We staan erom bekend: Nederlanders fietsen. Naar werk, naar school of om te ontspannen. Waar we niet om bekend staan, is het dragen van een fietshelm. Tijd dat daar verandering in komt. Kitty Veerbeek (38) uit Diemen: ‘Ik weet hoe belangrijk het is, voor mijn kinderen en voor mezelf.’
Kitty is moeder van drie kinderen van drie, zes en acht jaar. ‘We fietsen veel. Even naar school, naar een speeltuin, of ik pak de fiets naar werk. En meestal dragen mijn kinderen dan een helm,’ vertelt ze. ‘De oudste twee komen nu op een leeftijd dat ze dat eigenlijk niet meer willen. Hier in Diemen fietst bijna niemand met een helm. Maar door mijn werk in de traumazorg weet ik hoeveel er mis kan gaan. Een val kan enorme gevolgen hebben, zeker als je hoofd geraakt wordt.’
Toen het Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat op zoek ging naar mensen die vrijwillig een fietshelm wilden testen, twijfelde Kitty dan ook geen moment. ‘Mijn kinderen zeiden: als wij een helm moeten, dan papa en mama ook. Daar hebben ze natuurlijk gewoon een punt.’
‘De eerste keer voelde wel een beetje gek,’ lacht ze. ‘Zo’n helm zit op zich prima, en je voelt je ook echt veiliger, zeker op drukkere stukken. Maar eerlijk is eerlijk: het is even wennen. Je kapsel zit anders, en als je ergens binnen moet, sjouw je die helm de hele tijd mee. Toch denk ik: het is het waard. Zeker op mijn route naar werk, elf kilometer heen en elf terug, met veel snelle fietsers om me heen. Op dat soort stukken ga ik de helm echt vaker dragen.’
Kitty zou graag zien dat het aanbod in helmen wat aantrekkelijker wordt. ‘Ik weet dat ze in Denemarken hele hippe modellen hebben. Als je wat te kiezen hebt qua stijl, zou dat misschien meer mensen over de streep trekken.’
Kitty’s zorgen zijn niet uit de lucht gegrepen. Jaarlijks belanden 75.000 fietsers op de Spoedeisende Hulp. Bij één op de zes is sprake van hoofd- of hersenletsel.
Marcel Aries, neuroloog-intensivist in het Maastricht Universitair Medisch Centrum: ‘Tien jaar geleden zagen we vooral automobilisten zonder gordel, nu zijn het vooral fietsers met hoofdletsel. Een helm voorkomt geen ongeluk, maar kan de impact van een val flink verzachten. Bij een botsing heb je met helm tot 70% minder kans op ernstig letsel aan je hoofd.’
Voor Kitty is het helder: het dragen van een helm zou normaal moeten worden. ‘Kijk naar skiën: twintig jaar geleden droeg bijna niemand een helm op de piste. Nu is het de standaard. Of schaatsen – tien jaar geleden zag je het zelden, nu heeft bijna iedereen er een op.’
Ze snapt dat het even wennen is, zeker op de korte stukjes. ‘Als ik de kinderen naar school breng, ben ik soms de enige met een helm. Dan voel je je toch een beetje bekeken. Maar tijden veranderen. En als het voor je kinderen vanzelfsprekend wordt, groeit er een generatie op die het heel normaal vindt.’
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Je weet wat ze zeggen: zodra de ene deur sluit, gaat er een andere open. Dat geldt ook voor Michelle Bollen. De influencer komt met een romantisch plot-twist waar half Nederland van mee smult.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
