‘Iedereen weet dat het leven eindig is, maar ik kreeg wel een hele serieuze waarschuwing’
Sandra met haar zoon Joost (1) tijdens Alpe d’HuZes 2023
Sandra is ruim 20 weken zwanger als ze een bobbeltje in haar rechterborst ontdekt. Het blijkt een agressieve vorm van kanker. Inmiddels is ze schoon. Om deze nare periode af te sluiten, beklimt ze – met haar moeder en 1-jarige zoon Joost – de Alpe d’Huez.
Je was zwanger toen je ontdekte dat je kanker had. Wat gebeurde er toen?
“Na de diagnose stond mijn wereld op z’n kop! We hadden veel verdriet en voelden onmacht en angst. Voor mijzelf én onze ongeboren baby. Ik zal de eerste keer bij de gynaecoloog nooit vergeten, die zei dat de zwangerschap en de baby niet meer belangrijk waren. Ik was prioriteit.”
Hoe verliep je zwangerschap verder?
“Voor de chemokuur kreeg ik een medicijn waar ik duf en slaperig van werd. De chemo zelf ging niet door de placenta, maar de medicatie wel. Daar kon ook de baby van in diepe slaap raken. Als ik te lang niets voelde, moest ik bellen voor extra controle. Gelukkig bewoog Joost flink in m’n buik. Al dat getrappel deed weleens zeer, maar ik was er zo blij mee.”
Wat zijn de lichamelijke gevolgen van de kanker?
“M’n borsten zijn eraf, daar zit een litteken van links naar rechts, en ook in m’n oksels zitten grote littekens. Het stuk huid daar is significant kouder en het voelt eigenlijk alsof er continu een koude bries over mijn huid gaat. Dat wordt niet meer beter. Na de diagnose werd ontdekt dat ik het BRCA-1 gen – en daarmee een verhoogde kans op eierstokkanker – heb. Het advies is om ze preventief te laten verwijderen, en dat wil ik ook laten doen. Daardoor kom ik al vroeg in de overgang en moet ik medicatie slikken tegen botontkalking. De gevolgen van kanker zijn de rest van mijn leven zicht- en voelbaar.”
Waarom beklom je samen met je moeder en zoon de Alpe d’Huez?
“Tijdens de eerste zes chemokuren was ik nog zwanger en droeg ik Joost in mijn buik mee. Dat ik hem nu op mijn rug draag is een symbolische afsluiter. Mijn moeder loopt mee omdat het ook voor haar een afsluiting is van een ontzettend nare periode. Zij en mijn vader speelden een belangrijke rol tijdens het proces. Ze zorgden bijvoorbeeld voor Joost toen ik werd geopereerd en mijn man bij mij in het ziekenhuis was.”
Hoe heb je Alpe d’Huez ervaren?
“Als mooi en emotioneel. Ik heb veel mensen gesproken en een hoop bijzondere verhalen gehoord over mensen die er niet meer zijn, waaronder kinderen. Ik ga zeker nog een keer meedoen, alleen dan niet meer met Joost in de rugtas.”
Welke rol speelt kanker nu nog in jouw leven?
“Sinds ik ben ontslagen bij de oncologische fysiotherapie is de kanker niet meer actief aanwezig. Ondanks dat dat als een overwinning voelde, zal de kanker de rest van mijn leven aanwezig zijn. Iedereen weet dat het leven eindig is, maar ik kreeg wel een hele serieuze waarschuwing.”
Hoe kijk je naar de toekomst?
“Eigenlijk vrij positief! Met de operatie, begin 2022, bleek ik schoon. Dat hadden de artsen ook niet verwacht, ik had namelijk een hele agressieve vorm van kanker. De eerste vijf jaar zijn het spannendst en ik merk dat ik iedere controle weer zenuwachtig ben. Maar ik houd me vast aan het feit dat de chemo zo goed zijn werk heeft gedaan en probeer van iedere dag te genieten.”
Heb je nog tips voor andere ouders?
“It takes a village to raise a child. Je hoeft niet altijd alles zelf of alleen te doen. Accepteer hulp als iemand dat aanbiedt of bied juist zelf hulp aan wanneer je ziet dat iemand het moeilijk heeft. Dan kunnen er mooie dingen ontstaan.”
