Of het haar eigen kinderen zijn en zo niet, waarom ze geadopteerd heeft: deze - en meer - opmerkingen krijgt Rachel Garlinghouse wekelijks. En daar is ze helemaal klaar mee.
Als Rachel vier keer per week een vraag van een vreemde krijgt over haar gezin, overdrijft ze niet. 'Mensen vragen van alles: of ik de 'echte' moeder ben van mijn kinderen, waarom hun echte ouders ze hebben opgegeven voor adoptie, waar ze vandaan komen en of we nog gaan proberen een biologisch kind te krijgen', somt ze op.
Ze vindt de opmerkingen beledigend, ongepast en opdringerig. 'Bovendien worden ze vaak gesteld in het bijzijn van mijn kinderen, die dus alles meekrijgen.'
Complimenten
Rachel en haar man waren vier jaar getrouwd toen bij haar een auto-immuunziekte werd vastgesteld, die een zwangerschap moeilijk en gevaarlijk zou maken. 'Ik wist dus al meteen dat we zouden adopteren', vertelt ze. 'Meteen nadat we ons eerste kind in onze armen hadden gesloten, begonnen de vragen. En nu, 11 jaar en 4 kinderen later, krijgen we die nog steeds.'
Lees ook:
Adoptie: dit moet je weten >
Ze snapt dat ze bekijks trekt: 'We hebben immers vier donkere kinderen. En we krijgen ook heus wel eens complimenten, maar die zijn soms ook problematisch – al zijn ze goedbedoeld. Bijvoorbeeld dat het zo knap is dat we adopteren en dat ik zorg voor het kind van iemand anders.'
Grens trekken
Wat haar het meest stoort, is de vraag of het háár kinderen zijn. 'Nee, we delen niet hetzelfde DNA en nee, ik heb mijn kinderen niet gedragen. Maar het zijn absoluut onze kinderen. We zijn een hecht gezin bestaande uit twee ouders en kinderen die zielsveel van elkaar houden.'
Ze hoopt dat onbekenden die ze in het park, de supermarkt of op straat tegenkomt, voortaan nadenken voordat ze een vragenvuur op haar afwerpen. 'Ik vind het prima om algemene adoptievragen te beantwoorden, maar trek een grens waar het persoonlijk wordt. Ik ga jou toch ook niet vragen om je gewicht, je inkomen en de details van je seksleven?'
Nog meer persoonlijke verhalen lezen? Volg ons op Facebook.
