Beeld: Marc Deurloo
Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder en schrijft elke week op Kekmama.nl supereerlijk en uitgesproken over wat ze meemaakt of wat haar opvalt. Deze week: Trump-angst.
“You just have to grab ‘em by the pussy”, zei Donald Trump een paar jaar terug op een opname. Volgens Trump is het dus prima om een vrouw tussen de benen te grijpen, zeker als je zo bekend bent als hij, want dan kom je met alles weg. Toen hij op zijn uitspraken aangesproken werd, verdedigde hij zichzelf door te zeggen dat het kleedkamerpraatjes waren.
Nou is de enige kleedkamer waar ik wel eens kom die van zwemles en daar roepen de aanwezigen vooral dingen als: “Niet aan de deur likken” en “Mag ik zo gevulde koek. Waarom niet? Chips dan?” Vrouwonvriendelijke dingen heb ik er ook wel eens gehoord, maar dat was dan toch vooral: “Rotmama, ik mag ook niks.” Heel anders dus.
Toch baart het me nogal zorgen. Want hoewel dit niet in de kleedkamers gebeurt waar ik kom, gebeurt het wel in andere kleedkamers en in woonkamers en vergaderkamers en, nou ja, op heel erg veel plekken wel, eigenlijk. Mijn zoon Jakob is nu zeven en de liefde zelve. Hij vindt vrouwen fantastisch, al was het maar omdat zijn moeder er eentje is. Maar ook hij wordt straks puber en hoe zorg ik dan dat hij niet denkt dat dit soort praatjes en gedrag normaal of zelfs stoer zijn?
Want Trumps opmerking was ook nog eens niet ‘zomaar een vrouwonvriendelijke opmerking’. Het was opscheppen over aanranden. Ik merkte dat ik meteen dacht: ‘Daar hoef ik me bij mijn kind gelukkig geen zorgen om te maken. Die doet zoiets niet.’ Maar dat weet je dus niet. Dertien procent van de Nederlandse mannen en veertig procent van de vrouwen is slachtoffer van aanranding of verkrachting. Dat is verschrikkelijk veel. In bijna alle gevallen is de dader een man. Dat betekent dus dat we niet alleen veel slachtoffers kennen, maar ook veel daders. Want het is natuurlijk niet zo dat er in Nederland twaalf daders zijn die onderling de provincies een beetje verdeeld hebben. En dat betekent dus, hoe verschrikkelijk dat idee ook is, dat onze zonen later ook dader kunnen worden.
Ik vind dat nogal wat. En natuurlijk wil ik dat voorkomen. Dat is waarom ik toen mijn kinderen nog heel klein waren al begonnen ben met hen te leren dat hun lijf van hen is. En dat niemand daar zomaar ongevraagd aan mag zitten, zelfs ik niet. Niemand mag je naakte lijf filmen of fotograferen. Niemand mag van je eisen dat je je uitkleedt of een kus geeft of zelfs nog meer. Ik doe dat zelf ook niet. Ik vraag: “Mag ik een kus” en als het antwoord “nee” is, zeg ik: “Jammer”. Ik zeur niet door, ik eis niet op. En door ze dat te leren, leer ik ook dat ze van anderen nooit zulke dingen mogen eisen.
Soms worden mijn kinderen moe van mijn zendingsdrang en dat snap ik. Soms denk ik dat ze niet meer luisteren als ik erover begin. Tot we laatst in Artis waren en een vriendin van mij een foto wilde maken van Jakob. Hij stond naast een lama die zich net omgedraaid had. Snel stak mijn zoon zijn hand op. “Hier mag je geen foto van maken, want dat zijn de billen van de lama en hij heeft geen broek aan.” Foto mislukt, maar missie geslaagd.
Anke Laterveer (36) is schrijver, columnist, cabaretier en web woman van Kek Mama. Samen met haar kinderen Jakob (7) en Hannah (6) woont ze in Haarlem.
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.
Ah, kinderen. Wanneer ze een gigantische flapuit de wereld in gooien en jij met het schaamrood op je kaken de schade probeert te verminderen.
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
