Elsemieke: ‘Nog geen drie weken op school en meer gehavend dan ooit’

elsemieke column Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke Tijmstra
Elsemieke Tijmstra
Leestijd: 4 minuten

Elsemieke (31) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.

Lees verder onder de advertentie

Onze oudste zit inmiddels bijna drie weken op school, en hij valt inmiddels bijna uit elkaar. Elke dag heeft hij wel een nieuwe blauwe plek of schram. En dat terwijl hij eigenlijk helemaal niet zo’n brokkenpiloot is. Goed, als hij valt, valt hij ook meteen hard, dat wel. Hij vindt het zelf gelukkig nog steeds leuk op school, dus ik ga er vooralsnog voor het gemak vanuit dat hij het zichzelf aandoet.

Lees verder onder de advertentie

Een goed begin is het halve… laat maar

Zijn schoolcarrière begon al op suboptimale wijze, omdat hij het weekend ervoor ziek was geworden. De betreffende ochtend van zijn eerste echte schooldag, was hij eigenlijk nog steeds niet echt beter. Maar hij wilde zo graag en de tranen sprongen hem in de ogen toen ik zei dat hij misschien maar beter thuis kon blijven, als hij nog ziek was. Tsja, wat doe je dan als moeder?

Lees verder onder de advertentie

Je laat hem naar school gaan. Duh. Ik werkte die dag thuis en al om 10:15 uur werd ik gebeld door de juf. Die belt natuurlijk nooit met goed nieuws, dus dan weet je meteen hoe laat het is. Of ik hem kon ophalen, want hij was wel erg stilletjes en wilde ook met niks meedoen. We wonen gelukkig letterlijk om de hoek dus vijf minuten later stapte ik de klas in. Toen hij me zag, barstte hij in tranen uit. Ik toen natuurlijk ook. Zo zielig dat hij zich de hele tijd groot had gehouden, terwijl hij zich eigenlijk zo naar voelde. De dag erna wilde hij overigens gewoon weer naar school, dus hij had niet meteen een trauma opgelopen. Dat viel dan weer mee.

Vorige week was hij met het wegbrengen naar school nogal sip, omdat hij het zo spannend vond. Zielig. Ik natuurlijk vier uur lang met een schuldgevoel van heb ik jou daar rondgelopen, tot ik hem weer mocht ophalen. Die grote lach als hij me ziet op het schoolplein, ik smelt elke keer. En toen wilde hij naar me toe rennen, struikelde meteen over een tegel en schraapte z’n hele knie aan gort. Ook zielig.

Lees verder onder de advertentie

Een ongeluk

Vandaag werd ik opnieuw gebeld door de juf. Twee keer in krap drie weken, dus. Het kan verkeren. Dit keer had hij met buitenspelen een ongeluk gehad en had hij een blauw oog met een dikke bult erop. Ze hadden alleen niet gezien wat er precies gebeurd was en hij wilde het niet vertellen. Of ik even langs wilde komen, misschien dat hij het aan mij wel wilde vertellen?

Lees verder onder de advertentie

Ik zat op kantoor, veertig minuten verderop, dus dat werd wat lastig (hoi mom guilt!), maar gelukkig was zijn vader toevallig wel thuis met zijn broertje, dus die ging erheen. Het bleek allemaal wel mee te vallen, hij had een botsing gehad met een ander jongetje en was dus niet van twee meter hoog vanaf het klimrek naar beneden gedonderd. Maar ik ben dan toch blij dat ze even bellen en het goed willen checken. Dat geeft mij een gevoel van vertrouwen, en als control freak moeder heb ik dat nodig. Hij heeft ook lieve juffen, dat zegt hij zelf ook.

Als een echte vechtersbaas

Nu loopt ‘ie dus als een of andere vechtersbaas rond met een enorm dik en blauw oog. Terwijl iedereen die hem kent zal beamen: het is echt het andere uiterste van een vechtersbaas. Al durft hij zijn kleine broertje wel te slaan. Maar dat telt niet. Nu heeft ie al eerder zo’n oog gehad, want zoals ik al zei: als hij valt, valt hij ook goed. Inclusief mooi litteken in z’n wenkbrauw. Voor extra dramatisch effect.

Lees verder onder de advertentie

Meer columns van Elsemieke lezen? Je vindt ze hier.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken