‘Sinds ik moeder ben, kun je me gerust een emotioneel wrak noemen’

Voordat Laura moeder werd, wist ze dat kinderen vaak jammeren en huilen. ‘Maar dat je dat als ouder ook veel doet, daar had ik geen idee van’, zegt ze op haar blog.

‘Natuurlijk was ik erop voorbereid dat ik tranen zou laten toen de zwangerschapstest positief was. En ook toen we hoorden dat de baby een jongen was, of het moment dat hij na de bevalling op mijn borst gelegd werd. Maar er zijn ook zoveel emotionele momenten geweest waar ik níet op voorbereid was.’

Moodswings

Om te beginnen de borstvoeding: Laura hield het niet droog toen het voeden een hele opgave bleek te zijn. ‘Maar ook toen de kleine voor het eerst koorts had. En dan al die andere dingen: niemand heeft me ooit gewaarschuwd voor de hormonale stemmingswisselingen die me in tranen deden uitbarsten bij tv-shows. Of heel stom, bij het idee dat mijn zoon ooit gaat studeren en op eigen benen gaat staan.’
 

Lees ook:
Juf Fiona: ‘Voor ik het weet, sta ik huilend voor de klas’ >

Ze verwachtte dat de tranen minder zouden worden toen hij ouder werd. ‘Maar dat gebeurde niet’, zegt ze. ‘Ik werd nog steeds emotioneel toen hij het als peuter vertikte om te gaan slapen en ik hem met geen mogelijkheid rustig in bed kon leggen. Of als hij ineens eten ging weigeren waar hij al dagenlang naar vroeg.’

Vloeibaar bewijs

Achteraf gezien had Laura het fijn gevonden als iemand haar op al die tranen had voorbereid. ‘Dan zou ik in ieder geval hebben geweten dat het normaal is om af en toe een soort emotioneel wrak te zijn’, zegt ze. ‘En dat het niet betekent dat ik tekortschiet als moeder.’

Ze sluit haar blog wel positief af: ‘Gelukkig zijn al die tranen het vloeibare bewijs van de eindeloze liefde die ik voor mijn kind voel.’