‘Uit irritatie gooide ik de deur open, niet wetende dat mijn kind daar achter stond’
Het liefst zouden deze vrouwen de meest redelijke moeder op aarde zijn, maar uiteindelijk zijn ze ook maar een mens. En dan zit er maar één ding op: sorry zeggen.
Sorry, sorry en nogmaals sorry
Marieke (38), moeder van Emma (9):
“Ik bied mijn dochter zo vaak mijn excuses aan. Als ik weer eens tegen haar uitval omdat ik het eigenlijk te druk heb en een verkeerde planning heb gemaakt, als ik haar weer eens vals heb beschuldigd (bijvoorbeeld van het achteroverdrukken van een pak koekjes, terwijl ik die met mijn warrige kop zelf per ongeluk in het gootsteenkastje had gezet) of als ik haar verkeerd heb begrepen – meestal doordat ik met een half oor luisterde omdat ik ondertussen op Instagram zat. Sorry, sorry en nogmaals sorry.”
Honger
Cato (29), moeder van Boris (7 maanden):
“Je excuses aanbieden aan een baby: klinkt onzinnig, maar ik deed het laatst. Boris was om drie uur ’s nachts aan het gillen en mijn vriend zei al vijf keer dat hij honger had. Maar dat kón niet, zo beweerde ik stellig. Ik ken Boris’ ritme op mijn duimpje – hij lijkt wel een machine, zo punctueel als hij om een voeding roept. En ’s nachts heeft hij nooit honger, hij sliep al na twee maanden door zonder nachtvoeding. Maar dit geblèr ging wel heel lang door, dus na twee uur heb ik toch maar een flesje gemaakt. Een voeding die binnen vijf minuten naar binnen werd geklokt. Het spijt me, lieve schat.”
Sorry, verkeerde voorbeeld
Janneke (30), moeder van Vic (5):
“Ik zeg elke dag sorry tegen mijn zoon als ik weer eens een harde boer laat. Zo stom: ik wéét dat ik het niet moet doen. Dat ik een verkeerd voorbeeld geef en ik niet gek moet staan te kijken als Vic het mij in gezelschap nadoet. En toch doe ik het, met een slap ‘o jee, sorry’ erachteraan.”
Voet tussen de deur
Myra (32), moeder van Felicia (6) en Alex (4):
“We hadden haast en uiteraard liet Alex zich op dat moment niet vangen om z’n jasje aan te doen. Ik was een tikje verhit omdat hij zo treuzelde en gooide met al mijn irritatie de deur open – niet wetende dat hij er precies achter stond. Zijn kleine voetje schoof onder de deur en hij gilde het uit.
Ik schrok me rot en zei duizendmaal sorry. Ik had überhaupt nog nooit tegen iemand sorry gezegd, maar tegen mijn kind wel – en ook nog eens met volle overtuiging. Dat je kind pijn heeft is al vreselijk, maar het is helemaal onverdraaglijk als je dat zelf hebt veroorzaakt. Alex heeft nog steeds een zichtbaar deukje in z’n voet. Uit schuldgevoel kocht ik een miniatuurauto – een Hummer, jawel – voor hem, waar hij zielsgelukkig mee is. Dus wat hem betreft ram ik elke dag een deur tegen z’n voet.”
Nog meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief
