Portretten: Ik vertrok… en kwam weer terug
Je huis verkopen, je boeltje pakken en met je gezin een nieuw leven beginnen in een ver land. “Maar toen sloeg de crisis toe.”
Claudia Snijders (49) runt een Catalaanse delicatessenwinkel: Alegre Import. Ze is gescheiden van Edwin en heeft vier kinderen: Meggie (20), Gina (18) Enrico (14) en Luca (9). Het gezin verrtrok in 2003 naar Spanje.
“In Catalonië woonden we in een droomhuis in een typisch Catalaans dorpje. Ken je die Bertolli-reclames met mensen die in de buitenlucht aan lange tafels eten? Zo was het bij ons. Zaten we op een berg te tafelen met Spaanse vrienden terwijl de kinderen om ons heen speelden. Die vonden Spanje ook fantastisch. Ze hadden er vriendjes, en na schooltijd sprongen ze in het zwembad in onze achtertuin. Alleen onze oudste dochter Meggie had moeite met aarden. Ze was zeven toen we emigreerden en miste haar vriendinnen in Nederland. Ze houdt sowieso niet van veranderingen.
Crisis
En toen sloeg de crisis toe. Edwins bedrijf bracht van de ene dag op de andere niets meer op. De bodem van onze spaarrekening kwam in zicht. ’s Nachts lag ik wakker, maar overdag dacht ik: het komt vast goed. Alsof de zonnestralen mijn zorgen wegnamen.
Toen kreeg Edwin de kans in Nederland te werken. We grepen het met beide handen aan. Met zijn salaris konden we de rekeningen in ieder geval betalen. Het liep anders. Onze gescheiden levens, het op en neer reizen – het werkte niet. Vier jaar geleden hakten we de knoop door: we gingen weer naar Nederland. De kinderen vonden het vreselijk, maar eenmaal terug wenden ze snel. Opnieuw was het Meggie die het zwaar had: dit keer miste ze haar Spaanse vrienden. Als zestienjarige sluit je nou eenmaal minder snel nieuwe vriendschappen.
Ontheemd
Na bijna tien jaar te zijn weggeweest voelde ik me ontheemd. Al die jaren was ik optimistisch en sterk geweest, nu kon ik alleen maar huilen. Edwin pakte zijn leven sneller op. Met mij ging het minder goed en we groeiden uit elkaar. Heel zuur. Wat er ook gebeurt, we blijven altijd een gezin, was mijn motto geweest in Catalonië. Nu brokkelde dat ineens af. Daar voel ik me nog steeds schuldig over. Om mijn leven weer op de rit te krijgen, raadde de huisarts mindfulness aan. In Nederland heb je blijkbaar trainingen nodig om te leren wat de kern is van genieten. Bizar, in Catalonië deden we niet anders. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik na een paar heftige jaren weer grip op mijn leven krijg.”
Lees alle portretten in Kek Mama 05-2016.
