Elke maand vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging.
Lily (31) woont samen met Bram en is (bonus)moeder van Sophie (6) en Philou (1):
“Ik weet het nog als de dag van gister: dat mijn schoonzus op de stoep stond met een cadeautje vanuit Vietnam. Ze kwam die dag op Sophie passen, de toen driejarige dochter van mijn vriend met wie ik een klein jaar samen was. Lang genoeg om al stapelgek op die kleine te zijn, iets te kort om te weten dat cadeautjes altijd bestemd zijn voor kinderen in het leven van een (bonus) moeder. Ik dacht namelijk nog, heel naïef of gewoon oerstom, dat ze iets voor míj had meegenomen. Bijzonder vond ik dat, want zo goed kenden we elkaar nog helemaal niet. Ze zei er nog bij dat het wat aan de kleine kant kon zijn, omdat ze de maten daar maar lastig in te schatten vond.
Ze bleek een vestje mee te hebben genomen waarvan ik inderdaad twijfelde of het paste. Misschien rekte het mee. Misschien was het een crop top? Hoe dan ook, het leek me vooral onbeleefd om het meteen weg te leggen. Ik bedoel: helemaal meegenomen uit Vietnam! Voor mij! Dus ik trok het aan. Of deed een poging daartoe. Lang verhaal kort: géén stretch. Mijn arm zat gevangen in de mouw die loeistrak om mijn kipfilets sloot. Toch zette ik door – met één arm erin was ik toch al halverwege – waardoor de stof op mijn rug kraakte en kraakte. Bloedheet kreeg ik het ervan. Nog even en het vestje zou scheuren. Dat zag mijn schoonzus ook, dus merkte ze droogjes op: ‘Als jij ’m past, past Sophie de kimono zeker.’
Mijn arm zat gevangen in de mouw die loeistrak om mijn kipfilets sloot. Toch zette ik door
Geen vestje dus, maar een kimono voor een fucking peuter! Ik schaamde me kapot. Zeker omdat de desbetreffende peuter al die tijd gewoon naast me stond. Natuurlijk was het een cadeautje voor haar kleine nichtje! Hoe kon ik daar nou niet aan gedacht hebben? Het liefst verdween ik direct naar mijn werk, maar eerst moest ik me nog uit het ding zien te wurmen. Ik kwam er met knalrood hoofd en net geen kleerscheuren vanaf.
Inmiddels zijn we al jaren en heel veel kindercadeaus verder, maar in de familie lachen ze er nog om. Zeker mijn schoonzus. Toen ik net was bevallen van Philou en ik een lief boxpakje van haar kreeg, zei ze meteen: ‘De maat vond ik lastig inschatten. Dus misschien moet je ’m eerst zelf maar even passen…’”
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Is je kind ineens sneller boos, extra aanhankelijk of staat hij of zij ’s nachts weer naast je bed? Dan kan het zijn dat je kind behoefte heeft aan meer aandacht en verbinding.
Rianne (36) houdt van haar schoonouders, maar ze heeft één heel groot nadeel: ze koopt te veel onnodige cadeaus.
We willen allemaal dat onze kids later met warme gevoelens terugdenken aan de feestdagen. Niet alleen aan dat ene speelgoedje dat na drie weken onder het bed lag. Dit maakt jouw kind dan ook gelukkiger dan kerstcadeaus, zegt onderzoek.
Het begon, zoals zoveel ellende begint, in de klassengroepsapp van de klas van Franka’s dochter. En nee, ze leefden niet lang en gelukkig.
Spoiler: alleen zijn is niet hetzelfde als eenzaam zijn. En katten zijn geen dreigement. Wat is er gezelliger dan een kat op schoot en een wijntje in de hand?
