Beeld: Shutterstock
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Marijke (57) geeft les aan groep 7 in het speciaal onderwijs.
Dinsdagochtend acht uur. We zijn op schoolkamp. Er staan tien tentjes op een rij. Daarin liggen onze twintig leerlingen, twee per tent. Voor elke tent zingen mijn collega Janneke en ik een lied. Dan pas mogen de kinderen eruit. Nu staan we voor het tentje waar Abel (10) en Achmed (10) hebben geslapen. Of eigenlijk: niet hebben geslapen, want ze hebben alleen maar liggen keten. Ze hebben allebei ADHD, dus we hadden ze nooit in één tent moeten indelen, maar de laatste tijd waren ze zo braaf dat we de gok waagden. Twee bleke hoofdjes steken uit het tentdoek. “Jongens, we hebben een probleem”, zeg ik. “Iedereen heeft last van jullie gehad. Jullie mogen zelf een oplossing bedenken. Vanavond wil ik hem horen. Anders moet ik zelf iets verzinnen en daar ben ik niet zo goed in, dus dan wordt het een stomme oplossing.” Ze knikken gedwee.
Ik geef mijn leerlingen zoveel mogelijk verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag. Zo leren ze omgaan met hun gedragsproblemen, de reden waarom ze op deze school zitten. Wij docenten zijn speciaal geschoold om ze ‘handelbaar’ proberen te krijgen. Na de lerarenopleiding hebben we de hbo-opleiding ‘Special educational needs’ gevolgd. Daar hebben we geleerd hoe je uit deze speciale groep leerlingen kan halen wat erin zit.
De eerste zes weken van een nieuw schooljaar zet je de lijnen uit. Je leert de kinderen eerst hoe ze naar de klas moeten lopen: twee aan twee, zonder te rennen. Daarna leer je ze hun jas op te hangen en hun voeten te vegen voor ze naar binnen lopen. Waar leg je je spullen neer? Hoe ruim je je kastje op? Hoe schuif je je tafel opzij? Hoe slijp je je potlood? Dat leer je ze. Je verheft je stem niet, je blaft ze niet af, schreeuwt niet. Wie niet doet wat je zegt krijgt drie waarschuwingen; daarna stuur je hem of haar naar een kamertje apart. Als de kinderen het klappen van de zweep kennen, geef je ze meer ruimte. In mijn geval betekent het dat ze pannenkoeken mogen bakken tijdens de lunchpauze. Als ze dat niet rustig doen, berg ik de pannen weer op. Zodat ze snappen wat oorzaak en gevolg is. Vandaag eten we ook pannenkoeken. Bij de lunch. Dat hadden Janneke en ik ze beloofd als ze niet weg zouden rennen bij het verstoppertje spelen. Oorzaak en gevolg.
Lees ook – ‘Mijn drie dochters en ik hebben ADHD’ >
Voor het avondeten komen Abel en Achmed naar me toe, met in hun kielzog Maarten en Erik, de twee stilste jongens van de klas. Die laatste twee kampen met een depressie en een minderwaardigheidscomplex. Abel en Achmed vertellen dat ze een oplossing hebben bedacht voor hun probleem. Abel zegt: “Juf, Achmed is mijn beste vriend. Maar je kunt beter niet met je beste vriend in een tent slapen. Want dan ga je de hele nacht lachen.” Achmed voegt eraan toe: “We kunnen beter slapen met iemand die rustig is. Nu ga ik slapen met Erik.” “En ik met Maarten”, zegt Abel. “Ze vinden het allebei goed.” Erik en Maarten zijn duidelijk trots dat ze zijn uitverkoren. Ze zijn alle vier zo lief dat ik het niet kan laten ze even te knuffelen. Oorzaak en gevolg. Dit artikel stond eerder in Kek Mama. Meer verhalen van De juf? Elke woensdag komt er een nieuwe aflevering op KekMama.nl. Lees hier de eerdere afleveringen.
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Je baby begint te huilen en je vraagt je af: moet je meteen reageren, even wachten of laat je jouw kleintje zelf leren kalmeren? De ene ouder zweert bij direct oppakken, de ander bij gelooft dat het beter is om de baby even te laten huilen. En alsof dat nog niet verwarrend genoeg is, zeggen […]
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
In de nieuwe aflevering van Antoni van Leeuwenhoek: Over Leven met Kanker volgt Beau van Erven Dorens (54) opnieuw mensen die moeten omgaan met een allesveranderende diagnose. Dit keer ontmoet hij de 31-jarige Yasmin, die leeft met een erfelijke, zeldzame vorm van maagkanker. Terwijl ze in het ziekenhuis wacht op een onderzoek, staat haar toekomst […]
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.