Beeld: Getty Images
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
“Vier nachten naar de Veluwe. Zeg het hardop en het klinkt als een midweekje Center Parcs. Maar voor mijn dochter klonk het meer als een wereldreis. Toen we van school hoorden dat ze geen telefoons mee mochten nemen en dat ook bellen naar huis niet was toegestaan, raakte ze dan ook in paniek.’ Maar mam… wat als ik je nodig heb?’, Ze keek me aan met tranen in haar ogen.
Ik had haar gerust willen stellen, maar ik voelde zelf de paniek al opborrelen. Ze belt me normaal gesproken al als haar sokken verkeerd om zitten. En nu moest ze ineens vier nachten zonder mij? En ik zonder háár? Oké, officieel mag je als moeder natuurlijk niet laten merken dat je zelf ook moeite hebt met loslaten, dus ik zei iets stoers als: ‘Joh, je gaat het zó leuk hebben, je denkt niet eens aan me!’
Ik heb zelfs nog even met de schoolleiding gepraat. Gewoon, even checken of er écht geen uitzondering te maken was. Ik voelde me zo’n typische overbezorgde moeder met smekende ogen. ‘Ze is gevoelig’, zei ik. ‘Ze heeft soms gewoon even bevestiging nodig dat alles oké is.’ De directeur glimlachte begripvol – waarschijnlijk hadden ze dit gesprek al twintig keer gevoerd – maar hield voet bij stuk: ‘Juist voor kinderen zoals zij is het goed om te leren dat ze het zelf kunnen’, zei hij en daarmee was de kous af.
Op de ochtend van vertrek hield ze zich sterk. Dapper gezicht, grote rugtas, knuffel stevig onder haar arm geklemd. Maar toen de bus uit het zicht was verdwenen, stond ik daar als een soort verdwaalde moederduif, met m’n telefoon in de hand alsof die op magische wijze toch een belletje van haar zou kunnen ontvangen. Niks natuurlijk. Geen bericht, geen foto. En die eerste groepsfoto die uiteindelijk wel kwam? Daar stond zij niet op. Ze zat ergens op de achtergrond, half verstopt achter haar slaapzak, met haar capuchon op en een blik die zei: haal me hier weg.
Ik voelde me zó machteloos. Je wil haar troosten, zeggen dat alles goedkomt, haar even vasthouden. Maar nee hoor. De regels waren duidelijk: alleen bellen bij echte noodgevallen. En heimwee – hoe intens ook – valt daar officieel niet onder. Al zou elke moeder op aarde het daar mee oneens zijn.
Toen de telefoon op dag drie dan toch ging, sprong ik op als een gestoorde. Onbekend nummer. Het moest haar zijn. En ja hoor. Een klein snikkend stemmetje aan de andere kant van de lijn. ‘Mam, ik wil naar huis…’ Ik brak. Echt. Ik probeerde haar te kalmeren, fluisterde dat ze al zo ver was gekomen, dat ik zo trots op haar was. Dat ze dit aankon. En zij luisterde. Ademde. Wist dat ik er nog steeds was – al was het dan via een omweg. En ze hing op met: ‘Ik probeer het nog wel even, goed?’
En toen kwam ze thuis. Vier nachten later. Moe, onder de modder, vol verhalen. Haar knuffel rook naar kampvuur en haar tas naar natte sokken. Maar haar glimlach? Die zei: ik heb het gered. En ik? Ik ook. Net aan.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
Volgens de jeugd van nu is jouw naam misschien wel passé. Tenminste, als we TikTok-verpleegkundige Kelley Cole mogen geloven. Tijdens haar werk op een afdeling met pubers kreeg ze te horen dat haar naam – Kelly – een ‘oude vrouwennaam’ is. En nog meer namen horen daarbij. Ai.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Maartje van groep 1/2 die ineens bloed op de grond aantrof.
