Lilian Marijnissen over vroeggeboorte dochter: ‘Ze werd direct in de couveuse gelegd en weggereden’

Kimberley van Heiningen

3 oktober, 2024 - 19:43

Leestijd: 9 minuten

Precies een maand geleden werd je moeder van Lara, die jullie verraste met haar ‘hele vroege en snelle komst’, zo schreef je. Hoe is het nu met jullie?
“We zijn nu twee weken thuis uit het ziekenhuis en het gaat goed. Lara is een pittige tante en doet het mede daardoor heel goed. Zodra we thuis waren, trok ze meteen haar sonde eruit en dronk ze zelfstandig een flesje. Dat hoefde ze toen, ze was net 36 weken, nog niet te kunnen.

Sinds we thuis zijn, kan ik genieten van de kleine dingen. Lekker samen wakker worden in ons eigen bed, knuffelen zonder al die gekke draden. Dat voelde meteen heel anders dan in het ziekenhuis. Daar werden we geleefd. We gingen van de ene afspraak naar de ander: van een echo voor haar hersenen tot fototherapie. De eerste week kreeg ze ook ademhalingsondersteuning. Dat zag er zo sneu uit, zo’n kleintje met zo’n groot masker op haar gezicht. We verhuisden na een week naar een ander ziekenhuis waar ze moest leren drinken. Beval je zo vroeg, komen daar een heleboel toeters en bellen bij kijken.”

“Dat zag er zo sneu uit, zo’n kleintje met zo’n groot masker op haar gezicht”

Lara werd al met 34 weken geboren. Kun je me meenemen naar dat moment?
“Ik werd er totaal door overvallen. Dat ik me de hele dag, en achteraf gezien de nacht ook al, niet goed voelde… drukte ik weg. Ik moest niet zeuren, op mijn tanden bijten, het hoorde er vast bij. Dus deed ik gewoon de klus die ik had staan in Amsterdam, al was ik niet op mijn best. Ik las over voorweeën en dacht dat dat het was. Dat moest wel, zo zei ik ook tegen mijn partner. Want, bevallen? Nu al, zes weken te vroeg? Dat kon niet. Daar was in mijn hoofd geen ruimte voor.

Toen de krampen heftiger werden en ik ze ook regelmatig kon timen, belde ik toch maar mijn verloskundige in Oss. Voor de zekerheid. Tegelijkertijd relativeerde ik nog steeds alles weg. Uit eerdere controles wees niets op een vroeggeboorte, we zouden het weekend nog samen weggaan – een laatste keer met z’n tweetjes, de borstvoedingscursus moest ik nog volgen… Maar zij handelde heel daadkrachtig en belde direct een ambulance. ‘Sorry hoor,’ zei ik nog tegen het ambulancepersoneel, ‘het is vast een check’. Ik dacht ook echt dat ik weer zou worden weggestuurd. ‘Paracetamol erin en we zien je over zes weken wel weer.’

Maar ze zeiden heel iets anders, namelijk: ‘Je bent aan het bevallen en we kunnen het niet meer stoppen.’ Een uur later was Lara er al, de verloskundige daar had dit, zo snel, nog nooit meegemaakt. Gelukkig was Joeri die dag ook in Amsterdam aan het werk. Ik weet niet of hij anders op tijd was geweest.”

Dat lijkt me spannend.
“Dat was het ook. Omdat Lara zo snel kwam, was er nog even paniek of de artsen wel op tijd konden zijn. Gelukkig was dat wel het geval. Ik werd er ook op voorbereid dat ze na de geboorte misschien stil zou zijn, omdat zelfstandig ademen met 34 weken nog niet altijd lukt. Maar ze liet direct van zich horen, luid en duidelijk, haha.”

Lilian vervolgt: “Het voelde vooral alsof ik constant achter de feiten aanliep. Ik kon nog helemaal niet bevallen, maar toch gebeurde het. Toen dacht ik: dat wordt dan een avond puffen… was ze er binnen het uur. Net na de geboorte werd ze direct in de couveuse gelegd en weggereden voor onderzoek. De artsen gingen er achteraan, mijn partner ging er achteraan. Lag ik opeens in mijn uppie in die bevalkamer, denkend: wat is mij nou overkomen?”

“Ik werd erop voorbereid dat ze na de geboorte misschien stil zou zijn, omdat zelfstandig ademen met 34 weken nog niet altijd lukt”

Had je altijd al de wens om moeder te worden?
“Die is gegroeid. Ik was in ieder geval niet het meisje dat vroeger met poppen speelde en eerder in mijn leven was er ook geen ruimte voor. Op jonge leeftijd heb ik er al een flinke loopbaan op zitten en werd ik jarenlang geleefd. Fractievoorzitter ben je dag en nacht, het werk stopt nooit. Den Haag was mijn leven en er was weinig ruimte voor iets anders.

Het was moeilijk om met mij een relatie te starten of vriendschappen te onderhouden. Ik was altijd degene die afzegde, of voor wie het vriendinnenweekend weer moest worden verzet. Tijdens het kerstdiner lag mijn telefoon altijd aan tafel. Niet dat ik daar nu over klaag, ik vond het altijd een bijzonder grote eer, maar ik moest er wel aan wennen toen dat stopte. Nu blijft mijn telefoon weleens uren onaangeraakt in mijn tas zitten, is het makkelijker afspreken en is er ruimte gekomen voor andere dingen die ik ook leuk vind.”

