We staan erom bekend: Nederlanders fietsen. Naar werk, naar school of om te ontspannen. Waar we niet om bekend staan, is het dragen van een fietshelm. Tijd dat daar verandering in komt. Kitty Veerbeek (38) uit Diemen: ‘Ik weet hoe belangrijk het is, voor mijn kinderen en voor mezelf.’
Kitty is moeder van drie kinderen van drie, zes en acht jaar. ‘We fietsen veel. Even naar school, naar een speeltuin, of ik pak de fiets naar werk. En meestal dragen mijn kinderen dan een helm,’ vertelt ze. ‘De oudste twee komen nu op een leeftijd dat ze dat eigenlijk niet meer willen. Hier in Diemen fietst bijna niemand met een helm. Maar door mijn werk in de traumazorg weet ik hoeveel er mis kan gaan. Een val kan enorme gevolgen hebben, zeker als je hoofd geraakt wordt.’
Toen het Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat op zoek ging naar mensen die vrijwillig een fietshelm wilden testen, twijfelde Kitty dan ook geen moment. ‘Mijn kinderen zeiden: als wij een helm moeten, dan papa en mama ook. Daar hebben ze natuurlijk gewoon een punt.’
‘De eerste keer voelde wel een beetje gek,’ lacht ze. ‘Zo’n helm zit op zich prima, en je voelt je ook echt veiliger, zeker op drukkere stukken. Maar eerlijk is eerlijk: het is even wennen. Je kapsel zit anders, en als je ergens binnen moet, sjouw je die helm de hele tijd mee. Toch denk ik: het is het waard. Zeker op mijn route naar werk, elf kilometer heen en elf terug, met veel snelle fietsers om me heen. Op dat soort stukken ga ik de helm echt vaker dragen.’
Kitty zou graag zien dat het aanbod in helmen wat aantrekkelijker wordt. ‘Ik weet dat ze in Denemarken hele hippe modellen hebben. Als je wat te kiezen hebt qua stijl, zou dat misschien meer mensen over de streep trekken.’
Kitty’s zorgen zijn niet uit de lucht gegrepen. Jaarlijks belanden 75.000 fietsers op de Spoedeisende Hulp. Bij één op de zes is sprake van hoofd- of hersenletsel.
Marcel Aries, neuroloog-intensivist in het Maastricht Universitair Medisch Centrum: ‘Tien jaar geleden zagen we vooral automobilisten zonder gordel, nu zijn het vooral fietsers met hoofdletsel. Een helm voorkomt geen ongeluk, maar kan de impact van een val flink verzachten. Bij een botsing heb je met helm tot 70% minder kans op ernstig letsel aan je hoofd.’
Voor Kitty is het helder: het dragen van een helm zou normaal moeten worden. ‘Kijk naar skiën: twintig jaar geleden droeg bijna niemand een helm op de piste. Nu is het de standaard. Of schaatsen – tien jaar geleden zag je het zelden, nu heeft bijna iedereen er een op.’
Ze snapt dat het even wennen is, zeker op de korte stukjes. ‘Als ik de kinderen naar school breng, ben ik soms de enige met een helm. Dan voel je je toch een beetje bekeken. Maar tijden veranderen. En als het voor je kinderen vanzelfsprekend wordt, groeit er een generatie op die het heel normaal vindt.’
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Sommige kinderen lijken wel een onuitputtelijke batterij te hebben. Rennen, springen, spelen, praten – en dat het liefst allemaal tegelijk. Maar vergis je niet: ook jonge kinderen hebben soms gewoon rust nodig. Even niet naar school, niet presteren, niet sociaal hoeven zijn. Gewoon… pauze.
