Lyssa liet zich overhalen ayahuasca te nemen, wat kon er nou in hemelsnaam misgaan? 'Het zou een reis zijn naar je ware zelf en inzichten geven waar de gemiddelde mens zijn leven lang niet aan toekomt.'
Lyssa (35) en Chantal (38), moeders van Bram (5), namen deel aan een ayahuasca-ceremonie.
“Eerst dacht ik dat Chantal een grapje maakte toen ze me voorstelde mee te doen met een nachtelijke ayahuasca-ceremonie. Een vriendin van haar had het gedaan en had het geheim van het leven ontrafeld, beweerde ze. Het zou een reis zijn naar je ware zelf, naar je diepste angsten en geheimen, en inzichten geven waar de gemiddelde mens zijn leven lang niet aan toekomt. Bovendien zou ayahuasca in Zuid-Amerika doodnormaal zijn. Niet voor niets was het nu toch een hype onder hoogopgeleiden zonder noemenswaardige hang naar verdovende middelen? Nou, dat wilde Chantal wel.
Ayahuasca
We hadden weleens paddo’s gebruikt, in een grijs verleden – ver voordat Bram geboren werd. En heel soms, als we in de stemming waren en Bram een weekend bij zijn grootouders was, namen we een pilletje. Maar ayahuasca is niet iets om lichtzinnig op te vatten, hier moesten we goed over nadenken. Werden mensen niet psychotisch van mildere psychedelica?
Chantal was niet te vermurwen, dus ik wilde ons dit zogenaamde life changing event niet ontzeggen: wie wist wat het zou opleveren. We zochten ons suf naar betrouwbare sjamanen. Spraken met ervaringsdeskundigen, leefden wekenlang alcohol, suiker, vlees en slaapmiddelloos – want dat moet –, verdrongen het feit dat we waarschijnlijk de hele nacht zouden overgeven, en boekten een avond. In een soort hippiedorp met reuzentipi vol matrassen moest de ceremonie die nacht plaatsvinden. Ik was niet eens zenuwachtig.
Lees ook
'De dag dat we XTC probeerden' >
Niks
Misschien was het te wijten aan mijn praktische karakter. Het feit dat ik doorgaans handel vanuit ratio, me zelden laat leiden door emoties en niet erg hang aan het verleden. Maar de twee glazen ayahuasca-thee deden bijna niets. Terwijl mijn vrouw zich kermend in de meest onmogelijke posities manoeuvreerde, een begeleider aan haar zij en volledig in een andere wereld, zag ik weliswaar intensere kleuren en psychedelische figuren, maar ik voelde me bovenal misselijk. Niks bijzondere inzichten of ontmoetingen met gene zijde – ondanks de ketting van mijn oma in mijn zak.
Na een reis van uren die voor mijn gevoel niet langer duurde dan een minuut of zestig, was de ceremonie afgelopen. Uitgeput vielen we in slaap, om na twee uur alweer kraakhelder wakker te worden. Hoe intens Chantal tijdens de ceremonie ook leek op te gaan in de drug, ook zij had het niet zo bijzonder ervaren als de belofte geschetst had. ‘Vanaf nu gewoon weer een wijntje doen?’ lachte ze op weg naar huis. ‘Doe mij maar gewoon thee’, zei ik.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? Schrijf je in voor de nieuwsbrief en krijg elke week de beste artikelen in je mailbox >
