Gastcolumn: Paul maakt verre reizen met zijn kinderen

Enkele jaren geleden bracht ik met het gezin een bezoek aan Thailand, een perfecte – want goed georganiseerde, toegankelijke en vriendelijke – bestemming voor een eerste familietrip naar Azië. Maar ik moet bekennen: ik vond het een uitermate vermoeiende exercitie. De lange vlucht zorgde ervoor dat mijn vrouw en ik de eerste dagen wat dazig rondliepen, terwijl onze dochter en zoon (toen 8 en 6) vol energie van hot naar her renden. In een drukke en overweldigende stad als Bangkok, waar we een paar dagen verbleven, is dat opletten. Voor rust voor onszelf was tijdens die vakantie domweg geen tijd.

En toch.

Elke dag was een ontdekkingsreis, met nieuwe indrukken, hilarische momenten en veel quality time. Olifanten voeren en wassen, met de tuktuk naar Wat Phra Kaew, makaken spotten in het regenwoud: een groter avontuur konden de kinderen zich niet wensen. Alleen al hun ontmoeting met Thaise leeftijdgenootjes op een markt maakte alle moeite beslist waard.
 

‘Papa, ik wil verhuizen!’ 

En dus gaan we, ondanks het onvermijdelijke ongemak van reizen met kinderen, nog steeds geregeld en graag op pad naar verre bestemmingen. Zoals Maine, een van die staten in New England die maar door weinig Europeanen worden bezocht. Alleen, nu we er een zomervakantie hebben doorgebracht, is mijn dochter (inmiddels 12) stellig: ‘Papa, ik wil verhuizen! Naar Maine!’ Hoe we het voor elkaar krijgen interesseert haar niet, maar we zullen en moeten Nederland verruilen voor de Verenigde Staten. ‘Anders ga ik wel zelf!’

De voornaamste verklaring voor Maya’s vurige wens te emigreren, die ze nu al maanden achtereen uit, is het grote geluk dat ze voelde tijdens onze reis door deze noordoostelijkste staat van de VS. Geen dag ging er voorbij zonder een brede smile op haar gezicht. Nu is dat op vakantie vaker het geval, maar hier was ze duidelijk op haar plek. De taal spreekt ze inmiddels vloeiend en de outdoor lifestyle, die door een groot deel van de iets meer dan 1,3 miljoen Mainers wordt omarmd, is haar op het lijf geschreven.
 

Elke dag is een avontuur

Ik herken het gevoel. In de loop van de afgelopen jaren, sinds mijn zus zich er in 1985 vestigde, heb ik Maine redelijk goed leren kennen. Ik heb er via haar gezin wat vrienden gemaakt, heb er kerst gevierd en warme zomers aan lakes doorgebracht. Ik heb er genoten van de magnifieke kustlijn in Acadia National Park, leren rotsklimmen en skiën, en heerlijk gegeten in pittoreske kustplaatjes als Camden en Bar Harbor. Overal zijn meren waar je kunt kanoën, zwemmen en vissen, omgeven door bossen en bergen die uitnodigen tot kamperen, hiken, klimmen of zelfs wildwatervaren. De kinderen hoeven de porch van de accommodatie maar te verlaten om op te gaan in deze wildernis. Elke dag – wat zeg ik: elk moment buiten – is een avontuur.

Mijn dochter ziet het al als een tweede thuis. Wat helaas ertoe heeft geleid dat elke andere bestemming die we voor een volgende reis voorstellen, door haar zonder pardon wordt afgewezen. ‘Peru? Italië? Nee, ik wil naar Maine!’ Het avontuur begint thuis.

Ook reizen met kinderen?

De nieuwste uitgave van Traveler, het reismagazine van National Geographic, geeft maar liefst 49 tips en bevat vier reportages over avontuurlijke gezinsreizen (Maine, Aruba, Zweden, Nieuw-Zeeland). Het magazine is verkrijgbaar in de winkel en op natgeoshop.nl. Bekijk voor online inspiratie het dossier Family Travel op natgeotraveler.nl.

…                                                                            …

Paul Römer is managing editor van National Geographic Traveler. Voor dat tijdschrift maakt hij geregeld reportages over uiteenlopende bestemmingen (van Canada tot Malawi en van Chili tot Slovenië), maar liefst gaat hij op reis met zijn Grieks-Australische vrouw Eleftheria Vakaki en hun dochter Maya (13) en zoon Kris (10).