Interview Glennis Grace: “Mijn moeders handjes zaten los”

Als je haar zo stralend met haar kind ziet dansen, kroelen, dubbel liggen, is het bijna niet te geloven dat Glennis Grace pas sinds kort het gevoel heeft dat ze er mag zijn. Dat ze een leuk mens is. Robert, haar drummer op wie ze twee jaar geleden knetterverliefd werd, heeft haar wakker geschud. Niet alleen liet hij haar zien dat ze wél iemand is om van te houden. Ook kreeg ze door hem een andere kijk op haar jeugd. “Mijn ouders maakten veel ruzie. Daardoor had ik als kind het gevoel dat ik er niet toe deed, ze hielden geen rekening met mij, mijn broer en twee zussen. Vertrouwen, je veilig voelen, gezien worden, ik kende het niet. Op het moment dat ik ging zingen, kreeg ik opeens wel aandacht. Ik weet nu dat ik zong om mijn moeder te pleasen, om gezien te worden.”

Baldadig

Aan haar jeugd heeft Glennis één ijzeren opvoedregel overgehouden: haar zoon Thony (9) wordt nooit geslagen. “Mijn moeders handjes zaten los, die van mijn vader gelukkig niet. Ik heb ervoor gekozen om op dit moment geen contact met haar te hebben, met mijn vader heb ik wel contact. De angst die ik heb gehad voor mijn moeder – dat mag geen enkel kind overkomen. Ik kan me niet voorstellen dat mensen hun kinderen kunnen slaan. Mijn moeder zei: ‘Maar jullie waren krengen van kinderen! Er was geen land met jullie te bezeilen.’ Nu denk ik: je snapte zelf toch ook wel waarom? Als je als kind altijd op je tenen moet lopen omdat je moeder agressief en gespannen is, dan word je baldadig. Als ik niet lekker in m’n vel zit, merk ik dat ook aan Thoon. Helemaal toen hij jonger was.”

In therapie

De pijn is nog vers, al is Glennis intussen 37 en is ze al sinds haar zestiende het huis uit. Toch vertelt ze het allemaal rustig, gelaten. Met haar lekker vette Amsterdamse tongval kiest ze haar woorden zorgvuldig. “Ik ben me er nu pas van bewust dat het er niet normaal aan toeging in mijn jeugd. Langzaam vallen de puzzelstukjes in elkaar, dankzij Robert. En mijn therapeut. In het begin vond ik therapie zwaar, en soms nog steeds. Thony is een pienter jochie, hij ziet het aan mijn ogen. Hij voelt het, terwijl ik denk dat ik het niet laat merken. ‘Wat is er mam?’ Soms ben ik eerlijk tegen hem, maar ik moet voorzichtig zijn. Hij is heel sensitief, maakt zich snel zorgen. Maar ik vind het ook belangrijk dat hij weet dat je gevoelens mag uiten, dat je verdrietig mag zijn. En dat hij met zijn gevoelens altijd bij mij terecht kan.”

Zo verliefd

Met Moos, de vader van Thony, was Glennis vijf jaar samen. Haar nieuw verworven vrijheid na de scheiding maakte Glennis blij, maar Thony was boos dat zijn ouders uit elkaar waren. Hij verhuisde ineens met zijn moeder van Almere naar Amsterdam, zat op een school waar het niet lekker ging. En zijn moeder was beredruk omdat ze net een nummer 1-hit scoorde met de single Afscheid. “Zijn hele leven was overhoop gehaald. Ik wilde mijn kind gelukkig zien, en dat was hij niet. Hij was vijf, kon zich niet goed uiten. Het afgelopen jaar is hij zo veranderd, zo opgebloeid.” Thony zit lekker in z’n vel. Ze wonen weer in Almere omdat Glennis het huis niet verkocht kreeg en Thony er graag weer wilde wonen. En dat Robert in hun leven kwam, gaf ook rust en structuur. “Ik moet eerlijk zeggen: ik was in die jaren tussen de scheiding en de komst van Robert een beetje de controle kwijt over hoe het allemaal moest. Ik vind mezelf geen slechte moeder, maar ik moest ineens alles alleen doen. Ik zat soms met mijn handen in het haar. Iets heel simpels: toen ik nog met Moos was, aten we nooit met z’n drieën aan tafel. En toen ik met Thony alleen was, at hij ’s ochtends een boterham voor de televisie. Robert is ouderwets opgevoed. Hij wil ’s ochtends de televisie uit, samen ontbijten aan tafel. Dat was voor mij een omschakeling. Ik was zo verliefd, ik deed toen eigenlijk alles wat Robert bedacht. Ik vond die verandering prettig en ik merkte aan Thony dat hij opener werd, meer praatte.”

Lees het hele interview in Kek Mama 02-2016. 

Lees hier alle BN'er interviews.