Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (31) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (3,5 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Ik werd dertig en kreeg niet lang daarna de HPV-zelftest in de bus. Deze bleef maanden ergens liggen. Vergeten, laksheid, nu even geen zin in, excuus na excuus. Uiteindelijk maanden later toch die test gedaan (ik was inmiddels bijna 31). En die bleek positief. Ik heb dus HPV en schijnbaar kreeg ik daar spontaan hypochondrie bij, want ik maakte me meteen mega veel zorgen. Wat betekende dit? Iedereen weet: je moet dit soort dingen niet gaan Googelen. Deed ik natuurlijk toch. Termen als baarmoederhalskanker en andere dergelijke kankersoorten maakten de zorgen groter.
Even voor wie het niet weet, HPV staat voor Humaan papillomavirus en dat kan “abnormale celgroei van huid en slijmvliezen” teweegbrengen. In het ergste geval kan het dus kanker veroorzaken. Het stomme is dat het virus meestal geen symptomen veroorzaakt, dus je weet niet dat je het hebt. Zo ik ook niet.
Nu schijnt 80 tot 90 procent van de bevolking in z’n leven een keer HPV te krijgen, maar ik kende niemand, ook niet toen ik rond ging vragen. Lekker dan. Al vroeg ik het schijnbaar aan de verkeerde mensen, want toen ik er op de redactie over begon, waren er meerdere lotgenoten die zeiden dat ze ook HPV hebben. Zo zie je maar, over iets naars praten kan wel degelijk helpen. Weer wat geleerd.
Ik moest een afspraak maken bij de huisarts voor een uitstrijkje. Mijn eerste ervaring met een eendenbek. Die viel mee, ze had hem van tevoren opgewarmd. Ook het uitstrijkje zelf viel me mee. Binnen drie weken zou ik de uitslag krijgen. Na een week belde de huisarts al. Dan weet je meteen: het is niet goed. Dat was het ook niet. Er waren, naast HPV, onrustige cellen gevonden. Ik werd doorverwezen naar een gynaecoloog in het ziekenhuis. Ook nog nooit eerder geweest, weer een nieuwe ervaring. Daar gaat mijn brein niet lekker op, dus het afwachten tot deze afspraak was niet bepaald bevorderlijk voor de hypochondrie.
De afspraak bij de gynaecoloog was helaas ook echt een heel nare ervaring. Ik was zo gespannen en kreeg niet genoeg tijd om te proberen te ontspannen, waardoor ik in paniek raakte en erg moest huilen. Achteraf had ik misschien beter meteen een vrouwelijke gynaecoloog kunnen vragen. Er werd een biopt afgenomen, wat geen pijn deed, maar door de paniek en het idee dat er van alles gebeurde en gaande was op zo’n intieme plek als je baarmoedermond, was het al met al echt een heel nare ervaring. De gynaecoloog gaf aan dat hij zo al wel kon zien dat er een behandeling nodig zou zijn om die onrustige cellen weg te halen en dat die behandeling echt nog wel een stuk heftiger was dan dit. Of ik er dus over wilde nadenken of ik die niet liever onder algehele narcose wilde laten doen.
Zo naar als de eerste ervaring met het biopt was, zo erg viel me de daadwerkelijke behandeling mee. Dit keer had ik gevraagd om een vrouwelijke gynaecoloog en wist ik natuurlijk beter wat ik kon verwachten. En misschien viel het ook mee, omdat ik me vijf weken IMMENS druk had gemaakt. Het kon bijna niet anders dan meevallen. Ik kreeg een plakker op m’n been voor de geleiding, weer die eendenbek en nog een soort tang die af en toe wel zeer deed. Maar dit keer geen paniek. Of ik een paar keer kon hoesten? Voor ik het wist zat de verdoving erin. Niks van gevoeld.
Ook het weghalen van het weefsel ging razendsnel en dus pijnloos. Het ‘dichtbranden’ (iew) daarna duurde nog het langst, maar al met al was het denk ik krap tien minuten. Achteraf was ik zo opgelucht dat het voorbij was en óók dat ik het niet onder narcose had laten doen, want dat had het zo veel groter gemaakt dan dat het hoefde te zijn. Zo zie je maar.
Ook de nasleep van de behandeling viel me mee. Nauwelijks pijn, wel wat bloedverlies en vooral veel ‘wondvocht’ (iew), maar je kan niet alles hebben. Dit hield ongeveer drie weken aan. Na bijna vier weken volgde een telefonisch consult met de gynaecoloog die de behandeling had gedaan, met de uitslag van het weefsel. CIN3, net als het biopt. Dat wil zeggen een voorstadium van baarmoederhalskanker, geen daadwerkelijke kanker. Maar dat kan het dus wel worden, als je dat weefsel niet weg laat halen. Over vijf maanden moet ik opnieuw langskomen voor een uitstrijkje om te kijken hoe het er dan voor staat en of mijn lichaam het HPV-virus tegen die tijd zelf heeft opgeruimd.
Moraal van het verhaal: doe die zelftest. Echt. Bij voorkeur gewoon meteen als je hem krijgt. Don’t be like me. En laat het extra checken als je je druk maakt. Beter het zekere voor het onzekere. Zorg voor jezelf zoals je ook voor je kinderen zou zorgen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
