Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft over wat ze meemaakt.
Toen ik tien jaar geleden op de top van de Kilimanjaro de zon zag opkomen, wist ik één ding zeker: ik zou mijn hele leven avonturier blijven. Niets zou mij in de weg staan om tijdens talloze reizen de prachtige wereld die nu letterlijk aan mijn voeten lag te ontdekken.
En ik heb het gedaan, hoor. Helikopterskiën in Canada, mountainbiken in Ecuador, duiken bij de Malediven. Maar toen ging ik trouwen. En carrière maken. En kinderen baren. En jawel, ik reis heus nog steeds dolgraag. Maar dan alleen naar een bestemming die niet langer dan drie uur vliegen is, omdat de piloot anders denkt dat het brandalarm is afgegaan gezien het gekrijs van mijn jongste.
Naar een plek waar ze gewoon Zwitsal verkopen voor de billetjes. Naar een locatie met veel andere Nederlanders, zodat mijn jongens vriendjes kunnen maken. Naar zo’n in- en in-burgerlijk vakantieparadijs waar ik vroeger met mijn bergschoenen, afritsbroek en kloeke rugzak mijn globetrottersneusje voor zou hebben opgehaald.
O ik lees ze wel. Verhalen in glimblaadjes over Eva en Sjors die met hun peuter en een baby in de draagdoek heerlijk zes weken door India hebben getrokken. Of alleenstaande moeder Willemien die geheel zelfstandig een jeep in elkaar heeft geschroefd en daarmee de Sahara onveilig maakt, haar tweeling van anderhalf kirrend op de achterbank. En over Jelle en Lisa die al maanden met de driejarige Lois hotseklotsend de woeste Atlantische Oceaan aan het overzeilen zijn.
Ik zie de verhalen en kan maar twee dingen denken. Respeeeeeeeeeeect. En vooral: Wat. Een. Hel. Sinds ik kleine kinderen heb, wil ik op vakanties weinig meer dan een cocktail, een zwembad en een zonnetje. Grootse avonturen zijn me veel te veel moeite. Eigenlijk wel gênant, bedacht ik tijdens onze laatste vakantie onder een parasol. Moet ik die kinderen van mij niet wat meer van de wereld laten zien?
Maar toen dook mijn oudste bovenop me. Opgewonden riep hij: “Mama! Mama! Kom mee! Ik heb een egeltje gevonden!” Even later lagen we op onze buiken in het gras te staren naar een grijze bal die zich extreem ontspannen uitrekte. “Mooi, hè, mam. Wat een avontuur!” verzuchtte Miró. Ik aaide zijn door het zoute water ruw geworden haar. “Ja, jong, wat een prachtavontuur.” Toen wist ik: onze vakantiewereld mag dan klein zijn, hij is groots tegelijk. En die Kilimanjaro? Die doen we wel als ze zestien zijn.
Roos Schlikker (42) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Deze column staat in het Kek Mama Zomerboek 2016
Elke moeder weet: zodra het stil is, moet je heel rap bij je kinderen gaan kijken, want dan gebeurt er van alles waar jij niet blij van wordt. Dat wist Claudia ergens ook heus wel, maar toch lag ze te lekker op de bank. Dat heeft ze geweten.
In de wintermaanden kan de temperatuur ’s nachts flink dalen. Maar hoe weet je of je kindje het écht niet te koud heeft in bed? Twee kinderslaapcoaches delen belangrijke signalen waaraan je kunt zien dat het misschien tijd is voor een extra laagje of een warme slaapzak.
Het kinderboek De mooiste vis van de zee is een klassieker die al tientallen jaren in menig kinderkamer te vinden is. Volgens psycholoog Caroline Middelsdorf geeft dit ogenschijnlijk onschuldige verhaal echter een minder gezonde boodschap mee aan kinderen. Op Instagram deelt ze haar gedachte hierachter.
Elke dag je schoen mogen zetten, dat klinkt als een droom voor elk kind. De kinderen van Stella mogen het: vanaf de intocht tot pakjesavond zetten ze elke dag hun schoentje voor de deur.
Voetbalster Lieke Martens en haar man Benjamin van Leer verwachten binnenkort hun eerste kindje. In een item van het Franse Lou onthult de voormalig Oranje-international het geslacht van de baby.
Nicole Huisman is al met 25 weken bevallen van dochter Ola, zo laat de styliste en podcastmaker weten op Instagram. ‘Sinds het moment dat ze er is draag ik mijn hart buiten mijn lijf.’
