Chantal hoeft maar ‘boe’ te roepen of haar driejarige dochter barst in tranen uit. En hoe zielig ze dat soms ook vindt, ze wordt er ook knettergek van.
“De eerste twee jaar waren mijn partner en ik gezegend met een kind dat prima tegen een stootje kon. Gaven we haar straf? Dan accepteerde ze dat. Ook als een ander kind iets van haar afpakte, ze met haar knie tegen de tafelrand stootte of geen ijsje mocht omdat ze haar bord niet had leeggegeten, bleef ze aardig rustig.
Tot een maand of twee geleden. Sindsdien zet ze het bij de kleinste dingen al op een krijsen…
Fase
De eerste weken dachten we dat het een fase was. ‘Komt ze wel overheen’, zeiden mijn man en ik geruststellend tegen elkaar. Maar nu haar driftbuien steeds erger lijken te worden en ze alleen al bij het woordje ‘nee’ in paniek raakt, twijfelen we hierover.
Want wat we ook proberen - van begripvol troosten tot streng toespreken en zelfs negeren - niets werkt. Hierdoor is de sfeer thuis al weken om te snijden, met als gevolg dat we conflicten vermijden en haar vaker dan we zouden willen d’r zin geven. Niet de juiste aanpak, ik weet het, maar haar gedrag breekt ons zo langzamerhand op. Het sirenegehuil door merg en been.
Lees ook
Waarom Kate het belachelijk vindt dat ouders video's van huilende kinderen delen >
'Waar ben ik aan begonnen?'
Ik wist dat het moederschap geen makkie was, maar door mijn dochters huilbuien vraag ik me tegenwoordig zelfs weleens af waar ik aan ben begonnen. En dat terwijl ze me, als we heerlijk samen op de bank liggen te knuffelen, ook het beste gevoel ooit kan geven.
Wat moet ik doen? Zal het toch een fase zijn en moet ik nog langer geduld hebben? Of is het verstandig om hulp te vragen? Ik weet het echt niet meer.'
Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg Kek Mama op Facebook >
