De juf: ‘Mama Pieternel wordt papa Pieter’

Dinsdagmiddag drie uur, de kinderen stromen naar buiten. Zoals altijd blijf ik nog een kwartier in de klas. Dan komt Pieternel binnen, onze actiefste moeder. Haar partner Merel is ook vaak van de partij bij activiteiten op school. Pieternels gezicht is verhit, haar motorhelm zit nog op haar hoofd. Ik vermoed dat ze ons komende toneelbezoek komt bespreken.

“Ga lekker zitten”, zeg ik. Ze ploft op een stoeltje. Dan zegt ze iets waarbij elk toneelstuk verbleekt: “Ik ga van geslacht veranderen. Over een paar maanden ben ik geen Pieternel meer, maar Pieter. Dat wil ik aan de kinderen van de bovenbouw vertellen. Weet jij een goed moment?”

Ik ben blij dat ik zit. Pieternel heeft altijd iets mannelijks gehad, met haar stoere motoriek. Maar dit gaat verder. Ze vertelt dat haar kinderen, Vic en Mylou, moesten wennen, maar dat ze het nu prima vinden. “Ze krijgen een papa en mama, zoals hun vriendjes. Dat vinden ze grappig.” Voor Merel blijft ze wie ze is, zegt Pieternel.

Jezelf zijn

Het is vrijdag, de bovenbouw zit in een groot klaslokaal te lunchen. Het is een kabaal van jewelste. Dit moment hebben Pieternel en ik gekozen om de kinderen in te lichten; dan kunnen ze er in het weekend over nadenken. Pieternel gaat voor de groep staan, klapt in haar handen en roept: “Jongens, even stil want ik heb goed nieuws!” De kinderen houden op met praten.

Dan zegt Pieternel: “Soms ben je niet gelukkig met jezelf. Dan wil je iemand anders zijn. Eigenlijk is dat bij mij ook zo. Alleen: ik wil niet iemand anders zijn, maar gewoon mezelf. En ik voel me geen vrouw, maar een man. Omdat ik gelukkig wil zijn ga ik, met de hulp van medicijnen, een man worden. Heel goed nieuws dus. Binnenkort ben ik niet meer Pieternel, maar Pieter. Is dat niet fijn?”

Vragen

Ik kijk naar de gezichten van de kinderen. Mylou zit er verkrampt bij, bang dat de toekomstige Pieter wordt uitgelachen. Maar er is niemand die lacht. De gezichtjes staan open en geïnteresseerd.

“Gaat het in één keer?” vraagt Daan. “Nee”, zegt Pieternel. “Stukje voor stukje.” “Krijg je ook een mannenstem?” vraagt Meryem. “Jazeker”, zegt Pieternel. Met een knipoog: “En een baard.” Nu moeten de kinderen lachen. “Blijf je leuke dingen met ons doen?” vraagt Janneke. “Natuurlijk!” antwoordt Pieternel. Boris stelt de hamvraag: “Neem je ook een piemel?” Pieternel: “Nee. Ik heb er nooit een gehad, dus ik mis er ook geen.” De zitting wordt beëindigd met het verzoek om ‘het goede nieuws’ ook aan de ouders te vertellen. Ik vraag me met name af hoe de conservatieve ouders van Meryem zullen reageren.

Lees ook – Papa wordt mams: ‘Ik zie er niet tegenop om het aan de kinderen te vertellen’ >

Goed nieuws

Maandag na school wacht me een verrassing. Meryems moeder Selin biedt Vic en Mylou een zak Turks fruit aan. Veel ouders zeggen de twee hoe blij ze zijn met het nieuws.

Een tijd later loop ik Pieter tegen het lijf bij de supermarkt. “Hoe gaat het?” vraag ik. “Perfect”, lacht Pieter. Hij is nu duidelijk Pieter. Zijn stem is lager geworden, en hij heeft minuscule stoppeltjes op zijn wangen. Met een grijns: “Ik doe een wedstrijdje met Vic wie zich het eerste moet scheren. Ik win.”

Dit artikel staat in Kek Mama 03-2022.

Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.