Bien gaat trouwen: ‘We vieren onze liefde en hebben alleen elkaar nodig’
Bien is verhuisd naar Italië, met haar liefde Arjen en hun kinderen. Ze vertelt over hun nieuwe leven daar.
Ciao Tutti!
Alweer mijn achtste column, alweer twee maanden mag ik voor Kek Mama over ons leven in Italië schrijven en dat vind ik ontzettend plezierig om te doen. Ik wil degenen ook bedanken die de moeite namen om lief te reageren op de columns, zelfs van mensen die in Italië wonen ontving ik e-mails.
Veel geduld
Het leven is zo anders hier en het bevalt ons ontzettend goed. Je moet enorm veel geduld hebben hier: wat in Nederland binnen een uurtje geregeld is of waar je binnen een dag reactie op ontvangt, duurt hier met gemak twee weken of langer. We hebben inmiddels contact met een makelaar, al een tijdje. Nu reageert hij voor zijn doen eigenlijk wel snel en goed maar ook hij reageert soms pas na tien dagen op een WhatsApp-berichtje. Ik kan daar eigenlijk wel heel erg om lachen, want ik ben net zo en hier valt dat dus helemaal niet op.
We hebben inmiddels onze Code Fiscale, dus we gingen met ons goede gedrag naar de gemeente. Zitten we daar, blijkt dat we toch meer documenten nodig hebben om de inschrijving te voltooien, dus aanstaande maandag gaan we weer terug en dan kunnen we ook eindelijk bij de gemeente aanvragen om te trouwen. Je hebt hier een wachtlijst, dus wellicht trouwen we pas volgende maand, maar dat maakt niet uit want dan hebben we nog even om wat kleine dingen te regelen.
Geen contact
Het is ontzettend verdrietig dat ik geen contact meer heb met mijn ouders en zij deze bijzondere dag niet zullen meemaken, helemaal na het overlijden van mijn zus is dat niet te bevatten. Ik heb het contact met mijn ouders moeten verbreken, om mezelf maar vooral de kinderen te behoeden voor teleurstellingen en veel verdriet. Dat ik een flinke slag van de molen heb gehad door het toedoen van mijn ouders is tot daaraan toe, maar toen ik zag dat ook dezelfde teleurstellingen mijn kinderen troffen en Fleuri als enige werd voorgetrokken en Brunello volledig werd genegeerd door mijn vader en zijn vrouw, trok een streep. Tot hier en niet verder. Dat is echt niet te bevatten voor de mensen hier, grootouders hebben hier misschien nog wel meer invloed op kinderen dan de ouders zelf. We houden het trouwen klein, met een aantal mensen die we hier hebben leren kennen met misschien vier vrienden uit Nederland en een tolk. Best gek, maar ook wel weer grappig.
Trouwjurk
Ik liep vorige week langs een winkel waar een waanzinnig mooie parelmoer-roze jurk in de etalage hing, zo vertelde ik in mijn vorige column. De dag erna liep ik blij de winkel binnen om de jurk te passen, maar ik was iets te enthousiast, want ik kwam er met mijn boezem niet in. De jurk was zo bruiloftwaardig, maar deze was nergens meer verkrijgbaar en het laten vermaken vond ik geen optie. Teleurgesteld met de jurk nog wel in gedachten liet ik het maar voor wat het was.
Vaak wandel ik ‘s avonds met een aantal lege flessen naar de bron om water te halen, dit keer liep ik de route van Arjen. Je hebt meerdere bronnen hier en dat stukje wandelen is in de avond altijd heel gezellig, met volle terrassen en windowshopping. Wederom viel mijn oog op een prachtige fleurige jurk met handgeborduurde bloemen erop. Toen we de volgende dag bij die winkel binnenliepen was het toevallig mijn maat, de jurk zat precies goed. Even raakte ik emotioneel, zo’n besefmoment dat er iets bijzonders staat te gebeuren, maar ook emotioneel omdat ik dit moment niet met mijn ouders en zus kon delen. Ik had nooit zo’n wens om kinderen te krijgen of te gaan trouwen. Maar toch maakt niets me gelukkiger dan mijn kinderen en de gedachte om Arjen zijn vrouw te zijn. Fleuri stond naast me en zei heel lief: ‘Je ziet er heel erg mooi uit mam’. Ach, voor wie trouw ik eigenlijk? Voor mezelf, voor de kinderen én voor de verbinding tussen mij en Arjen. We vieren onze liefde en hebben alleen elkaar nodig.
Meedraaien in Italië
Er zitten hier heel veel leuke boetieks met toevallig ook hele mooie pumps in Sex and the City stijl. De jurk en muiltjes wachten al op de bijzondere dag, hangend in de woonkamer.
Het voelt echt zo bijzonder hoe we ons vestigen in het mooie Puglia, volgende maand gaan de kinderen hier al naar school. Heel fijn, omdat ze daar nieuwe vriendjes en vriendinnetjes kunnen maken en de taal goed leren, maar ook fijn voor mij en Arjen. We zijn soms best moe van de hele dag drie kleine kinderen te entertainen tussen het werken, regelen, schoonmaken en koken door. Dan voelt het allemaal net wat realistischer, wanneer je volledig meedraait in het Italiaanse leven.
En ja onze honeymoon? Dat zal wellicht drie dagen Capri worden. Misschien huren we een jachtschip en varen we drie dagen langs mooie stranden en bezoeken we bijzondere stadjes. Ik kan niet wachten tot we het ja-woord uitspreken, met onze drie lieve kinderen en Fleuri en Brunello die ons de ringen geven.
To be continued…
Bacio,
Bien
Dit bericht op Instagram bekijken
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
