‘Mijn kinderen zijn nog jong, maar ik zie nu al op tegen het moment dat ze het huis uitgaan’

Toen Kim net moeder was en achter de kinderwagen liep, kreeg ze van mensen vaak te horen dat ze zoveel mogelijk van de kindertijd moest genieten – die is immers zo voorbij. ‘Dat deed ik dus’, vertelt Kim, ‘maar nu begrijp ik pas écht wat ze bedoelden.’

De kinderen van Kim zijn bijna tieners en de tijd gaat volgens haar veel te snel. ‘Mijn oudste gaat bijna naar de middelbare school en de jongste zit slechts twee jaar onder hem. Nog even en ze gaan het huis uit. En eerlijk? Ik mis ze nu al.’

Op eigen benen

Haar zoon en dochter zien er steeds meer volwassen uit en gedragen zich ook zo. ‘Ze laten zien dat ze steeds meer op eigen benen kunnen staan’, zegt Kim. ‘Soms hebben ze nog mijn tips en hulp nodig, maar ze kunnen het steeds beter alleen.'

Lees ook:
‘Mijn kinderen hoeven nog niet op eigen benen te staan' >
 

De jaren van uitputtende opvoeding, zoals ze het noemt, zijn voorbij. ‘Ik laat ze zelfs zo nu en dan alleen uitgaan. Ze komen altijd terug, met enthousiaste verhalen die ze met me willen delen. De tijd die we samen hebben is fijn – maar ik weet dat dat niet lang meer zal duren.’

Loslaten

Kim herinnert zich hoe emotioneel ze was toen haar jongste klaar was op de peuterspeelzaal. ‘Dat is niets vergeleken met wat ik nu voel’, geeft ze toe. ‘Ik moet er niet aan denken dat ze straks op zichzelf zullen wonen. Het is één ding om te leren de hand van je kind los te laten voor z’n eigen bestwil. Maar om te weten dat ze op eigen initiatief jóuw hand loslaten, is iets heel anders.’