Zo schoof je dit jaar onder andere aan bij VI en deed je mee met Jachtseizoen. Leerden we zo een andere Lilian kennen?
“Ik heb altijd geprobeerd en ik denk ook dat het is gelukt om dicht bij mezelf te blijven. Als fractievoorzitter weigerde ik mee te doen aan politieke spelletjes die werden gespeeld. De omstandigheden zijn veranderd, maar ik ben nog altijd dezelfde Lilian met dezelfde ideeën. Ik zeg alleen ‘ja’ op dingen die ik heel leuk vind of waar ik echt mijn verhaal kwijt kan. Zit ik bij VI, krijg ik daar ontzettend veel reacties op. Daar aan tafel kan ik weer een ander geluid laten horen aan een groot publiek.”

Verandert het moederschap jouw blik op (wereld)problematiek?
“Dat denk ik niet. Ik was altijd al heel begaan bij kinderen, de generatie van nu en hun toekomst. Hoe laten we de wereld voor ze achter? Hoe zorgen we dat ze wel een betaalbaar huis kunnen vinden? Ik deed al onderhandelingen voor een betere CAO voor de kraamzorg, lang voordat ik zelf bezig was met een kinderwens. Dat ik de afgelopen tijd door zulke kundige zorgmedewerkers ben geholpen, bevestigt alleen maar het beeld dat ik had.” 

Je leven draaide dit jaar 180 graden.
“Dat kun je wel zeggen. De zwangerschap volgde al heel snel op mijn afscheid. Misschien omdat ik toen wel de rust en ruimte voelde. De wens om dit met mijn partner te mogen meemaken was er, maar het moest ook nog lukken. Gelukkig gebeurde dat. Nu voelt het alsof ik weer een hele nieuwe identiteit ontdek, alsof er een extra luikje bij me opengaat. Deze verantwoordelijkheid is anders, en misschien nog wel groter. Vooral de nachten vind ik pittig. Als politicus was ik korte nachten gewend, dacht ik, maar toen sliep ik wel langer dan twee uur achter elkaar, haha.”

“Nu voelt het alsof ik weer een hele nieuwe identiteit ontdek, alsof er een extra luikje bij me opengaat”

Je partner heeft al kinderen uit een eerdere relatie. Heeft dat voordelen?   
“Hij is relaxter, voor mij is alles toch de eerste keer. Tijdens de zwangerschap kon ik me weleens druk maken. Gaat het allemaal wel goed? Is ze gezond? En nu kan ik ook nog wel denken: doe ik het wel goed? Het is fijn om iemand naast je te hebben die je af en toe kan temperen in de bezorgdheid. Ik vind het leuk dat we elkaar nu, als ouders, weer op een andere manier leren kennen. Vooralsnog zitten we wel redelijk op één lijn qua opvoeden.”

Behalve op het gebied van voetbalclubs, toch?
“Och, hou op! Ik hoor al wéken hoe blij hij is dat ze in Amsterdam is geboren. Joeri’s collega’s kwamen direct met Ajaxrompertjes aanzetten. Gelukkig waren er ook collega’s die het wel begrepen en Lara een mooie Feyenoordbadjas hebben gegeven, haha. Mijn liefde voor Feyenoord gaat terug naar toen ik nog heel jong was. Mijn eerste wedstrijd zag ik samen met mijn vader. Ik weet dat nog goed: die eerste keer aan zijn hand naar de Kuip. Op dat moment werd ik betoverd door de magie van zo’n groot stadion en al die mensen. Iedereen komt daar: zwart, wit, arm, rijk. De club verbindt. Ik zou dat wel heel leuk vinden om aan mijn dochter mee te geven. Maar goed, mijn partner is dus voor Ajax…”

Hoe ben jij opgegroeid?
“In een heel warm nest. Mijn eigen moeder is een voorbeeld voor mij. Mijn vader (oud-politicus Jan Marijnissen red.) was ook altijd druk en van huis, dus er kwam veel op mijn moeder terecht, terwijl ze zelf ook werkte als kleuterjuf en actief was in de lokale politiek. Ik weet zeker dat ik bij haar kan aankloppen voor advies, al zijn het ook hele andere tijden. Tegen mijn moeder werd vroeger bijvoorbeeld gezegd dat ik zo snel mogelijk op mijn eigen kamer moest slapen, dus ze moest even wennen aan het idee van een co-sleeper.

Een ander rolmodel is mijn oma, bij wie ik in mijn jeugd ook veel was. Een hele lieve warme, zachte vrouw én ook een van de eerst werkende vrouwen van Oss. Een pittige tante. Van haar en mijn ouders heb ik geleerd dat het belangrijk is om een bijdrage aan de maatschappij te leveren. Mijn ouders zijn nu vooral super trots en dol op Lara. Mijn moeder komt het liefst iedere dag langs.”

“Kijk om je heen, de wereld is zoveel meer dan alleen jij en ik”

Hoe ziet jouw leven er na je verlof uit?
“Ik was al bevallen, voordat mijn verlof überhaupt begonnen was… dus daar ga ik eerst heel erg van genieten. Ik kijk uit naar de eerste keer kerst, de eerste keer op vakantie, alle eerste keren met Lara. Maar het willen strijden voor de goede zaak zit óók in mij, dat gaat er nooit uit. Het altijd aanstaan mis ik niet, maar het kameraadschap en samen vechten voor een groter doel wel. Op welke plek ik dat ga doen weet ik nog niet, maar dát ik dat weer ga doen is zeker. Daarin wil ik weer een voorbeeld voor mijn dochter zijn, zoals mijn moeder en oma dat voor mij zijn. Ik wil haar meegeven: kijk om je heen, de wereld is zoveel meer dan alleen jij en ik.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.