Jan legt het nog een keer uit: jungle

Zo af en toe schiet ineens weer door me heen hoe ongenadig hulpeloos kinderen eigenlijk zijn. Hoe weerloos, machteloos, ongeschikt om zelfs maar de kleinste probleempjes op te lossen zonder tussenkomst van mij, hun vader, want hun moeder, dat zeg ik er ook meteen maar bij, daar heb je soms ook maar bar weinig aan.

Even voor de goede orde: dan heb ik het dus niet over baby’s of peuters en vooruit, ook basisschoolkinderen. Ik heb het over prepubers. Slungels van twaalf die precies weten hoe je met een meisje schuurt. Die alle spelers van alle belangrijke voetbalcompetities uit hun hoofd kennen, inclusief het aantal meters dat ze gemiddeld per wedstrijd afgalopperen, hun seksuele voorkeur, favoriete haardracht en de naam van hun liefste huisdier ooit. Vlegels die elke week een paar keer uit de les worden gestuurd wegens leraar-tot-waanzin-drijven, toch ineens klusjes kunnen doen als er een patatje valt te hosselen en de agenda ineens wél paraat hebben als er feestjes, vakanties en uitjes op het programma staan.

‘O, sorry pap'

Je denkt nu misschien: goh, als ik dit zo lees valt het nogal mee met die hulpeloosheid. Nou, niet dus. Want dezelfde jongen die ’s middags nog helemaal alleen en spontaan de nieuwe computer heeft aangekoppeld en opgestart, krijgt het niet voor elkaar papier in de printer te doen. Terwijl je toch denkt: papierlade eruit trekken, netjes een stapeltje nieuw papier erin leggen, papierla weer dicht. Kind kan de was doen. Maar nee hoor: daar dreint het alweer: “Papaaaaaaaaa… Hij doet het niet.” “Echt niet? Alles geprobeerd?” “Echt niet!” En daar sjokt papa weer de trap op, die kamer in, één blik op die printer… diepe zucht. “Zullen we anders de papierlade maar weer in de printer duwen?” Duw. Klik. Printen. “O, sorry pap.”

‘Ooooo, gaat dat zó?'

Zelfde met geval ‘de fiets’. Na een dag of drie valt me op dat Brugpieper telkens op moeders fiets naar school vertrekt. Ik vraag toch maar eens waarom. Wat blijkt? Meneer is gevallen met zijn jongensfiets met wildrek en extra brede banden, en nu staat het stuur scheef. “We krijgen het niet meer recht pap!” Blijkt dat hij en zijn moeder drie dagen geleden een half uur met vier linkerhanden en een waterpomptang aan dat stuur hebben staan rommelen en toen maar de fiets maar als ‘overleden’ hebben opgegeven. Dus vader zuchtend naar de schuur, stuurstang losschroeven, stuur rechtzetten, stuurstang vastschroeven. Zuivere reparatietijd: 2 minuut 43 seconden, inclusief koffiedrinken. En boem: fiets weer heel. “Ooooo, gaat dat zó?”

Op zulke momenten mag ik graag in wanhoop roepen: “Jullie zouden het nog geen drie minuten volhouden in de jungle!” En dan hoofdschuddend wegbenen. En stiekem heel blij zijn dat ze me nog zo nodig hebben.

Jan Heemskerk (53) is radiopresentator en tv-maker, theaterkneus en boekenschrijver, maar eerst en vooral vader van drie prachtzoons bij twee vrouwen. Je mag hem natuurlijk altijd mailen: jan@kekmama.nl