Eef (42) is getrouwd met Bas, moeder van een zoon van 12 en twee dochters van 11 en 8. Ze heeft een B&B in Frankrijk.
“Als het aan mij had gelegen was ik rustig tachtig geworden in ons dorpje in Nederland. We hadden alles: een prachtig huis aan de dijk, leuk werk, veel vrienden, familie om de hoek. Nu zit ik op het dunbevolkte platteland van Frankrijk. Andere moeders spreek ik niet; die droppen hun kinderen met de auto bij school en zijn weer weg. Aan speelafspraakjes doen ze hier niet.
Avontuurlijke man
In Nederland was ons leven druk en vol afleiding. Hier zijn we op elkaar aangewezen. We zijn al achttien jaar samen maar hebben elkaar opnieuw leren kennen. De dalen zijn hier dieper en de pieken hoger, net als het landschap. En dan te bedenken dat mijn ouders vroeger regelmatig de vakantie moesten inkorten omdat ik zo’n heimwee had – tot woede van mijn broers en zus. Maar ik heb nu eenmaal een avontuurlijke man getroffen.
En ik was ook niet vergeten dat we er tijdens onze studietijd allebei van droomden ooit een barretje te runnen op een onbewoond eiland. Ons huis hadden we binnen no time verkocht. Met een ton overwaarde plus tachtigduizend euro aan spaargeld op zak, zochten we eindeloos naar een bouwval die we tot paradijs konden omtoveren.
Op straat
Toen we vorige zomervakantie, met de kinderen op de achterbank, bij die gevonden droomplek arriveerden, bleek de eigenaar het aan een ander te hebben verkocht. Stonden we ineens op straat, met z’n vijven. Ik ging terug naar Nederland met de kinderen, Bas sjeesde in één week langs tien andere plekken. Bij de allerlaatste was het raak.
Lees ook
Bankrekening: 'Er komt nu echt een eind aan ons leven in Málaga' >
Alle Ik vertrek-ellende
Inmiddels hebben we alle Ik vertrek-ellende achter de rug en zijn we klaar om gasten te ontvangen. Die moeten wél komen, want er is nog maar drieduizend euro over van de honderdtachtigduizend. Al heb ik soms nog steeds last van heimwee en mis ik mijn vriendinnen – de voordelen overtreffen de nadelen.
Overal redden
De kinderen spreken al vloeiend Frans en groeien op in de wonderschone natuur. Mijn oudste zit in de puberteit; als hij chagrijnig is pakt hij z’n quad, scheurt even door de vallei en voelt zich weer goed. Ons leven is hier simpeler en daardoor minder stressvol. Al valt het tegen hoe weinig het ervan komt dat Bas en ik met een glas wijn in de hand naar de ondergaande zon kijken. Die anderhalve ton hadden we ook voor ons pensioen kunnen reserveren, maar zelfs als we het nooit terugverdienen, heb ik geen spijt. Ik weet nu dat we het overal redden. Dat is me veel meer waard.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Nog meer Kek Mama? Schrijf je in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
