Iedere editie vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Deze keer Malou en haar nieuwe buren.
Malou, getrouwd met Daan en moeder van Moos (1): “Een halfjaar geleden verhuisden we vanuit ons stadsappartement naar een grotemensenhuis in een dorp. Mét tuin, zowaar groter dan een postzegel. Dat vonden we voor Moos heel belangrijk. Maar wennen leek het me wel, zo’n dorp waar iedereen elkaar kent. Verhuizen met een baby was next level. Dozen uitpakken, kastjes inruimen, muren verven, vloeren leggen én ondertussen Moossie in leven houden op een paar uur slaap; slopend vond ik het.
Op een middag had ik hem op de bank gevoed en daarna waren we samen in slaap gevallen. Ik was zo moe dat ik zijn of mijn bed niet eens had gered. Plots schrok ik wakker van de bel. Vast een pakketje, dacht ik nog, en ik legde Moos voorzichtig in de box voordat ik een sprintje naar de deur trok. Daar keek ik niet in het gezicht van een bezorger, maar in die van de nieuwe buren die zich al kwamen voorstellen. De buurvrouw zette haar ‘Welkom in de…’ enthousiast in, maar viel halverwege stil.
Haar blik bleef hangen op borsthoogte. Ik volgde haar blik en zag dat niet alleen mijn blouse, maar ook mijn voedingsbeha nog wijd openstond. En daar hing mijn borst vrolijk uit alsof die óók even kennis wilde maken. Shit! Uit paniek sloeg ik mijn blouse, en bijna de deur in hun gezicht, dicht en stamelde een verontschuldiging. In mijn hoofd was het iets als: ‘Het is hier door de verhuizing nog één grote chaos’, maar aan de blik van de buurvrouw te zien kwamen de woorden vrij onsamenhangend uit mijn mond. ‘Maak je geen zorgen. Wij hebben ook kleine kinderen gehad, toch Kees?’ En de man achter haar knikte, terwijl hij overdreven geïnteresseerd naar de heg keek.
Halfhartig nodigde ik ze uit voor koffie – want wat doe je anders? – maar dat aanbod sloegen ze godzijdank af. ‘Een andere keer misschien’, voegden ze eraan toe, ‘als het beter uitkomt.’ En met een korte ‘Tot ziens!’ maakten ze zich snel uit de voeten. De rest van de dag vervloekte ik mezelf. Een eerste indruk maak je maar één keer en ik had mezelf zojuist onsterfelijk gemaakt in de buurt als de vrouw met die wapperende borst. Daan kwam niet meer bij en inmiddels kunnen we er samen om lachen. Al is het tussen de buren en mij nog altijd een beetje ongemakkelijk. Laat ik het zo zeggen: ze zijn nog steeds niet op de koffie geweest.”
Ook bij Liesbet ging het ff helemaal mis: ‘Ik gaf Hebe (8) mijn pinpas, maar kon niet geloven waar ze mee thuiskwam.’ Je leest het hier.
Deze ‘Dat ging ff mis’ vond je eerder in de Kek Mama Special Level up!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent ‘m wel: taurine. Dat stofje in je energiedrankje waar je je na een slapeloze nacht of sportles weer even mens van voelt. Maar wat blijkt? Sommige kankercellen vinden taurine óók een topbrandstof – en dat is slecht nieuws.
We zeggen niet dat ze echt levensgevaarlijk zijn (nou ja, soms een beetje), maar als deze moeders achter het stuur kruipen, kun je maar beter even drie keer checken of je gordel vast zit. Of het nou door hun dromerigheid, temperament of multitask-mania komt: deze sterrenbeelden staan bekend om hun spannende rijgewoontes.
Iedere editie vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Deze keer Malou en haar nieuwe buren.Malou, getrouwd met Daan en moeder van Moos (1): “Een halfjaar geleden verhuisden we vanuit ons stadsappartement naar een grotemensenhuis in een dorp. Mét tuin, zowaar groter dan een postzegel. Dat vonden we […]
Lauren is dolblij met haar zwangerschap en droomt al maanden over de perfecte naam voor haar dochtertje: Lia. Maar tijdens een familiebezoek gooit haar stiefmoeder onverwacht roet in het eten met een emotioneel verzoek. Wat doe je als iemand anders jouw babynaam opeist?
Heb je naaste lief? Tuurlijk, maar begin vooral bij jezelf. Pas als je voldoende aandacht aan jezelf hebt besteed, heb je ruimte voor anderen, zo simpel is het.
Huisdieren, ze zijn onderdeel van je gezin. Vaak zelfs eerder deel van jullie gezin dan je kinderen. Je houdt zielsveel van ze, maar soms drijven ze je zo tot waanzin dat je ze eigenlijk gewoon per direct bij het asiel wilt afzetten. Deze week Laura en haar hond Hazel.