‘Om zes uur gaat de wekker zodat ik kan sporten voordat de kinderen wakker zijn’

“Om zes uur gaat de wekker zodat ik kan sporten voordat de kinderen wakker zijn. Midden in de woonkamer: touwtjespringen, squats en krachtoefeningen. Sinds mijn scheiding train ik thuis als de kinderen bij mij zijn. Mijn ex-man vond mijn sportverslaving nogal vermoeiend. Niet zo gek, als je zelf asportief bent. Uiteindelijk leidde mijn levensstijl tot onze breuk – maar gelukkig hebben we nog heel goed contact.

Beweging

Op mijn arm staat de tattoo ‘het lukt niet zonder beweging’. Er gebeurt namelijk niets in het leven als je niet in beweging komt. Fysiek en mentaal sta ik de hele dag ‘aan’. Als ik zeg dat ik bovengemiddeld veel energie heb, is dat nog zacht uitgedrukt. Op mijn dertigste kreeg ik de diagnose ADHD. Daar geloof ik zelf niet in, want ik heb nooit concentratieproblemen gehad en haalde de universiteit met twee vingers in m’n neus. Mijn examens leerde ik zelfs in de sportschool, met mijn boeken op de crosstrainer.

Mijn zoon is net zo’n stuiterbal. Hij beweegt constant, maar is ook enorm intelligent. Zijn leerkrachten vermoeden dat hij hoogbegaafd is. Met anderhalf jaar noemde hij feilloos alle kleuren op, inclusief turquoise en beige. De diagnoses ADHD en hoogbegaafdheid worden vaak door elkaar gehaald. Hoe het bij ons precies zit boeit me niet zo. Ik ben niet van de stempeltjes. Feit is dat sporten voor ons beiden een uitlaatklep vormt.

Lees ook
Stress over sportprestaties? ‘Voetbal, ballet of hockey moet voornamelijk ‘leuk’ zijn’ >

Op pad met de hardloopbuggy

Ik geef Dex en andere kinderen sportles, een soort apenkooien-plus: leren vallen en risico’s inschatten, maar dan zonder competitie. Het haalt Dex uit z’n hoofd en verder springt hij buiten overal op en af en fietst hij naar school. Ik ren dan mee, met Sem in de hardloopbuggy, vijf kilometer heen en terug.

“Het is mijn vriend die moet zeggen: ‘Een dag rust is ook oké.’”

Vaak doe ik ’s avonds dan nog een training als de kinderen in bed liggen. Vooraf bedenk ik wat ik ga doen, maar blijkt het te zwaar? Ook prima, ik hoef geen doel te behalen. Ik sport niet om af te vallen of sterker te worden, maar omdat ik het lekker vind. Motivatie heb ik dan ook echt niet nodig. Het is mijn vriend, zelf gek van kickboksen, die moet zeggen: ‘Een dag rust is ook oké.’ Maar die neem ik zelden. Mijn lichaam is de intensiteit gewend en als ik op m’n kont ga zitten, schreeuwt elke vezel: gaan we weer?”

Dit portret staat in Kek Mama 02-2022.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!