Verloskundige Naomi schrijft op Mamaplaats:
”Het is vroeg in de ochtend als ze me belt. ‘Twee streepjes betekent dat ik zwanger ben, toch?!’ Ik kan het haast niet geloven, het lijkt nog zo kort geleden dat we samen leerden voor de eindexamens van de middelbare school. Nu ben ik verloskundige, en wordt zij mama.
Wanneer ze aan het persen is en ik voor iets anders in het ziekenhuis ben, loop ik even langs haar verloskamer om haar kort succes te wensen. Opeens twijfel ik of ze nu, in dit intense moment, wel op mijn woorden zit te wachten. Ik staar door het raam van de deur naar haar moeder die nerveus naast het bed staat. De kraamzorg ziet mij staan en opent de deur. ‘Is dat Naomi? Vraag of ze binnenkomt’, hoor ik mijn vriendin zeggen. ‘Je komt precies op het juiste moment, ik kan niet meer…’
“Ik schrik als ik haar zie. Ze is lijkbleek. Uitgeput.”
Ik schrik als ik haar zie. Ze is lijkbleek. Uitgeput. In de negen jaar dat ik haar ken, heb ik haar nog nooit zo gezien. Bij elke andere vrouw die uren weeën heeft weggezucht verwacht ik haar zo aan te treffen, een verklaarbaar resultaat van intense pijn. Maar in dit moment voel ik me even geen verloskundige maar alleen een vriendin…”
De hele blog van Naomi lees je hier op Mamaplaats
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
