Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
De jongste gaat inmiddels alweer een aantal maanden naar school. Het heeft heel wat dramatische afscheidstaferelen geduurd, voordat ze echt was gewend. In haar allereerste schoolweek ging ze al direct op schoolreisje. Gelukkig mocht ik mee als hulpouder. Ik kreeg zelfs mijn eigen dochter in mijn groepje samen met nog drie andere meisjes. In totaal dus vier meisjes. Nou, reken maar uit: vier dochters thuis en vier meisjes in mijn groepje. Dat wordt een makkie, dacht ik. Het verschil is alleen dat ik bij mijn eigen dochters mijn stem kan verheffen, een beetje emotionele chantage kan toepassen, hen kan omkopen met snoepjes en ik meer van dat soort niet zo pedagogisch verantwoorde trucjes kan uithalen, waarmee ik hen vast geen schade voor het leven berokken (ahum).
Het is bijzonder hoe het in recordtempo al misging. Mijn dochter moest vrijwel gelijk na aankomst al naar de wc, terwijl ze toch echt net op school naar de wc was geweest (heeft ze soms een blaas ter grootte van een erwt?). Ik twijfelde om mijn hele groepje mee te nemen, maar ze waren al uitgelaten de speeltuin in gerend. Ik vroeg dus aan de andere hulpouders of ze even op mijn groepje wilden passen. Toen ik terugkwam bedankte ik hen nog, maar toen bleek één meisje uit mijn groepje onvindbaar te zijn. Haar klasgenootjes hadden ook geen idee waar ze was. We zochten overal en lichtelijk in paniek riep ik overal haar naam. Gelukkig heb ik haar met hulp van de juf weer kunnen vinden en had ze zelf niet eens door dat ze “kwijt” was.
Een ander meisje miste haar moeder heel erg en was daardoor erg verdrietig. Tot overmaat van ramp, viel ze ook nog van het klimrek en haalde ze haar vinger open. Ik had zowaar pleisters in mijn tas zitten (echt, soms verbaas ik mijzelf, en het waren ook nog eens Hello Kitty pleisters). Het uitspoelen van het wondje was natuurlijk pijnlijk en op gegeven moment zag ik niet meer of er nu kraan- of traanwater op haar vinger viel. Echt zo sneu. Gelukkig ging het met een knuffel weer wat beter en ja, ik heb haar ook een snoepje gegeven (sorry mama’s).
Mijn plan was om een rondje door het hele park te lopen, zodat we zoveel mogelijk konden doen. Dat bleek nog best lastig, omdat ze allemaal iets anders wilden en alle kanten op stuiterden. Dat plan heb ik dus maar losgelaten. Het belangrijkste was immers dat ze plezier hadden en het was ook wel bevrijdend om te zien dat deze kleuters nog geen last hadden van FOMO. Wel werd me al snel duidelijk dat een beetje rustig toekijken en kletsen met de andere ouders, er niet in zat. Ik had dan wel een vrije dag van werk, maar jeetje, wat was dit hard werken.
Hoewel ik mijn dochter er al de hele week op voorbereid had dat ik haar tijdens het schoolreisje echt niet kon optillen, wilde ze aan het einde van de dag geen stap meer verzetten. Dat werd dus toch optillen, omdat ik anders weer en dit keer mijn hele groepje zou kwijtraken. Dus daar liep ik dan als een pakezel met mijn dochter op mijn heup en ook nog met alle rugtassen en jassen van de kinderen uit mijn groepje. Hoewel ik wel zo koppig als een ezel kan zijn, beschik ik helaas niet over de vaardigheid om alles moeiteloos mee te zeulen. Al snel zweette ik als een otter, die overigens ook in het park waren, maar die wij uiteraard niet hebben gezien.
Uiteindelijk was het een hele gezellige dag en hebben de kinderen zich goed vermaakt. Ook waren ze (bijna) heelhuids weer terug. Maar wat was ik moe. Mijn dochter was in slaap gevallen in de bus. Ik was ook wel aan een dutje toe, maar het hele Kinderen voor Kinderen repertoire op standje 100 hield me helaas wakker. Ik was lichtelijk jaloers toen ik bij aankomst op school de andere ouders, die een gewone werkdag erop hadden zitten, energiek zag zwaaien. Maar ja, als ik dan denk aan die blije kleutergezichtjes en het feit dat ik bij het allereerste schoolreisje van mijn dochter kon zijn, dan was dat mijn vermoeide benen en pijnlijke rug meer dan waard. Uitrusten komt later wel weer, want ach, we zijn er bijna (maar nog niet helemaal).
Meer columns van Anouk lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.