Hoe gaat het met je? Goed? Onzin natuurlijk, want als ouders zijn we collectief uitgeput, en het wordt tijd dat we dat gewoon eens uitspreken, vindt blogger Christine Organ.
Lees verder onder de advertentie
Al die beleefdheden; Christine weet niet waarvoor ze nodig zijn, schrijft ze. “Want terwijl we de schijn ophouden voor elkaar en roepen hoe goed het gaat, zijn we gesloopt van het rennen en vliegen. Van het knutselen van perfecte verjaardagsuitnodigingen tot in het holst van de nacht, van het smeren van lunchpakketten voor de volgende dag, van de eindeloze stroom aan mails beantwoorden.
Lees verder onder de advertentie
Niet gedoucht
In werkelijkheid hebben we ons al twee dagen niet gedoucht, we zijn al minstens een halfjaar niet naar de kapper geweest en in onze boodschappenkarretjes ligt meer suiker en kant-en-klaar voedsel dan verantwoord is. En ondertussen vragen we ons af hoe het anderen toch allemaal zo makkelijk af gaat, dat runnen van een gezin én baan. Hoe het kan dat het zo góed gaat met iedereen, terwijl de boog bij jou altijd gespannen staat.”
Lees verder onder de advertentie
Je zou er onzeker van worden, stelt ze. “Klaarblijkelijk ben jij de enige die eigenlijk geen idee heeft van waar ze mee bezig is en dat hele ouderschap vast volledig verknalt. Terwijl je niets liever zou willen dan horen dat anderen het óók zwaar vinden, soms, en dat je het gewoon hartstikke goed doet als moeder.”
Laten we eens wat liever zijn voor onszelf, stelt Christine voor. “Sta je zelf toe om af en toe gewoon eens in te storten. Vraag om hulp wanneer dat nodig is. En laten we stoppen met wedstrijdjes wie de beste ouder is. Niemand hoeft de perfecte moeder te zijn: goed genoeg is prima.”
Niet dat je de boel meteen moet laten hangen, benadrukt ze, maar de druk mag er wel vanaf. “Soms is het al een hele prestatie dat je iedereen ’s ochtends op tijd de deur uit hebt in twee dezelfde sokken. Daar heeft echt niemand nog een kunstige creatie in zijn broodtrommeltje bij nodig, en er zijn nog geen doden gevallen omdat kinderen drie dagen dineerden met pizza en snoepworteltjes. En ja: zwemles telt ook als een keer in bad.”
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.