Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Mijn man en ik hebben vier dochters en daar krijgen we regelmatig opmerkingen over van zowel bekenden als vreemden. Mijn man krijgt altijd standaard medelijdende blikken toegeworpen. Ook heeft hij al heel vaak de flauwe grap moeten aanhoren: “Mietjes maken grietjes”. Mensen vragen ook altijd of er nog een jongetje komt. Ik denk dan alleen maar: “Ja natuurlijk, leuk. Welke ingrediënten hebben we daarvoor nodig?!”.
Mijn man is dolblij met zijn meiden en hartstikke trots op hen. Hij zou ze uiteraard nooit willen inruilen, maar stiekem zou hij een jongetje ook wel leuk hebben gevonden. Natuurlijk is een gezond kindje het allerbelangrijkste, maar ik begrijp zijn wens wel. Toch vond ik zijn reactie stiekem hilarisch iedere keer dat we erachter kwamen dat we weer een meisje kregen.
Bij de eerste hadden we de verloskundige gevraagd om het geslacht op te schrijven en in een gesloten envelop te doen. Toen ik ongeveer 26 weken zwanger was, gingen we naar New York. We zouden tijdens een romantisch moment samen de envelop openen. Alleen had ik op de eerste dag al zoveel fantastische kleertjes gezien voor jongens dan wel meisjes (er was weinig in neutrale kleuren) dat ik niet kon wachten. Ik moest het weten, want ik wilde shoppen!
Diezelfde avond scheurden we de envelop open en mijn man riep enigszins ingetogen ‘een meisje’. Ik was dolblij en ging helemaal los met shoppen. Overigens wist ik toen nog niet dat baby’s echt geen schoenen nodig hebben en dat het geen goed idee is om te proberen een lekkere mollige baby in een skinny jeans te proppen.
Bij de tweede hebben we een gender reveal party gegeven. De envelop hadden we aan de bakker gegeven. Op zaterdagavond gaven we het feestje. Toen we de taart aansneden en de roze vulling tevoorschijn kwam, trok het roze uit het gezicht van mijn man juist weg en werd hij lijkbleek. Hij vroeg direct waar de envelop was om te controleren of het wel echt een meisje zou worden. Hij begon zich maar weer voor te bereiden op nog meer theekransjes en taartjes.
Bij de derde hadden we de envelop aan een vriendin gegeven. Zij zou een roze of blauw cadeautje kopen en dat laten inpakken. Dat cadeautje zouden we met ons hele gezin uitpakken tijdens onze vakantie. Toen mijn dochters het papier openscheurden, zagen we een oudroze gekleurd pakje. Nu het niet schreeuwend felroze was, zei mijn man nog hoopvol dat het toch niet echt roze leek. Nou vriend, blauw is het zeker niet. Hij sloeg wanhopig zijn handen voor zijn ogen.
Bij de vierde wilden we het geslacht vooraf niet weten. We wilden heel graag een keer ervaren hoe het was om het geslacht pas te weten te komen tijdens de geboorte. Negen maanden lang leefde mijn man in hoop en even leek zijn wens uit te komen na de bevalling.
De gynaecoloog tilde namelijk de baby op met haar vinger tussen de beentjes. We dachten dus eerst een piemeltje te zien, maar het was dus meer een ‘middelvinger’ naar mijn man. Weer een meisje! Mijn man was nog wel zo verstandig om enige teleurstelling te verhullen, want ik had nu eenmaal net urenlang zijn kind liggen baren.
En nu is mijn man dus vier dochters rijker. Hoewel onze meiden mogen spelen met wat ze willen, hebben wij vier meiden die zich aangetrokken voelen tot alles wat schattig is, roze is en glitters heeft. Dus zo leeft mijn man in een soort Barbiehuis (en he’s just Ken), waar hij zich moeiteloos manoeuvreert tussen een mijnenveld van knuffelbeesten en poppen.
Waar hij lange haren weet te trotseren met conditioner en een antiklitborstel, waar hij in de badkamer nog net een plekje voor de spiegel weet te veroveren. En waar hij zich staande houdt tussen het dagelijkse drama en waar hij later de vriendjes (of vriendinnetjes) buiten de deur zal houden. Je kunt dus gerust stellen dat mijn man allesbehalve een mietje is!
Lees meer van Anouk:
Anouk: ‘Zat er geen gebruiksaanwijzing verstopt in die placenta?’
Anouk: ‘Onze jongste dochter (3) neemt standaard een babyccino’
Anouk: ‘Hoe vermoeider de meiden zijn, des te meer ze veranderen in kidzillas’
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.