Sarah Chronis over Kay Greidanus: ‘Ik zie ons als twee moeders’

Kay: “Ik wilde altijd al vader worden en als iets goed voelt, verander ik in een enthousiaste jonge hond: laten we het doen.”
Sarah: “Het voelde ook als een logische volgende stap, zoals in een sprookje. Hoewel… dat was het allesbehalve in het begin. Ik herinner me nog heel helder dat ik me na Novi’s geboorte afvroeg waarom niemand me had gewaarschuwd hoe heftig dat allemaal zou zijn! Zeker fysiek: ik voelde me alsof ik was overreden door vijftien bussen, met al die hechtingen en zonder slaap. En iedereen babbelde maar over die roze wolk – en ja, die wolk was roze, maar af en toe ook echt wel grijs.”

“Ja, die wolk was roze, maar af en toe ook echt wel grijs”

Respect

“Mijn respect voor jou groeide alleen maar, de manier waarop je het allemaal droeg. De verdeling is wel echt oneerlijk: wat je als vrouw voor je kiezen krijgt met de bevalling en zolang niet jezelf zijn, maar puur in dienst van je kind. En wij mannen die net zo hard meegenieten van het mooist denkbare cadeau, maar dan zonder al die akelige ongemakken.”
S: “Toch zie ik ons een beetje als twee moeders, Kay… Of nee, dat klinkt natuurlijk totaal niet woke, haha. Ik bedoel: omdat we op het gebied van de kinderen alles samen doen, is er wat dat betreft bij ons geen duidelijk verschil tussen vader of moeder. Daarover maakte ik me vooraf ook geen zorgen, maar ik bewonder je toch in hoe je het vaderschap volledig omarmt. Je wist van begin af aan wat belangrijk was, zonder andere dingen of mensen tekort te doen. De manier waarop jij moeiteloos alle tijd neemt voor Novi en Nimué raakt me.”

K: “Dat is lief, maar zonder jou wordt dat lastig: jij bent de powerhouse-moeder die overal bovenop zit en alle ballen prima in haar eentje kan hooghouden. Vergeleken met jou ben ik een verstrooide professor. “
S: “Niet mee eens. Ik weet zeker dat jij de boel net zo goed kunt runnen, maar die kans kríjg je nou eenmaal niet, omdat mijn tempo heel hoog ligt en ik er steeds bovenop spring. Soms ben ik bang dat ik je daarmee bepaalde dingen ontneem. Ik denk al snel: ik kan wachten, maar ik kan het ook even zelf doen. Hup, snel schakelen!”
K: “Oké, dat ritmeverschil is af en toe wel een uitdaging. Aan de ene kant is een powerhouse in huis heel fijn, aan de andere kant: soms mag je het ook wel een béétje loslaten en iets meer de touwtjes laten vieren.”

“Jij bent de powerhouse-moeder, vergeleken met jou ben ik een verstrooide professor”

Een beetje dubbel

S: “Ik ben wel perfectionistisch en heb vaak een manier in mijn hoofd. Vind je dat irritant?”
K: “Soms. Als ik voor mijn gevoel al de hele dag aan het opruimen ben en iedereen eindelijk in bed ligt, zeg jij: ‘Kom, nog even doorzetten met opruimen, morgen zijn we er blij mee!’ Dat ís ook zo, maar toch… ik denk dan: is dit nu écht nodig? Het is een beetje dubbel.”
S: “Wat dat betreft heb ik geluk dat jij heel flexibel bent en niet al te snel geïrriteerd raakt.”
K: “Zoals jij?” S: “Haha! Nou, de eerste weken na de geboorte ergerde ik me enorm aan jou ja! Om de twee uur wakker om borstvoeding te geven, en dan jou naast mij lekker zien liggen slapen, daar werd ik echt heel kribbig van. Zo oneerlijk! Maar over het algemeen zijn wij niet supervurig of explosief, we communiceren goed en hebben weinig onderlinge ergernissen. Toch?”
K: “Je zit niet altijd op mijn relaxedheid te wachten. Bijvoorbeeld als we daardoor veel te laat van huis vertrekken en vervolgens de boot naar Terschelling missen.”
S: “O ja! Grrr. Dat is heel irritant. Ik begrijp ook echt niet dat jij die volksverhuizing steeds opnieuw onderschat. De touwtjes mogen inderdaad wel wat meer vieren, maar niet als we een boot moeten halen!”

Meer lezen? Je leest het hele interview in Kek Mama die nu in de winkels ligt. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat