En weer werd ik vanochtend wakker met een newsalert. Frankrijk, aanslag, doden, gewonden – meteen zat ik vastgeplakt aan mijn telefoon, terwijl er een klein meisje dicht tegen me aan lag en in de kamer naast me iemand slaperig ‘schaapje, schaapje’ begon te zingen.
Mijn zoon is twee. Hij heeft geen idee van wereldproblematiek. Hij snapt niks van landen, laat staan religies. Vrachtwagens zijn zijn lievelingsvoertuigen. Zoiets groots en engs als aanslagen houd ik bij hem weg. Het liefst de rest van zijn leven, maar dat gaat natuurlijk niet. Als het moment komt dat hij besef krijgt van de vreselijke dingen die in de wereld gebeuren zal ik hem vertellen dat dat natuurlijk verschrikkelijk is, maar dat de kans dat er dicht bij hem zoiets gebeurt echt heel klein is. En dan zal ik hopen dat dat waar is, want zo langzamerhand weet ik dat zelf niet meer.
Over twee weken gaan we naar Frankrijk. Ik heb er als kind zo’n beetje elke vakantie doorgebracht en nooit heb ik gedacht: als dat maar goed gaat. Destijds niet, en ook niet toen we deze vakantie boekten. Toen we zonnige websites doorspitten op zoek naar een vakantiebestemming met mooi weer, zwembaden en huisjes met een campingbedje. Geen moment dacht ik: hoe zit het met de beveiliging? Hoe gevoelig is dit gebied voor aanslagen? Wat moet ik doen als het toch gebeurt? Vragen die nu wel door mijn hoofd gaan. Ik vind het belachelijk van mezelf dat ik het überhaupt denk, maar aan de andere kant: het is niet langer de tijd om mijn kop in het zand te steken. Ik wil me niet bang laten maken, maar ik maak me wel zorgen. Mijn kinderen zijn nu nog klein, maar hoe leer ik ze de combinatie van je nergens door laten tegenhouden en tegelijk voorzichtig zijn, die ik zelf nog niet eens onder de knie heb? Hoe leer ik ze zorgeloos over straat te lopen en tegelijkertijd op te letten? Hoe leer ik ze dat gevaar zowel wel als niet schuilt in ogenschijnlijk heel normale mensen? Hoe leg ik uit dat het natuurlijk niet gevaarlijk is om op vakantie te gaan en tegelijkertijd voor sommige mensen op sommige plekken wel? Plekken waarvan niemand denkt: je speelt er met je leven. Plekken met een prachtig strand, een fijn zwembad, een lekker zonnetje. Plekken waar ik zelf ben geweest. Ik heb het antwoord niet. Ik hoop dat ik het vind voordat mijn kinderen groot genoeg zijn om besef te hebben over wat er in de wereld gebeurt, maar ik vrees dat ik het nooit ga vinden.
Heel even heb ik gedacht: thuisblijven is altijd veiliger. Meteen daarna: doe normaal. Over twee weken gaan we gewoon naar Frankrijk. Natuurlijk gaan we. Omdat ik me niet wil laten beïnvloeden door gekken met verschrikkelijke ideeën en nog verschrikkelijker daden. Omdat in het piepkleine dorpje waar we vakantie vieren de kans op een aanslag waarschijnlijk nog kleiner is dan in mijn eigen woonplaats. En vooral: omdat ik wil dat mijn kinderen leren dat een leven in angst geen leven is.
Mariëtte Middelbeek (33) is chef redactie van Kek Mama en moeder van Casper (2) en Nora (6 maanden). Voor kekmama.nl blogt ze iedere week.
