Beeld: Getty
Sinds het zoontje van Manon naar de basisschool gaat, kijkt ze met andere ogen naar het schoolplein. Wat haar vooral opvalt, is het grote aantal kinderen met overgewicht — en de inhoud van hun lunchtrommels verbaast haar misschien nog wel meer.
Manon: “Sinds een paar jaar gaat mijn zoontje naar de basisschool. Een openbare school in ons dorp, lekker dichtbij huis, met een speelplein vol schommels en glijbanen. Wat ik niet had verwacht, was hoe erg ik zou schrikken van iets anders. Iets dat me tot op de dag van vandaag bezighoudt: het aantal kinderen met overgewicht.
Elke ochtend breng ik mijn zoon naar school. En elke ochtend zie ik het weer: jonge kinderen van acht, tien en twaalf jaar, met een lijfje dat zichtbaar te zwaar is. Geen babyvet of een beetje mollig, maar echt overgewicht. En het zijn er niet een paar, het zijn er veel. Veel meer dan ik had verwacht.
In het begin dacht ik: misschien zie ik het verkeerd. Misschien zijn het groeispurts, tijdelijke fases. Maar toen begon mijn zoon thuis te vertellen over wat zijn klasgenootjes allemaal meekrijgen in hun lunchtrommel. En toen werd mijn verbazing alleen maar groter.
‘Hij had cola bij het fruitmoment’, zei mijn zoon over een vriendje. Of: ‘Zij had chocoladekoekjes en een zakje chips in haar broodtrommel!’ En dan nog verhalen over witte boterhammen met dikke lagen chocopasta en hagelslag. Bijna geen kind dat volkorenbrood eet, laat staan iets van groente of iets hartigs. Het fruitmoment — dat ik naïef had ingebeeld als een rustmomentje met een appel of mandarijn — blijkt voor sommigen een verkapte snoeppauze met mini donuts, koekjes of Luikse wafels.
Laat ik duidelijk zijn: ik ben geen moeder die denkt dat je alleen maar speltcrackers en komkommer mag eten. Bij ons thuis is er ook ruimte voor een koekje, of limonade in het weekend. Maar wat ik zie — en hoor — voelt uit balans. Het lijkt alsof het ongezonde het nieuwe normaal is geworden. Alsof suiker het hoofdingrediënt van de schooldag is.
En dat wringt. Niet omdat ik wil oordelen, maar omdat ik me oprecht zorgen maak. Want als kinderen op deze leeftijd al zoveel suiker en vet binnenkrijgen, wat doet dat dan met hun gezondheid op de lange termijn? Hoe leren ze dan ooit gezonde gewoontes aan?
Ik betrap mezelf erop dat ik er iets van wil zeggen. Misschien eens voorzichtig polsen in de ouder-WhatsAppgroep? Of de juf vragen hoe het voedingsbeleid van school eruitziet? Maar dan twijfel ik weer. Wil ik bekendstaan als ‘die moeder’? De bemoeial? Het zwarte schaap in de oudergroep?
Tegelijkertijd knaagt het, want als niemand iets zegt, verandert er ook niets. En uiteindelijk zijn het wel onze kinderen die de gevolgen dragen.
Voor nu houd ik mijn zorgen nog even voor mezelf. Maar ik blijf zoeken naar een manier om het gesprek open te breken. Want als het over de gezondheid van onze kinderen gaat, dan zou het eigenlijk geen taboe moeten zijn. Misschien begin ik met een vraag aan de juf. Of met een appje in de groep: ‘Hoe denken jullie over wat de kinderen meenemen naar school?’ Klein beginnen, maar wel beginnen. Want stilzwijgen voelt, eerlijk gezegd, nog veel ongemakkelijker.”
Een gezonde bruine boterham mee naar school? Niet elke ouder vindt dit belangrijk of kan het betalen. Kinderen eten steeds ongezonder blijkt volgens onderzoek van het CBS. Frikandelbroodjes en koude patat in de broodtrommel van kinderen komt vaker voor dan je denkt.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
