‘Ik raakte mijn zoon kwijt in een indoor speeltuin’

‘Ik wil allereerst kwijt dat ik mijn kind zonder kleerscheuren weer terug vond', begint Christine. ‘Hij werd bij me terug gebracht en had nergens last van. Er is niets ergs gebeurd, het is goedgekomen, maar toch is mijn hele gezin nog steeds in shock.'

Indoor speeltuin

Christine nam haar kinderen mee naar een indoor speeltuin. ‘Het was er gigantisch groot, overal waren kinderen aan het spelen. Ik had mijn jongste in mijn armen en keek even rond. En opeens was mijn peuter weg. Kwijt. Hij stond net nog achter me. Hoe kon dit gebeuren?'

Christine rende in paniek langs alle luchtkastelen en springkussens. ‘De tijd kroop voorbij en ik raakte met de seconde meer in paniek. Ik bedacht me dat hij ook steeds banger moest worden, omdat hij alleen was in deze grote ruimte. Ik schreeuwde zo hard als ik kon zijn naam. Ik kreeg bijna geen lucht maar bleef rondrennen, met mijn andere kind in mijn armen.'

Parkeerterrein

Opeens stond er bij de ingang van de hal een vrouw. Met mijn zoontje. ‘Je moet beter op je kind letten’, zei ze tegen me. Ik kon haar die opmerking niet kwalijk nemen. Hij was op straat gevonden, achter het parkeerterrein. Hij was mij buiten gaan zoeken. Ik voelde zoveel opluchting toen ik hem zag.'

Christine vond het moeilijk om het voorval achter zich te laten. ‘Nog jaren daarna heb ik het moeilijk gevonden om naar openbare plekken te gaan met mijn kinderen. Maar gelukkig wijken ze nooit van mijn zijde als we ergens naartoe gaan – we hebben er allemaal van geleerd. Natuurlijk weet ik ook dat ik het mezelf niet moet aanrekenen. Ik weet nu dat het iedereen kan gebeuren. Maar ik wil het nooit meer meemaken.'