Deel I: ‘Vandaag is de allesbeslissende uitspraak over ons kind’

Patrick van Rhijn

18 juli, 2024 - 19:00

Leestijd: 3 minuten

Proloog

‘Papa, pappie…’ Een zacht handje glijdt over mijn gezicht. ‘Papa, wakker worden…’ Ik trek mijn been onder het dekbed en rol me op. Mijn linkeroog waagt zich voorzichtig aan de buitenwereld. Schemering van ochtendzon door dichte gordijnen. Vlak boven mijn gezicht kijken twee ogen me vol verwachting aan. Mijn glimlach vecht zich door het slaapdronkenschap naar buiten.

‘Goeiemorgen, schatje…’ kraak ik. ‘Heb je lekker geslapen?’
‘Jaa. Pappie, gaan we spelen? Dan ben ik het kindje en jij de papa.’ Kreun.
‘Dat is goed, liefie. Ik ben zo wakk…’ Met een reuzensprong landen Lila’s knieën in mijn borstkas.
‘Auwwww… bruut!’ Lila heeft er zin in.
‘Ik ben het kindje dat springt op het bed en jij bent de papa die daarom heel hard moet lachen…’ Meteen zet ze het op een hupsen. Ik sluit mijn ogen en ontken dat ik beweeg, maar het matras danst driftig op het ritme van haar sprongen mee. Ik wil schelden, maar de oneindig geduldige vader die ik mezelf heb aangeleerd te zijn, glimlacht grondig door.
‘Pappaaa, kom je????’
Ik spring op en grom als een monster. Het duizelt. Doorgaan. Ze vindt het leuk.
‘Grrrrrauw, alle kindertjes die lopen te springen op hun arme papa’s worden nú opgegeten!’
Een even schel als blij geschreeuw boort zich in mijn slaaporen. Dan waggel ik als een ontsnapte gorilla achter mijn gillende kind aan richting haar prinsessenkamer.
‘Wroooaaarrrr…’ roep ik in de deuropening. Weer gelach en gegil. Lila grist Nijntje uit de hoek met knuffels en duikt met het speelgoedkonijn onder haar roze dekbed. Met mijn handpalmen maak ik naderende voetstappen op het bed. De roze bobbel in het dekbed giert het uit. Ik begin zachtjes aan het dekbedje te trekken.
‘Hejjjj… Wie zit hier onderrrrrr?’
‘Niemand!’ De bobbel deint hinnikend van plezier heen en weer. Ik trek harder. Eerst verschijnen er twee voetjes, dan samengevouwen beentjes met opgerolde pyjamapijpjes, twee billen, een knuffelkonijn en uiteindelijk het stralende gezicht van Lila.
‘Hebbes,’ roep ik lobbig. ‘… ik ben het knuffelmonsterrrrr!’
Lila springt hoog op in mijn tentakels, slaat haar armen en benen stevig om me heen en geeft me een kus.
‘Hallo, lief monster… Wat gaan we doen vandaag, pappie?’ Ik slik.

Vandaag. Het gebeurt vandaag. Het zwaard van Damocles. Die verdomde emmer met brandende pek die ons al bijna drie jaar boven het hoofd hangt. Ons alle drie – Lila, Mikki en mij. Vandaag is de allesbeslissende uitspraak. Hoe laat is het nu? Halfnegen. Pfff… Vanaf elf uur kan Sara bellen met de uitslag. Het bevrijdende telefoontje. De afsluiting van tweeënhalf jaar loopgravenoorlog en ellenlang juridisch touwtrekken om ons kind.

Weg van Lila

Weg van Lila is een autobiografische roman over de strijd van een vader om zijn kind, waarbij je tranen lacht en tranen huilt. Het ultieme vakantieboek voor onder je parasol. In zijn geheel te verkrijgen via deze link.