Beeld: Getty Images
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
“Vier nachten naar de Veluwe. Zeg het hardop en het klinkt als een midweekje Center Parcs. Maar voor mijn dochter klonk het meer als een wereldreis. Toen we van school hoorden dat ze geen telefoons mee mochten nemen en dat ook bellen naar huis niet was toegestaan, raakte ze dan ook in paniek.’ Maar mam… wat als ik je nodig heb?’, Ze keek me aan met tranen in haar ogen.
Ik had haar gerust willen stellen, maar ik voelde zelf de paniek al opborrelen. Ze belt me normaal gesproken al als haar sokken verkeerd om zitten. En nu moest ze ineens vier nachten zonder mij? En ik zonder háár? Oké, officieel mag je als moeder natuurlijk niet laten merken dat je zelf ook moeite hebt met loslaten, dus ik zei iets stoers als: ‘Joh, je gaat het zó leuk hebben, je denkt niet eens aan me!’
Ik heb zelfs nog even met de schoolleiding gepraat. Gewoon, even checken of er écht geen uitzondering te maken was. Ik voelde me zo’n typische overbezorgde moeder met smekende ogen. ‘Ze is gevoelig’, zei ik. ‘Ze heeft soms gewoon even bevestiging nodig dat alles oké is.’ De directeur glimlachte begripvol – waarschijnlijk hadden ze dit gesprek al twintig keer gevoerd – maar hield voet bij stuk: ‘Juist voor kinderen zoals zij is het goed om te leren dat ze het zelf kunnen’, zei hij en daarmee was de kous af.
Op de ochtend van vertrek hield ze zich sterk. Dapper gezicht, grote rugtas, knuffel stevig onder haar arm geklemd. Maar toen de bus uit het zicht was verdwenen, stond ik daar als een soort verdwaalde moederduif, met m’n telefoon in de hand alsof die op magische wijze toch een belletje van haar zou kunnen ontvangen. Niks natuurlijk. Geen bericht, geen foto. En die eerste groepsfoto die uiteindelijk wel kwam? Daar stond zij niet op. Ze zat ergens op de achtergrond, half verstopt achter haar slaapzak, met haar capuchon op en een blik die zei: haal me hier weg.
Ik voelde me zó machteloos. Je wil haar troosten, zeggen dat alles goedkomt, haar even vasthouden. Maar nee hoor. De regels waren duidelijk: alleen bellen bij echte noodgevallen. En heimwee – hoe intens ook – valt daar officieel niet onder. Al zou elke moeder op aarde het daar mee oneens zijn.
Toen de telefoon op dag drie dan toch ging, sprong ik op als een gestoorde. Onbekend nummer. Het moest haar zijn. En ja hoor. Een klein snikkend stemmetje aan de andere kant van de lijn. ‘Mam, ik wil naar huis…’ Ik brak. Echt. Ik probeerde haar te kalmeren, fluisterde dat ze al zo ver was gekomen, dat ik zo trots op haar was. Dat ze dit aankon. En zij luisterde. Ademde. Wist dat ik er nog steeds was – al was het dan via een omweg. En ze hing op met: ‘Ik probeer het nog wel even, goed?’
En toen kwam ze thuis. Vier nachten later. Moe, onder de modder, vol verhalen. Haar knuffel rook naar kampvuur en haar tas naar natte sokken. Maar haar glimlach? Die zei: ik heb het gered. En ik? Ik ook. Net aan.”
Het is de baby zelf niet aan te rekenen, maar zo’n pasgeborene haalt wel je hele leven overhoop, inclusief je vriendschappen. Welke het overleven en welke sneuvelen, dat is van tevoren niet te voorspellen. Dat weet journalist Laurien als geen ander.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Rianne (36) houdt van haar schoonouders, maar ze heeft één heel groot nadeel: ze koopt te veel onnodige cadeaus.
Kerst: het feest van lichtjes, liefde… en chaos. Dat wij moeders alle kerstballen hoog moeten houden wisten we natuurlijk al, maar soms zouden we dat wel even anders willen.
Soms komt financiële schade niet door verkeerde keuzes of pure pech, maar door – jawel – je eigen kind. Dat ontdekte Julie (29) toen ze het roze glittertasje van haar 3-jarige peuter opende.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
