Beeld: Pexels
Sinds de dochter van Malou naar school gaat, heeft ze nog geen woord gezegd. Ze twijfelt nu: moet ze nog wennen of heeft Malou haar niet goed genoeg voorbereid? Waarom praat ze niet op school?
Malou: “Met een brok in mijn keel kijk ik naar mijn dochter, die in stilte naast een groepje kinderen speelt. Het is haar derde week op school, en nog steeds heeft ze geen woord gezegd tegen haar klasgenootjes. Niet omdat ze niet kan praten – thuis kletst ze honderduit – maar omdat ze niet durft. Ik wist dat ze verlegen was, maar ik had niet verwacht dat dit zou gebeuren.
Mijn dochter is mijn enige kind. Vanaf het moment dat ze geboren werd, was ze altijd dichtbij me. Geen kinderopvang, geen peuterspeelzaal. Gewoon samen, thuis. Ik vond het heerlijk. Onze band is warm en intens. Ze kon uren bij me op schoot zitten, met haar kleine handjes om mijn vingers gevouwen.
Ik vond het fijn dat ik haar zelf kon verzorgen, dat ik altijd wist wat ze nodig had. We speelden samen, lazen boekjes, zongen liedjes. Soms gingen we naar de speeltuin, maar als er andere kinderen waren, hield ze zich vaak een beetje op de achtergrond. Ik dacht dat dat vanzelf zou veranderen als ze wat ouder zou worden.
De eerste schooldag was spannend, maar niet zoals ik had gedacht. Ik had verwacht dat ze moest wennen, maar dat ze uiteindelijk zou gaan praten en spelen. Maar toen ik haar na die eerste dag ophaalde, vertelde de juf dat ze de hele dag niks had gezegd. Niet tegen haar, niet tegen de andere kinderen.
Een paar dagen later hetzelfde verhaal. Ze speelde wél, gelukkig. Ze pakte speelgoed aan, knikte als iemand iets vroeg, lachte soms zelfs. Maar woorden? Die kwamen niet. Elke dag vroeg ik voorzichtig: ‘Heb je iets gezegd tegen een klasgenootje?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Maar wil je dat wel?’ Dan haalde ze haar schouders op en kroop tegen me aan.
De juf zei dat het tijd nodig had. Dat sommige kinderen verlegen zijn en langzaam ontdooien. Maar ik begin te twijfelen. Heb ik haar teveel bij me gehouden? Had ik haar eerder aan andere kinderen moeten laten wennen?
Ik voel me schuldig. Had ik haar naar de peuterspeelzaal moeten brengen? Haar meer moeten stimuleren om met andere kinderen te spelen? Ik dacht dat ik het goed deed, dat ik haar een veilige basis gaf. Maar misschien heb ik haar juist onzeker gemaakt?
Elke ochtend als ik haar afzet bij school, zie ik haar worsteling. Ze kijkt naar de andere kinderen, alsof ze wel wíl meedoen, maar niet weet hoe. En dat breekt mijn hart. Toch probeer ik vertrouwen te hebben. In haar. In de juf. In het proces. Misschien heeft ze gewoon wat langer nodig, niet alle kinderen zijn hetzelfde en dat hoeft ook niet, zoals de juf zegt.
De dochter van Rachel was ook erg verlegen. Wil je weten hoe zij haar dochter hielp om het ijs te breken? Je leest haar creatieve manier hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.
Een hysterische baby? Stress? Geen paniek, pak je innerlijke yogi erbij! Een video van een vader die zijn kleintje weet te kalmeren met het OM-geluid gaat viral en heeft inmiddels al miljoenen views verzameld.
Heeft een groot leeftijdsverschil invloed op je relatie? Leeftijd is maar een getal, zeggen ze. Maar als je moeder je aankeek alsof je gek was toen je een oudere date meenam naar het kerstdiner, dan weet je: het speelt tóch een rol. En niet alleen in de ogen van de buitenwereld, maar soms ook als […]
Liselot en haar gezin waren net verhuisd en wilden een goede beurt maken bij de nieuwe buren. Ze vroegen hen te komen barbecueën. Dat pakte alleen niet uit zoals gehoopt.
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
