school gaat. Om me heen, van moeders met oudere kinderen, hoorde ik alleen maar dat je er zelf na een tijdje ook echt aan toe bent dat ze naar school gaan. Nou, ik wacht nog steeds, en dan moet dat dus binnen een maand nog gaan gebeuren. Ik verwacht het niet meer. Sterker nog, ik kan al janken als ik eraan denk.
Zoon-van-bijna-vier heeft er zelf overigens enorm veel zin in. Die roept al weken dat hij eigenlijk nu al wel naar school zou willen. Grappig vind ik dat, want hij heeft werkelijk geen flauw benul wat ‘school’ inhoudt. Waar baseert hij het op dat hij er graag heen wil? Van ons heeft hij het niet, wij praten er neutraal over en prijzen het hele concept ‘school’ niet enorm de hemel in. Dus waar hij het dan vandaan haalt? Geen idee.
Ik kom mezelf heel erg tegen dat ik controle over mijn kind uit handen moet geven aan de school. Dat ik straks heel veel minder over hem te zeggen heb. Dat ik een controlfreak ben is voor velen geen verrassing, ook geen geheim overigens. Ik kom er openlijk voor uit. Ik ben niet per se een overbezorgde moeder ofzo, ik laat mijn kinderen vrijer dan menig ouder. Ze mogen veel. Ik hanteer voor veel dingen graag de ‘twee keer nee is ja’-regel. Is het levensgevaarlijk? Brengt het schade/last aan zichzelf of anderen? Twee keer nee? Dan ja. Geen zorgen, we hebben ook heus wel gewoon regels in huis die vallen onder fatsoensnormen, ook al is het niet levensgevaarlijk om geen dank je wel te zeggen. Maar toch.
Ik dwaal weer eens af: een controlfreak dus. Vier jaar lang heb ik nagenoeg alles voor hem kunnen bepalen, tot in de kleinste details. Hoe er met hem wordt omgegaan, hoe hij aangesproken wordt, wat er wel en niet tegen hem gezegd wordt, wat hij eet, wat hij niet eet, wat hij wel mag, wat hij niet mag. Voor mijn gevoel zie ik hem straks als hij op school zit nóóit meer. Hele dagen weg van mij, terwijl ik niet weet wat hij aan het doen is en of ze wel lief zijn voor hem (naast controlfreakerige eigenschappen, heb ik ook een naargeestig beeld van de mensheid, en blijkbaar nog niet genoeg therapie gehad om dat te verhelpen).
Maar er is hoop. Hij is vriendjes geworden met een buurjongetje, van een jaar ouder. Hierdoor is hij de laatste tijd urenlang van huis. Buiten spelen. Ik weet dan dus niet ten alle tijden precies waar hij is en het zal je niet verbazen, dat vind ik best spannend. Maar dit is wel een soort voorloper op zijn schooldagen, waar ik ook geen zicht heb op wat hij allemaal precies doet. Hij geeft me – ongetwijfeld onbewust – op deze manier een zachte landing, want ik vind het inmiddels veel minder spannend dan een paar weken geleden.
De wereld vergaat niet als ik geen controle heb! Wie had dat gedacht.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
