Beeld: Canva
Soms heb je van die dagen waarop alles fout gaat. Waarop je hoofd overloopt, je kinderen elkaar in de haren vliegen en het weer je net dat laatste beetje geduld ontneemt. En soms – hoe afschuwelijk ook – vergeet je op zo’n dag iets wat je nooit voor mogelijk had gehouden.
Ilse, moeder van Tara (10), Mia (7) en Sepp (3): “Ik was met mijn drie kinderen boodschappen gaan doen. Mijn dochters van tien en zeven, en mijn jongste, een zoontje van drie. Het regende pijpenstelen en de wind sloeg de autodeur bijna uit mijn handen toen ik probeerde de zware boodschappentassen in de kofferbak te proppen. Ondertussen maakten de meiden ruzie over iets volstrekt onbenulligs. Ik riep boos: ‘In de auto, nu!’
Geïrriteerd en nat tot op mijn ondergoed stapte ik achter het stuur. Terwijl ik de deuren dichtgooide, hoorde ik een van de meiden hysterisch huilen op de achterbank. Mijn hoofd suisde. Alles in mij schreeuwde: naar huis, nú. Ik startte de motor, zette een rustgevend muziekje aan en reed weg. De regen tikte op de ruiten en mijn hartslag daalde langzaam.
Totdat ik op de snelweg ineens achterom keek. Even checken of ze elkaar inmiddels niet gewurgd hadden. Mijn hart stond stil: de kinderstoel van mijn zoon was leeg.
Een kille golf schoot door mijn lijf terwijl de realisatie binnenkwam. Ik had hem niet in de auto gezet. Wat er daarna gebeurde, weet ik nauwelijks nog. Alles ging op automatische piloot. Ik ramde de eerste afslag in, keerde direct om en scheurde terug naar de parkeerplaats. Mijn vingers trilden aan het stuur, mijn hele lijf stond strak van paniek. Mijn hoofd raasde met gedachten: wat als iemand hem heeft meegenomen? Wat als hij de weg is opgelopen?
Toen ik de parkeerplaats opreed, zag ik hem direct. Mijn kleine ventje stond met betraande wangen hand in hand met een ouder echtpaar. Ik sprong de auto uit en rende op hem af. Het stel glimlachte geruststellend. ‘We dachten al: die komt snel terug’, zei de vrouw. Ik bedankte ze wel honderd keer, terwijl ik mijn zoon stevig tegen me aan drukte.
Die avond heb ik zelf het hardst gehuild. Van opluchting en schuldgevoel. Maar ook liefde. Liefde voor mijn kinderen, die me soms tot waanzin drijven, maar zonder wie ik geen seconde wil zijn.”
Anouk was hulpouder bij een schoolreisje. En dat ging in recordtempo mis, want ze was een kind kwijt. Je leest het hier.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Sinds de geboorte van haar eerste kind is het contact tussen Annelot en haar schoonouders stroef. Op de eerste verjaardag van haar zoon escaleert de boel en verbreken de schoonouders het contact.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
